Ομιλία Γ.Γ. Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού, σε αντικατοχική εκδήλωση Μνήμης και Τιμής στην Πλατεία Αγνοουμένων Λιβάδια
11 Ιουλίου 2014
Φέτος είναι η 40η χρονιά που η Κύπρος θα στρέψει ξανά τη μνήμη της στο μαύρο καλοκαίρι του 1974. Τα χρόνια έγιναν πολλά αλλά οι πληγές δεν επουλώθηκαν. Οι μνήμες δεν έσβησαν. Αυτές τις μέρες έρχονται ξανά στο μυαλό μας οι στιγμές της Ιστορίας. Τα εμβατήρια και τα ανακοινωθέντα στα ραδιόφωνα. Η φωνή του Μακάριου. Τα τανκς και οι βομβαρδισμοί. Τα αντίσκηνα των προσφύγων. Οι μάνες με τις φωτογραφίες των αιχμαλώτων. Και η λαοθάλασσα που υποδέκτηκε το Μακάριο πίσω στο νησί και στην Προεδρία της Κύπρου, σηματοδοτώντας την απαρ
χή του αγώνα για να πέσει η κατοχή και να μείνει όρθια η Κύπρος και η Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι μνήμες όμως στρέφονται και στα πρόσωπα αυτών που έφυγαν για πάντα και αυτών που δεν επέστρεψαν ποτέ. Στους ήρωες της Δημοκρατίας που έδωσαν τη ζωή τους για να μην περάσει ο φασισμός της 15ης του Ιούλη. Στους ήρωες της Ελευθερίας που άφησαν την πνοή τους στα πεδία των μαχών για να μην περάσει ο τούρκικος Αττίλας της 20ης του Ιούλη και της 14ης του Αυγούστου. Ανάμεσα τους βρίσκονται και παλικάρια από την κοινότητα σας, τα Λιβάδια. Είναι οι πεσόντες Αντρέας Στυλιανού, Χαράλαμπος Παντελή Πάλμα, Λευτέρης Γεωργίου Αβραάμ, Στέλιος Ελευθερίου Χρίστου, Ανδρέας Χριστοφόρου Αποστόλου, Μιχαλάκης Θεοδούλου και Αρτέμης Κολόμβος. Είναι επίσης οι αγνοούμενοι Γαβριήλ Μιχαήλ Γαβριήλ, Θεόδουλος Χρίστου Θεοδούλου, Παρασκευάς Ελευθερίου Αποστόλου, Αντώνης Χριστοφή Αποστόλου, Κώστας Κυριάκου και Γιώργος Αργυρού.
Τα ονόματα των ηρώων μας οφείλουμε να τα μνημονεύουμε σε κάθε ευκαιρία. Όχι ως επετειακή υποχρέωση. Αλλά ως χρέος στο παρελθόν και στο μέλλον αυτού του τόπου. Η κοινότητα των Λιβαδιών, όπως και κάθε κοινότητα της Κύπρου, κάθε συνοικία και χωριό πρέπει να συνεχίσει να μιλά για αυτούς τους ήρωες στη νέα γενιά· στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Χρειάζεται να τους διδάσκουμε τις αιτίες και τις αφορμές για το κακό που βρήκε την Κύπρο. Να γνωρίζουν γιατί υπάρχει προσφυγικός συνοικισμός στα Λιβάδια και σχεδόν σε κάθε γωνιά της Κύπρου. Γιατί μέχρι σήμερα υπάρχουν μάνες μαυροφορεμένες. Γιατί θάβουμε ακόμα νεκρούς του 1974. Γιατί έχουμε και πρέπει να έχουμε μνημεία για τους ήρωες μας.
