Χρίστος Χριστοφίδης: Δεν είδαμε καμία βούληση από πλευράς Χριστοδουλίδη και κυβερνώντων για τιμωρία σκανδάλων
«Αν η Τουρκία επιδείξει μια πιο διαλλακτική στάση, ίσως σε συνδυασμό με την ανάδειξη Ερχιουρμάν, να δημιουργηθούν προοπτικές»
«Στην Κύπρο οι ηγεσίες των κομμάτων πέρα από το ΑΚΕΛ φέρουν ασήκωτες ευθύνες για την πλήρη κανονικοποίηση του φασιστικού ΕΛΑΜ και τη μετατροπή του σε κυβερνών κόμμα»
«Εμείς είχαμε την τόλμη να πάμε συγκεκριμένα και έμπρακτα και να καταγγείλουμε μερικά πολύ σοβαρά σκάνδαλα που σχετίζονται με τα “χρυσά” διαβατήρια και τη δράση του τέως Προέδρου κ. Αναστασιάδη, υπουργών του και του τότε κυβερνώντος κόμματος»
«Η υποτιθέμενη «φιλελεύθερη» δεξιά ξεπλένει το φασισμό με την ιστορικά κατάπτυστη «θεωρία των δύο άκρων»
Η Κύπρος βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλαπλές προκλήσεις: το Κυπριακό παραμένει σε στασιμότητα, η ακροδεξιά ενισχύεται και η διαφθορά συνεχίζει να διαβρώνει τους θεσμούς. Το ΑΚΕΛ, διαμέσου του μέλους του Π.Γ. και βουλευτή Χρίστου Χριστοφίδη, διατυπώνει σαφείς θέσεις απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, επιμένοντας σε λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, στη στήριξη της δημοκρατίας και στη δημιουργία αντιφασιστικού μετώπου. Την ίδια στιγμή, καταγγέλλει τη συγκάλυψη σκανδάλων και την έλλειψη πολιτικής βούλησης για κάθαρση από τη σημερινή κυβέρνηση. Οι επερχόμενες «προεδρικές» στα κατεχόμενα και η στάση της Τουρκίας θα κρίνουν πολλά. Όμως η ευθύνη για τις εξελίξεις βαραίνει και τη δική μας πλευρά.
Συνέντευξη στον Μιχάλη Μιχαήλ
Τι αναμένει το ΑΚΕΛ το επόμενο διάστημα στο Κυπριακό; Βλέπετε να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για επανεκκίνηση των συνομιλιών, είτε με το Πλαίσιο Γκουτέρες είτε με νέο μοντέλο;
Το καθοριστικό ορόσημο για τις επερχόμενες εξελίξεις είναι η ψηφοφορία στα κατεχόμενα για την ανάδειξη του Τουρκοκύπριου ηγέτη. Αυτό περιμένουν τα Ηνωμένα Έθνη για να εκτιμήσουν τις προοπτικές που ενδεχομένως υπάρχουν. Η επικείμενη συνάντηση Χριστοδουλίδη – Τατάρ δεν νομίζω ότι θα δώσει κάτι ουσιαστικό. Αντίθετα, κατά την τετραμερή συνάντηση τον ερχόμενο Δεκέμβρη θα υπάρχει μια σαφέστερη εικόνα. Εάν η Τουρκία συνεχίσει την ίδια απαράδεκτη και προκλητική στάση επιμένοντας σε λύση δύο κρατών, συνεπικουρούμενη από τον κ. Τατάρ και τις γνωστές του θέσεις δεν νομίζω ότι υπάρχουν ουσιαστικές προοπτικές. Αν η Τουρκία επιδείξει μια πιο διαλλακτική στάση, ίσως σε συνδυασμό με την ανάδειξη Ερχιουρμάν, να δημιουργηθούν προοπτικές. Θα δούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη. Πρέπει στην εξίσωση να συνυπολογίσει κανείς τις εξελίξεις στην περιοχή μας και γενικότερα παγκοσμίως. Η υποχώρηση του διεθνούς δικαίου, η αυθαιρεσία του δυνατού, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί των μεγάλων δυνάμεων, ιδιαίτερα στην περιοχή μας, δεν νομίζω ότι λειτουργούν προς το συμφέρον του κυπριακού λαού. Ταυτόχρονα, βέβαια, μας υπενθυμίζουν το πόσο εύθραυστο είναι το status quo στον κόσμο που ζούμε.
