Ομιλία Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού στην εκδήλωση καταδίκης των μαύρων επετείων
– Η όλη ιστορία και το πραξικόπημα και η εισβολή ήταν μια προδοσία.
– Ναι, αλλά εσύ από τη δική σου πλευρά συμμετείχες στην εδραίωση του πραξικοπήματος.
– Δε συμμετείχα σε καμιά εκδήλωση πραξικοπήματος.
– Αφού, εσύ είπες ότι “έπιασες” τη Λεμεσό ολόκληρη.
– Έπρεπε να αφήσω να γίνεται αιματοκύλισμα, γιατί ο άλλος έφευγε στα αεροπλάνα και φώναζε: «σκοτωθείτε»;
– Γιατί δεν πήγες στoν αστυνομικό σταθμό να ενισχύσεις τις νόμιμες δυνάμεις του κράτους και πήγες και…
– Ποιες ήταν οι νόμιμες, κύριε…; Οι πραιτοριανές; Ήταν ο επίσκοπος ο οποίος έγινε οπλαρχηγός; Ποιος ήταν ο νόμιμος;
– Δεν μπορεί τριάντα τρία χρόνια μετά να λες ότι δεν υπήρχε νόμιμη κυβέρνηση του 1974 και να λες “πραιτοριανός”
– Όποιος δε συμφωνούσε με το Μακάριο ήταν αποδιοπομπαίος.
– Είτε ήταν καλή η δημοκρατία που ήταν είτε ήταν κακή, θεσμικά υπήρχε μια δημοκρατία.
– Ποια δημοκρατία;
Αυτός ο διάλογος είναι εξαιρετικά ενδειχτικός για τη νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης των πραξικοπηματιών.
Έγινε στην Επιτροπή της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου το 2007. Τριαντατρία ολόκληρα χρόνια μετά το πραξικόπημα και την εισβολή. Είναι διάλογος ανάμεσα σε ένα αρχι-πραξικοπηματία και ένα βουλευτή της Επιτροπής. Τόσα χρόνια μετά οι πρωτεργάτες του πραξικοπήματος, δεν κατάλαβαν τίποτε∙ δε μετάνιωσαν για τίποτε. Σαρανταδύο ολόκληρα χρόνια, μέχρι σήμερα, δεν νιώθουν ότι πρόδωσαν, νιώθουν ότι οι ίδιοι προδόθηκαν. Νιώθουν ότι είναι σε θέση να μας παραδίδουν μαθήματα. Νιώθουν ότι δικαιωματικά βρέθηκαν χρόνια αργότερα στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Νιώθουν ότι δικαιωματικά βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας, άσχετα αν εκείνο το πρωινό της 15ης Ιουλίου κρατούσαν τα καλάσνικωφ και πυροβολούσαν πανηγυρίζοντας επειδή «επέθανεν ο Μούσκος». Νιώθουν ότι δεν εγκλημάτησαν. Όμως εμείς δεν ξεχνούμε. Πώς μπορεί άλλωστε να ξεχαστούν ιστορίες γραμμένες με αίμα;
Στην Χρυστάλλα είπαν «θα πάρουμε τον άνδρα σου και θα τον φέρουμε πίσω». Μετά άκουσε τους πυροβολισμούς. Τον Γιώργο το συνέλαβαν και τον πήραν στις Κεντρικές Φυλακές. Τον ρωτούσαν στην ανάκριση «αριστερός δεν είσαι;». Τους απάντησε «είμαι και είμαι περήφανος και ούτε τώρα μετανιώνω». Τον Βάσο το σημάδεψε ο ταγματάρχης μέσα στο νεκροταφείο πάνω από ένα ανοιχτό λάκκο φωνάζοντας «θα θάψετε τα σκυλιά του Μούσκου μαζί με τους ήρωες»; Τις ίδιες ώρες μια άλλη σφαίρα εκτέλεσε εν ψυχρώ τον Σωτήρη Αδάμου Κωνσταντίνου που αρνήθηκε να εκτελέσει διαταγή επίθεσης ενάντια στο Προεδρικό. Στον Αβραάμ έλεγαν κατάμουτρα «δεν θα ξαναδείς τη γυναίκα σου, ούτε τα παιδιά σου, οι τάφοι σας είναι ανοικτοί». Τον Αντρέα τον έδεσαν με τα δύο πόδια σε ένα εκσκαφέα, με τα παιδιά του να τον ακούνε να φωνάζει από τους πόνους.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι όλοι αυτοί στις 15 του μαύρου Ιούλη το 1974 το έπαιζαν πιο πατριώτες και από τους πατριώτες; Στις 20 Ιουλίου όμως έτρεχαν να κρυφτούν στα μετόπισθεν. Στα βουνά και στα νοσοκομεία, για να μην πολεμήσουν στην εισβολή. Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι το αίμα που χύθηκε για να μην περάσει ο φασισμός και η εισβολή ήταν κατακόκκινο, ήταν και δικό μας; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τόσο αίμα, αφιερωμένο στη δημοκρατία και την πατρίδα;