Η πικρή αλήθεια που πρέπει να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι είναι ότι ως Κύπρος έχουμε τόσους ήρωες, επειδή δυστυχήσαμε να έχουμε προδότες. Δυστυχήσαμε να έχουμε ντόπια προδοσία που συνέργησε με τη ξένη συνωμοσία σε βάρος της πατρίδας μας. σε βάρος της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας της. Όλοι οι Κύπριοι που ζούσαν το 1974 –ακόμα και αυτοί που δεν το παραδέχονται δημόσια- γνωρίζουν ότι η προδοσία και η συνωμοσία του τότε είναι συνώνυμη με το τρίπτυχο του εγκλήματος: ΝΑΤΟ – Χούντα – ΕΟΚΑ Β.
Τώρα όμως έχει μπει στο στόχαστρο η συνείδηση της γενιάς που δεν έζησε το 1974. Αποτελεί πρόκληση και όνειδος το γεγονός ότι στα 40 χρόνια από την προδοσία και την εισβολή, εκτυλίσσεται μια επιχείρηση για να ξαναγραφτεί η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου και ειδικότερα της τραγωδίας του 1974. Επιχείρηση που δεν είναι άσχετη με το γεγονός ότι στη διακυβέρνηση της Κύπρου βρίσκεται η Δεξιά. Η Δεξιά στην οποία συνυπάρχει η εθνικιστική ακροδεξιά και υπολείμματα της ΕΟΚΑ Β’ μαζί με τα πιο φιλονατοϊκά στοιχεία που υπάρχουν στην πολιτική ζωή του τόπου.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι την προηγούμενη φορά που ο ΔΗΣΥ ανήλθε στη διακυβέρνηση του τόπου, το 1993, είχε εξαπολυθεί σαρωτική επιχείρηση παραχάραξης της ιστορίας, προκειμένου να αποενοχοποιηθεί το ιουλιανό πραξικόπημα, η ΕΟΚΑ Β’ και ο Γρίβας. Κανένας μας δεν ξεχνά ότι η πρώτη πολιτική πράξη της τότε κυβέρνησης του ΔΗΣΥ ήταν να επαναπροσλάβει τους «62» πραξικοπηματίες που απολύθηκαν από τη δημόσια υπηρεσία. Ακολούθησαν στεφάνια για σεσημασμένους πραξικοπηματίες, μνημείο για το Γρίβα αξίας μάλιστα ενός εκατομμυρίου λιρών, ηρωοποίηση των καταδρομέων που σκοτώθηκαν κατά την επίθεση στο Προεδρικό και ακατάσχετη γριβολογία και ενωσιολογία στα σχολεία, στο στρατό, στις κερκίδες κ.ο.κ. Το ΑΚΕΛ είναι περήφανο γιατί τότε, μαζί με δημοκράτες αγωνιστές από το χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς αντισταθήκαμε και εν πολλοίς ματαιώσαμε, την εκστρατεία της δεξιάς και της ακροδεξιάς για να αναποδογυριστεί η ιστορική αληθεια.
Αυτή τη φορά, η αναρρίχηση του ΔΗΣΥ στην εξουσία έχει σηματοδοτήσει την έναρξη νέας επιχείρησης παραχάραξης και αναθεώρησης της κυπριακής Ιστορίας. Παλαιότερα μας έλεγαν ότι δεν πρέπει να μιλούμε για το έγκλημα του 1974 διότι «δεν πρέπει να παρελθοντολογούμε και να αναξέουμε πληγές». Τώρα θέλουν να μιλήσουμε για το 1974, μόνο και μόνο όμως για να ξαναγραφτεί η Ιστορία στα μέτρα της Δεξιάς. Πολιτικά στελέχη, ερευνητές και δημοσιογράφοι –καθαρά στρατευμένοι στο χώρο της λεγόμενης φιλελεύθερης και κοσμοπολίτικης δεξιάς- έχουν επιδοθεί σε μια απόπειρα να αθωώσουν ιστορικά τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για το ρόλο τους στο σχεδιασμό και στην εκπόνηση του δίδυμου εγκλήματος σε βάρος της Κύπρου· του πραξικοπήματος και της εισβολής. Αναγορεύουν μάλιστα –άλλοι ξεκάθαρα και άλλοι έμμεσα- τον Πρόεδρο Μακάριο και το ΑΚΕΛ που τον στήριζε- ως ένοχους της τραγωδίας της Κύπρου επειδή δεν αποδέχονταν τα ΝΑΤΟϊκά διχοτομικά σχέδια που προτείνονταν τις δεκαετίες του ‘60 και του ’70. Ουσιαστικά μας λένε ότι φταίμε επειδή δεν αποδεχτήκαμε να διχοτομήσουμε εθελουσίως την πατρίδα μας και αναγκάσαμε το ΝΑΤΟ, τη Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’ να στήσουν την αιματηρή συνωμοσία για να διαμελίσουν την Κύπρο. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να αποδίδουν ίσες ευθύνες στη νόμιμη κυβέρνηση του Προέδρου Μακάριου με τον εοκαβήτικο φασισμό για την αποσταθεροποίηση της Κύπρου κατά την προπραξικοπηματική περίοδο.