Η άνοδος της ακροδεξιάς φαίνεται να μην είναι πλέον απλώς μια «ευρωπαϊκή τάση», αλλά και κυπριακή πραγματικότητα. Αισθάνεστε ότι τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου έχουν καθυστερήσει να απαντήσουν πολιτικά και ιδεολογικά σε αυτό το φαινόμενο; Τι διαφορετικό προτείνει το ΑΚΕΛ;
Η ενίσχυση φασιστικών δυνάμεων είναι μια συστημική λειτουργία και γι’ αυτό, όπως σωστά επισημαίνετε, το φαινόμενο λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις. Έχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή, όπου το μεγάλο και πολυεθνικό κεφάλαιο αντικρίζει την αστική δημοκρατία και την πολιτική ως μια περίπλοκη διαδικασία που κάποτε βάζει εμπόδια στην ανεξέλεγκτη λειτουργία του. Ευνοεί αυταρχικά μοντέλα τα οποία με «τάξη και ασφάλεια» θα επιτρέπουν στην οικονομική ολιγαρχία, η οποία νέμεται τον πλούτο, να αλωνίζει απρόσκοπτα. Αυτή η οικονομική ολιγαρχία δεν περιορίζεται πλέον στη χρησιμοποίηση του πλούτου για έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων μέσα από τη στήριξη της δεξιάς, αλλά οι ίδιοι οι ολιγάρχες μετατρέπονται σε «ηγέτες». Η απαξίωση της πολιτικής και των κομμάτων που είναι εκφραστές διαφορετικών ταξικών συμφερόντων γίνεται οργανωμένα και συντεταγμένα και εξυπηρετεί αυτούς τους στόχους. Το σύστημα αποθεώνει τη βλακεία παρουσιάζοντάς την ως αντισυστημική, κτυπά κυρίως την Αριστερά, αλλά και νιώθει ότι πρέπει να τελειώνουμε με την αστική δημοκρατία. Καθοδηγεί την πλειοψηφία των ΜΜΕ, τα οποία ελέγχει και έχει την ιδιοκτησία των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Και όλοι μαζί οι ολιγάρχες εξυπηρετούν τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Τώρα, ποια κόμματα του δημοκρατικού τόξου; Στην Κύπρο οι ηγεσίες των κομμάτων πέρα από το ΑΚΕΛ φέρουν ασήκωτες ευθύνες για την πλήρη κανονικοποίηση του φασιστικού ΕΛΑΜ και τη μετατροπή του σε κυβερνών κόμμα. Ο Συναγερμός, που είναι γέννημα της ίδιας μήτρας με το ΕΛΑΜ, εργαλειοποίησε το φασισμό κερδίζοντας εκλογές και τώρα βρίσκεται ενώπιον των αποτελεσμάτων. Οι ηγεσίες του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και της ΔΗΠΑ, πολύ κατώτερες της ιστορικής συγκυρίας, εξέλεξαν και στηρίζουν μια κυβέρνηση στην οποία, όπως οι ίδιοι ομολογούν σε στιγμές ειλικρίνειας, το φασιστικό ΕΛΑΜ είναι βασικός «παίκτης». Ταυτόχρονα, παρατηρούμε δυστυχώς σε αρκετές περιπτώσεις έναν ανταγωνισμό με το ΕΛΑΜ σε εθνικιστικές θέσεις και ακρότητες. Τέλος, για ακόμα μια φορά η υποτιθέμενη «φιλελεύθερη» δεξιά ξεπλένει το φασισμό με την ιστορικά κατάπτυστη «θεωρία των δύο άκρων». Το ΑΚΕΛ βρίσκεται απέναντι στο φασισμό και αυτή η προσπάθεια πρέπει να ενταθεί με τη δημιουργία ενός πλατιού αντιφασιστικού μετώπου στο οποίο έχει θέση η πλειοψηφία της κοινωνίας.
Το ΑΚΕΛ και εσείς προσωπικά έχετε καταγγείλει επανειλημμένα σκάνδαλα διαφθοράς, με αιχμή το σκάνδαλο των «χρυσών διαβατηρίων». Πιστεύετε ότι η κοινωνία έχει πειστεί για το βάθος και την έκταση αυτών των υποθέσεων;
Είμαι σίγουρος ότι η κοινωνία είναι πεπεισμένη για το μέγεθος των τεραστίων σκανδάλων τύπου «χρυσά διαβατήρια», όπως είναι και το Βασιλικό και το καλώδιο GSI και άλλα τεράστια σκάνδαλα. Εμείς είχαμε την τόλμη να πάμε συγκεκριμένα και έμπρακτα και να καταγγείλουμε μερικά πολύ σοβαρά σκάνδαλα που σχετίζονται με τα «χρυσά» διαβατήρια και τη δράση του τέως Προέδρου κ. Αναστασιάδη, υπουργών του και του τότε κυβερνώντος κόμματος, του Συναγερμού. Είμαστε σε ένα φαύλο κύκλο: έχουν εξουσία και αποκομίζουν περισσότερο χρήμα. Χρησιμοποιούν το χρήμα για να κερδίζουν περισσότερη πολιτική δύναμη. Και ξανά από την αρχή.