Κώστας Μισιαούλη, Κωστάκης Ευαγόρου, Νίκος Φλουρέντζου, Κυριάκος Παπαλαζάρου, Αντρέας Κέστας, Πάμπος Χριστοφή, Τάσος Χριστοφή, Παντελής Χαραλάμπους, Χριστάκης Κόμπος και τόσοι άλλοι. Θα ήταν ντροπή για τη μνήμη τους και για τον καθένα από εμάς, αν δεχόμασταν η θυσία τους να εξισωθεί με την προδοσία. Από τα σπλάχνα του Λαϊκού Κινήματος ξεπήδησαν παλικάρια όπως οι Γαβριήλ Θεοδοσίου, Ανδρέας Στυλιανού, Γεράσιμος Λεοντίου, Ευέλθων Ιωαννίδης, Καρασαμάνης και τόσοι άλλοι. Θα ήταν ντροπή για τη θυσία τους και για τα ιδανικά που τους οδήγησαν να σταθούν στην πρώτη γραμμή, να δεχτούμε σήμερα το βιασμό της Ιστορίας, μόνο και μόνο για να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια αυτοί που άνοιξαν την κερκόπορτα για να περάσουν τα στρατεύματα της κατοχής.
«Η Χούντα πέτυχε το οικονομικό θαύμα στην Ελλάδα και τουλάχιστον οι χουντικοί δεν έκλεψαν από τα δημόσια ταμεία», «το πραξικόπημα το προκάλεσε ο Μακάριος με την επιστολή Γκιζίκη», «τα μέλη της ΕΟΚΑ Β’ ήταν αμούστακα παιδιά παρασυρμένα, εξάλλου και ο Μακάριος εγκλημάτισε», «εκτελούσαν διαταγές, δε μπορούσαν να μην επιτεθούν στο Προεδρικό», «το πραξικόπημα ήταν μια άφρων ενέργεια μιας κλίκας αξιωματικών».
Αυτοί και πολλοί άλλοι μύθοι επιχειρήθηκε να καλλιεργηθούν από τους πραξικοπηματίες και τους πολιτικούς προστάτες τους.
Οι μύθοι είναι τα κάστρα του συστήματος, γράφτηκε κάποτε. Αυτή η αναφορά κρύβει πολλή αλήθεια. Όσο πιο πολύ περνούν τα χρόνια τόσο το σύστημα ποντάρει στη λήθη. Όσοι χρειάζονται την ακροδεξιά για εφεδρεία στη μάχη τους για να πλήξουν την Αριστερά, επιλέγουν να συντηρούν τους μύθους. Εμείς έχουμε την υποχρέωση να τους ξεσκεπάζουμε συνεχώς, να υπενθυμίζουμε τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα.
Η Χούντα δεν πέτυχε οικονομικό θαύμα. Οι Χουντικοί ήταν δικτατορίσκοι και μαριονέτες στα χέρια του ιμπεριαλισμού. Αντικομμουνισμός, αίμα, εξορίες, βασανιστήρια, πλιάτσικο και δηλώσεις υποταγής. Αυτά την χαρακτήριζαν. Η Χούντα ήταν καθεστώς που χρωστούσε την ύπαρξη του σε ξένους αφέντες∙ χρωστούσε την επιβίωση του σε ένα σαθρό παρακράτος. Παρέδωσε γη και ύδωρ στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, τα οποία απάλλαξε από κάθε φορολογία. Ταυτόχρονα, οι ηγήτορες της Χούντας ζούσαν με δημόσιες δαπάνες. Αποφάσιζαν και διάταζαν υπερδιπλασιασμούς των μισθών τους. Μέχρι και τον φωτισμό της έπαυλης του Παπαδόπουλου τον πλήρωνε το δημόσιο. Σε έξι μόνο χρόνια η χούντα έκανε το χρέος 1,5 φορά µμεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστημα 145 ετών.