Κανονικά, τίποτα από όλα αυτά δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη. Τα είχαμε ξανακούσει αμέσως μετά το 1974 από τους ίδιους τους πραξικοπηματίες, οι οποίοι –θρασείς και αμετανόητοι- έριχναν ευθύνες σε όλους τους άλλους για την καταστροφή του τόπου μας, αλλά ποτέ δεν κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη, για να δουν το πρόσωπο της προδοσίας.
Τι όμως ακριβώς είναι αυτό που θεωρούν ότι κομίζουν οι αναθεωρητές της Ιστορίας που αυτοβαφτίζονται μάλιστα «τολμηροί» και «ανατρεπτικοί»; Δεν ήταν ο Άτσεσον που έλεγε ότι «η καλύτερη λύση για το πρόβλημα της Κύπρου είναι η διχοτόμηση» και πως «αν είχε στη διάθεση του τον 6ο Στόλο θα το έλυνε μέσα σε μια μέρα»; Δεν ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες που εγκατέστησαν στο σβέρκο του ελληνικού λαού τη Χούντα των Συνταγματαρχών αναθέτοντας της να τελειώνει με το Μακάριο και να αποτελειώνει την Κύπρο; Και αν είναι και αυτό «σοβιετική προπαγάνδα» γιατί άραγε ζήτησε «συγγνώμη» από τον κυπριακό λαό ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ το 1997; Δεν ήταν από την αμερικανική CIA που έπαιρνε εντολές ο δικτάτορας Ιωαννίδης και οι υπόλοιποι χουντικοί; Δεν ήταν με αμερικάνικα δολάρια που στήθηκε και λειτουργούσε ολόκληρος ο μηχανισμός της προδοσίας, από την Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’ μέχρι την ΕΣΕΑ και τις αντιμακαριακές εφημερίδες; Δεν ήταν ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ που αναμείχθηκε μέχρι και στο εκκλησιαστικό πραξικόπημα στηρίζοντας τους τρεις χουντομητροπολίτες; Δεν ήταν στα στρατηγεία του ΝΑΤΟ που η Χούντα των Αθηνών μαζί με την Τουρκία αποφάσισαν –πίσω από τις πλάτες των Κυπρίων- ότι θα διχοτομήσουν την Κύπρο προκειμένου να αποτρέψουν τον υποτιθέμενο κίνδυνο «κομμουνιστικοποίησής» της;
Ήταν ο Μακάριος και το ΑΚΕΛ ή η ΕΟΚΑ Β’ και οι χουντικοί αξιωματικοί που δολοφονούσαν και βασάνιζαν δημοκράτες; Που απήγαγαν υπουργούς; Που ανατίναζαν αστυνομικούς σταθμούς και έκλεβαν όπλα από τα στρατόπεδα της Εθνικής Φρουράς; Που δηλητηρίαζαν τα μυαλά των μαθητών και των στρατιωτών με σοβινισμό και αντικομμουνισμό; Δεν ήταν η Χούντα και η ΕΟΚΑ Β’ που ξήλωσαν τις στρατιωτικές δυνάμεις που προστάτευαν την ακτογραμμή της Κερύνειας για να τις στείλουν να κυνηγήσουν το Μακάριο; Αν θέλουμε να χρεώσουμε λάθη στο Μακάριο, ας του