Η γραμμή άμυνας του συστήματος είναι: «όλοι έκαναν σκάνδαλα» και το «όλοι τρώνε». Όταν φταίνε όλοι, φυσικά, τελικά δεν φταίει κανένας. Φαινόμενα σκανδάλων υπήρχαν πάντοτε, αλλά ποτέ η κατάσταση δεν πλησίασε καν το τσουνάμι διαφθοράς που έχει σηκωθεί τα τελευταία 12 χρόνια. Δυστυχώς, μαζί με τη διαφθορά στήθηκε και ένα σύστημα συγκάλυψης. Τι σχέση μπορεί να έχουν τα στελέχη του ΑΚΕΛ, που όλοι ξέρουν πώς ζούμε και τι έχουμε (κυρίως τι δεν έχουμε) μαζί με τους εκατομμυριούχους της ολιγαρχίας που νέμονται τον πλούτο αυτής της χώρας; Υπάρχει σύγκριση με τους διεφθαρμένους που έκαναν τα σκάνδαλα, που στοίχισαν εκατοντάδες εκατομμύρια στον τόπο; Τεράστια ευθύνη για τη διαφθορά φέρει και το ΕΛΑΜ, το οποίο στήριξε και εξέλεξε τις τρεις τελευταίες κυβερνήσεις. Οι Ελαμίτες κρατούσαν τσίλιες στο μεγάλο φαγοπότι.
Βλέπετε ουσιαστική πολιτική βούληση από τη σημερινή κυβέρνηση για να υπάρξει κάθαρση;
Η σημερινή κυβέρνηση, η οποία δηλώνει συνέχεια της προηγούμενης, εμπλέκεται ήδη σε σοβαρά σκάνδαλα όπως το σκάνδαλο του Βασιλικού και του GSI. Επίσης, ο κ. Χριστοδουλίδης έχει ενεργό ρόλο στο σύστημα συγκάλυψης που έχει στηθεί στον τόπο μας. Τα είδαμε όλοι αυτά. Δεν έχουμε δει καμία βούληση από πλευράς Χριστοδουλίδη και κυβερνώντων για να τιμωρηθούν σκάνδαλα και να επέλθει κάθαρση. Δυστυχώς, η οργανωμένη καλλιέργεια της εντελώς λανθασμένης αντίληψης ότι όλοι είναι υπεύθυνοι για τη διαφθορά, εξυπηρετεί δύο βασικούς στόχους: την απενοχοποίηση των ενόχων και την υπόσκαψη της δημοκρατίας για να ανοίξει ο δρόμος για ένα πιο ολιγαρχικό σύστημα.
Με δεδομένες τις τουρκικές θέσεις δεν υπάρχουν πολλές προοπτικές
Ποιος είναι σήμερα, κατά την άποψή σας, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την προοπτική επίλυσης του Κυπριακού; Οι τουρκικές επιδιώξεις, η διεθνής αδιαφορία ή η εσωτερική αδράνεια;
Οι τρεις αυτές βασικές παράμετροι στην προσπάθεια για επίλυση του Κυπριακού έχουν μια διαλεκτική σχέση μεταξύ τους και ο καθένας παράγοντας επενεργεί ως ένα βαθμό στον άλλο. Σίγουρα με την τουρκική θέση, όπως εκφράζεται σήμερα, δεν υπάρχουν πολλές προοπτικές. Αυτή η θέση ενισχύεται από την αναρχία που εν πολλοίς επικρατεί παγκόσμια και την κατίσχυση του «δικαίου» του ισχυρού. Νομίζω ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ιμπεριαλιστικές διαμάχες δεν ήταν ποτέ τόσο έντονες όσο είναι σήμερα. Τέλος, η δική μας στάση πρέπει να λαμβάνει υπόψιν αυτά τα δεδομένα και με σωστές πρωτοβουλίες να φροντίζει να λειτουργεί θετικά. Θα πω ένα κλασικό παράδειγμα: εάν ο ηγέτης της δικής μας πλευράς προτείνει τα δύο κράτη ή έστω δίνει την εντύπωση ότι βολεύεται με την υφιστάμενη κατάσταση, η στάση αυτή ενισχύει την τουρκική στρατηγική και βολεύει τον ιμπεριαλισμό.