Τα μέλη της ΕΟΚΑ Β’ δεν ήταν παρασυρμένα νεαρά παιδιά που ήθελαν να αντισταθούν στον εγκληματία Μακάριο. Ούτε το πραξικόπημα ήταν μια άφρων ενέργεια μιας ομάδας αξιωματικών. Το πραξικόπημα ήταν το τερατούργημα που γέννησαν οι μεθοδεύσεις του ΝΑΤΟ και της CIA, τα σχέδια του Γρίβα, τα εγκλήματα της ΕΟΚΑ Β’ και της Χούντας. Όπως πιστοποίησε το Πόρισμα της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 καταστρώνονταν τα σχέδια δολοφονίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Πρωταγωνιστές ήταν ο Διοικητής Δυνάμεων Καταδρομών, Δ. Παπαποστόλου και ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης. Το έγκλημα προετοιμαζόταν σε όλα τα επίπεδα. Το 1972 ομάδα της ΕΟΚΑ Β’, με επικεφαλής τον Σταύρο Σταύρου Σύρο παράλαβε οπλισμό για λογαριασμό της Οργάνωσης. Το 1973, οι Ηλιάδης και Ποταμιανός ανέμεναν τη χρηματική βοήθεια από την Αμερική. Την ίδια χρονιά ο Γρίβας ανυπομονούσε να δρομολογήσει τα προδοτικά του σχέδια, αλληλογραφώντας με το δικτάτορα Ιωαννίδη. Όλα τα χρόνια της δράσης της ΕΟΚΑ Β΄, εκπονούνταν σχέδια δολοφονικών επιχειρήσεων ενάντια στον Μακάριο. Σχέδια Απόλλων, Γρόνθος, Ερμής, Ανταπόδοσις, Νίκη, Κεραυνός. Κάποια από αυτά φέρουν την υπογραφή του Γρίβα, άλλα του Σύρου και άλλα του Καρούσου.
Εκτελούσαν διαταγές όσοι επιτέθηκαν στο Προεδρικό άρα να τους τιμούμε ως ήρωες, λένε. Με αυτή τη λογική πρέπει να τιμήσουμε ως ήρωες και τους άγλλους στρατιώτες που έκαψαν το Γρηγόρη Αυξεντίου. Και εκείνοι διαταγές εκτελούσαν. Να τιμήσουμε ως ήρωες και τους στρατιώτες που μπήκαν με τα τανκς στο Πολυτεχνείο. Η αλήθεια είναι ότι ήρωες ήταν εκείνοι που αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις εντολές του φασισμού και πλήρωσαν με τη ζωή τους γι’ αυτό!
Όταν αναφερόμαστε στην ιστορική αλήθεια, όταν μιλούμε για το σήμερα και τη «σχιζοφρένεια» της Κυβέρνησης του κ. Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ, από τη μια δηλαδή να τιμούν τους εγκληματίες και από την άλλη να δηλώνουν ότι θέλουν επαναπροσέγγιση, λύση και επανένωση, μας λένε ότι διχάζουμε το λαό και ότι αναζητούμε κομματικά οφέλη. Αυτό μας απάντησαν και χθες.
Έτσι αντιλαμβάνονται την ενότητα οι άνθρωποι. Να μας κάνουν το άσπρο μαύρο και να τους λέμε ναι. Να διαγράφουν την ιστορία λίγο- λίγο και εμείς να σκύβουμε το κεφάλι. Να το χωνέψουν ότι κάτι τέτοιο δεν θα το αποδεχτούμε ποτέ.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η δεξιά και η ακροδεξιά νιώθουν πολύ άβολα. Γι’ αυτό εξάλλου εξαφανίζονται τα στελέχη τους, από τις τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, κάποτε και από τη χώρα. Όπου και να πάνε, ότι και να λένε κανένας δεν ξεχνά, τίποτε δεν ξεχνιέται. Εμείς δεν θα σταματήσουμε ποτέ να μιλούμε για προδοσία, άρα και προδότες. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να μιλούμε για διπλό έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, άρα και για εγκληματίες.