χρεώσουμε το γεγονός ότι είχε την πεποίθηση ότι οι χουντικοί και οι εοκαβητατζήδες «ως Έλληνες» δεν θα μπορούσαν να συνεργήσουν στην προδοσία της Κύπρου. Όμως ο φασισμός μπορεί να στολίζεται με τη σημαία της πατρίδας του αλλά πατρίδα δεν έχει. Οι εοκαβητατζήδες έλεγαν ότι θέλουν να φύγει ο Μακάριος «κι ας βλέπουν από το κελί τους τη Λευκωσία να καίγεται». Εδώ ήταν λοιπόν που έσφαλλε ο Μακάριος και έπρεπε να είχε εισακούσει το ΑΚΕΛ. Να αφόπλιζε την ΕΟΚΑ Β’ και να έδιωχνε έγκαιρα τους χουντικούς αξιωματικούς από το νησί.
Ας μην ξεχνούμε ότι είναι όλους αυτούς που επιμένει να τιμά ο ΔΗΣΥ, αφού ουδέποτε σταμάτησε να τιμά το αρχηγό της ΕΟΚΑ Β’ Γρίβα, τον «οκταήμερο» Σαμψών και τον Γιωρκάτζη. Να ανεγείρει μνημεία, να μνημονεύει και να καταθέτει, μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο, στεφάνια στους πραξικοπηματίες. Να διακινεί το θεώρημα περί αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης του Μακάριου που ανάγκασε τα «παρασυρμένα αμούστακα παιδιά της ΕΟΚΑ Β» να αντιδράσουν.
Έτσι σύμφωνα -με τη συναγερμική αναθεώρηση της ιστορίας-ενώ τόσα χρόνια είχαμε έγκλημα χωρίς τιμωρία, τώρα θα έχουμε και έγκλημα χωρίς εγκληματίες. Χωρίς αυτουργούς. Ούτε φυσικούς, ούτε ηθικούς. Θα έχουμε ένα λαό προδομένο, αλλά δεν θα έχουμε ούτε προδότες ούτε προδοσία. Δεν γνωρίζουμε πόσο μελάνι θα χρειαστεί να χύσουν οι «θεωρητικοί» του ιστορικού αναθεωρητισμού για να πείσουν το λαό μας ότι δεν ήταν πραγματικά όσα έζησε, όσα υπέστη. Ότι η αντίσταση του ήταν ένα λάθος. Γνωρίζουμε όμως ότι το ξαναγράψιμο της Ιστορίας δεν έχει στόχο το παρελθόν, αλλά πρωτίστως το μέλλον. Γνωρίζουν καλά όλοι αυτοί οι κύκλοι ότι πρέπει να προηγηθεί η αντιστροφή της Ιστορίας και το ξέπλυμα του ΝΑΤΟ στις συνειδήσεις των Κυπρίων για να μπορέσει να περάσει η κυβέρνηση του Συναγερμού τη θέση της για σύνδεση της Κύπρου με το ΝΑΤΟ. Γνωρίζουν ότι μόνο αν δημιουργηθούν αισθήματα ενοχής στο λαό μας για την αντίσταση του σε ξένα, άδικα και διχοτομικά σχέδια, θα μπορέσει να δεχτεί στο επόμενο διάστημα τις ιδέες τους για «χαλαρή ομοσπονδία», εφαρμογή ΝΑΤΟϊκών εγγυήσεων και απόσυρση του αιτήματος για αποστρατιωτικοποίησης του νησιού μας. Όμως ο Πρόεδρος και οι συμβουλάτορες του πρέπει να γνωρίζουν ότι σε τέτοια σενάρια, όχι μόνο δεν θα έχουν το ΑΚΕΛ μαζί τους, αλλά θα το έχουν μετωπικά απέναντι τους.
Βέβαια, το ΑΚΕΛ δεν αρκείται να διατρανώνει όσα δεν αποδέχεται ούτε περιορίζεται στη διατύπωση ανησυχιών και ενστάσεων. Μια τέτοια μονόπλευρη προσέγγιση, αφήνει το χρόνο να διαρρέει άπρακτος και την Κύπρο να βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο του στάτους κβο, της οριστικής διχοτόμησης δηλαδή. Το ΑΚΕΛ συνδέει την ιστορική αλήθεια και τη μνήμη, με το περιεχόμενο που δίνουμε στις θέσεις και στον αγώνα μας για τη δικαίωση της Κύπρου. Αγώνας πατριωτικός, αντικατοχικός, αντιφασιστικός και αντιμπεριαλιστικός. Αγώνας κοινός, για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.
Το ΑΚΕΛ πρώτα και πάνω από όλα προτάσσει τη θέληση και τη δράση του, την πίστη και την ελπίδα του, την προοπτική και το όραμα μιας ελεύθερης, ανεξάρτητης, επανενωμένης και αποστρατιωτικοποιημένης Κύπρου. Προτάσσουμε τους αγώνες μας για αδελφοσύνη και επαναπροσέγγιση μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ώστε να ξαναζήσουμε μαζί στις ίδιες γειτονιές της Κύπρου, ελεύθεροι και αφέντες του τόπου μας.
Το ΑΚΕΛ πιστεύει και αγωνίζεται για την απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου. Αυτός είναι ο λόγος που ζητούμε να ενισχυθούν οι προσπάθειες της Κυπριακής Δημοκρατίας προς τη διεθνή κοινότητα, στον ΟΗΕ, στην ΕΕ και στις φιλικές προς την Κύπρο διεθνείς δυνάμεις, ώστε να διοχετευτούν πιέσεις προς τον κύριο ένοχο του συνεχιζόμενου εγκλήματος, δηλαδή την Τουρκία. Την Τουρκία που ως η κατοχική δύναμη θεωρεί ότι έχει δικαιώματα επικυριαρχίας στο νησί μας και επιμένει στο δόγμα της διχοτόμησης. Σε αυτή την κατεύθυνση, επιμένουμε ότι φυσικός πλούτος της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να αξιοποιηθεί με τρόπο που να καθίσταται μοχλός ειρήνης και πίεσης προς την Τουρκία. Να μη γίνουν δηλαδή επιλογές που θα οδηγούν στο δέσιμο θηλιάς στο λαιμό μας για να αποδεχτούμε λύση έξω από αρχές.
Το ΑΚΕΛ, ενόσω συνεχίζεται η κατοχή,έχει θέσει ως υπέρτερη προτεραιότητα του τη δίκαιη λύση του Κυπριακού. Αυτός είναι ο λόγος που υποστηρίζουμε τις συνομιλίες μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Διαφωνούμε με θέσεις και χειρισμούς του Προέδρου Αναστασιάδη. Προτάσσουμε την θέση που διατυπώσαμε επανειλημμένα στον Πρόεδρο, να αξιοποιήσει τις συγκλίσεις που έχουν επιτευχθεί μεταξύ Χριστόφια και Ταλάτ. Όσο κι αν επιχειρεί να ξανασυζητήσει με τον γνωστό σε όλους Έρογλου, θέματα στα οποία υπήρξαν συγκλίσεις από τους προηγούμενους ηγέτες των δύο κοινοτήτων, δεν πρόκειται να επιφέρει βελτιώσεις. Κάθε φορά θα επανέρχεται στο ίδιο δίλημμα: είτε ο ίδιος να δεχτεί υποχωρήσεις είτε να εμπεδώνεται η στασιμότητα, με κίνδυνο ναυάγιο των συνομιλιών κάτι που θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες και για τους Ελληνοκύπριους και για τους Τουρκοκύπριους. Το ΑΚΕΛ ανέμενε ότι η περιπέτεια με το Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου (που απεδείχθη υποδέεστερο από όσα επιτεύχθησαν από τον τέως Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια) θα είχε προσγειώσει τους κυβερνώντες, κάτι το οποίο όμως δεν φαίνεται να έχει συμβεί ακόμα. Αποτέλεσμα είναι να οδηγούμαστε σε αδιέξοδη πορεία που εμπερικλείει πολλούς κινδύνους για την Κύπρο.
Πολλαπλάσια καταστροφικές θα είναι οι συνέπειες σε περίπτωση που εισακουστούν εκείνοι που ζητούν από την ελληνοκυπριακή κοινότητα να απαρνηθεί την υπογραφή της σχετικά με την εσωτερική-συνταγματική πτυχή του Κυπριακού με λύση ομοσπονδίας. Αν βρισκόταν ή αν βρεθεί ποτέ ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας που αποφάσιζε να διαγράψει όσα υπέγραψαν οι προκάτοχοι του για λύση ομοσπονδίας, τότε αυτός θα βάλει την ταφόπλακα στο Κυπριακό και στην Κύπρο όπως τη γνωρίζουμε. Σε τέτοια περίπτωση, η Τουρκία θα έσπευδε στη διεθνή κοινότητα –και φοβόμαστε ότι θα την έπειθε- θέτοντας επιτακτικά στο τραπέζι τη συνομοσπονδία και τη λύση δύο κρατών, δηλαδή τον οριστικό και επίσημο διαμελισμό του νησιού και του λαού μας. Δεν είναι η δικοινοτική – διζωνική ομοσπονδία που φταίει που δεν βρέθηκε λύση εδώ και 40 χρόνια, αλλά η Τουρκία και η επιμονή της σε διχοτόμηση και τουρκική επικυριαρχία πάνω στο νησί. Το ΑΚΕΛ με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 40 χρόνων από το 1974 επαναλαμβάνει σε όλους, εντός και εκτός Κύπρου, ότι η μόνη εφικτή και η μόνη αποδεκτή λύση της συνταγματικής πτυχής είναι αυτή που θα προνοεί μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δικοινοτική – διζωνική ομοσπονδία με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα. Με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων όπως αυτή καθορίζεται στα σχετικά Ψηφίσματα του ΟΗΕ.
Αυτή η λύση είναι εκείνη πάνω στην οποία μπορούν και πρέπει να οικοδομήσουν το κοινό τους μέλλον Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Αυτή η λύση ανοίγει το δρόμο για να τερματιστεί η κατοχή, ο εποικισμός, τα ξένα επεμβατικά και εγγυητικά δικαιώματα. Ανοίγει το δρόμο για τη απελευθέρωση, την επανένωση, την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Κυπρίων και την αποστρατιωτικοποίηση του νησιού. Αυτή είναι η λύση που εγγυάται ότι στο μέλλον που έρχεται η Κύπρος θα παραμείνει μια πατρίδα και οι Κύπριοι ένας λαός. Μόνο έτσι δικαιώνονται οι νεκροί και οι θυσίες του 74. Μόνο έτσι θα λάμψουν από δικαίωση τα πρόσωπα των ηρώων μας στον ουρανό της Κύπρου. Μόνο έτσι θα γυρίσει ο ήλιος και η σελίδα της Ιστορίας για την Κύπρο. Μόνο έτσι ο κυπριακός λαός θα βγει νικητής στις λεωφόρους του μέλλοντος. Ελεύθερος, κυρίαρχος και αδούλωτος.