Είχαν όλοι ευθύνες για τα όσα έγιναν το 1974, επιμένουν. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Από τη μια ήταν το ΑΚΕΛ και μαζί του η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, συσπειρωμένοι γύρω από την αδέσμευτη πολιτική του Μακαρίου. Από την άλλη μια χούφτα ΕΟΚΑβητατζήδες, συνειδητοί φασίστες. Από τη μια χιλιάδες τίμιοι πατριώτες που έδωσαν το αίμα τους για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Από την άλλη οι ξεπουλημένοι με τα αργύρια της Χούντας. Δεν είχαμε όλοι τον ίδιο ρόλο. Από τη μια ο Γρίβας και η ΕΟΚΑ Β΄, που αν και γνώριζαν πως το πραξικόπημα θα έδινε το άλλοθι στην Τουρκία να εισβάλει, το σχεδίασαν και το εκτέλεσαν συνειδητά μόλις βρήκαν την ευκαιρία. Από την άλλη το ΑΚΕΛ, που παρόλο που είχε αποτρέψει με τη δυναμική συσπείρωση του λαού γύρω από τον Μακάριο το σχεδιαζόμενο πραξικόπημα το 1972 δεν εφησύχαζε∙ προειδοποιούσε συνεχώς για τα εγκληματικά σχέδια κατά της Κύπρου. Εισηγήθηκε τη δημιουργία Λαϊκής Πολιτοφυλακής που θα ήταν το αντίπαλο δέος απέναντι στην ΕΟΚΑ Β’ αλλά και την ελεγχόμενη από τη Χούντα Εθνική Φρουρά.
Τέλος, το πραξικόπημα δεν το προκάλεσε ο Μακάριος με την επιστολή Γκιζίκη, όπως ισχυρίζονται. Ήταν εξάλλου αδύνατο, όπως διαπιστώθηκε και από το Πόρισμα της Βουλής, να αποφασιστεί και να προετοιμαστεί μέσα σε λιγότερο από δέκα μέρες, η οργάνωση και η εκδήλωση του πραξικοπήματος. Ο ίδιος ο Αραπάκης, τότε Αρχηγός του Ναυτικού μαρτύρησε ότι όταν η επιστολή Μακαρίου έφτασε στην Αθήνα, η εκτέλεση του πραξικοπήματος είχε ήδη διαταχθεί. Με το πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε το μισό έγκλημα σε βάρος της Κύπρου και του κυπριακού λαού. Το άλλο μισό πραγματοποιήθηκε με την τουρκική εισβολή.
Η προδοσία του πραξικοπήματος ήταν «το άλλοθι» για την εισβολή της Τουρκίας. Μόνο έτσι θα μπορούσε να εισβάλει ο τουρκικός στρατός και να κατέχει μέχρι σήμερα πάνω από το ένα τρίτο των εδαφών της χώρας μας. Μόνο έτσι μπόρεσε να πνίξει στο θάνατο, το αίμα και το δάκρυ χιλιάδες κύπριους. Να διαχωρίσει τον κυπριακό λαό, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους. Μόνο έτσι μπορούσε να στήσει το συρματόπλεγμα της κατοχής. Να κουβαλήσει πάνω από 40, 000 τούρκους στρατιώτες. Μόνο έτσι μπόρεσε να εποικίζει η Τουρκία συνεχώς τα κατεχόμενα, απειλώντας την επιβίωση και των ελληνοκύπριων και των τουρκοκυπρίων στη γη που τους γέννησε. Να ζει ο λαός μας μονίμως με την απειλή μέσα στην ίδια του την πατρίδα. Εδώ και σαρανταδύο χρόνια συμβιώνουμε με τη βραδυφλεγή βόμβα της κατοχής και με το εφιαλτικό σενάριο της διχοτόμησης. Ως πότε;
Το πρώτο που πρέπει να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό όλων μας είναι ότι η Τουρκία ακολουθεί συνειδητή και συνεπή πολιτική από το 1974 μέχρι σήμερα. Ενσωματώνει τα κατεχόμενα σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους. Αναπτύσσει πολιτικές που εμβαθύνουν την εξάρτηση της Τουρκοκυπριακής κοινότητας από την Άγκυρα και την εκμηδενίζουν. Ο τουρκικός στρατός, μαζί με τους μηχανισμούς της τουρκικής πρεσβείας στα κατεχόμενα, αμέσως μετά το 1974, ανέλαβαν αυτό το ρόλο τον οποίο διατηρούν μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, προωθείται και η οικονομική ενσωμάτωση των κατεχομένων μέσω χρηματοδοτήσεων στον κατασκευαστικό και τουριστικό τομέα και όχι μόνο. Υπενθυμίζω και τον υποθαλάσσιο αγωγό μεταφοράς νερού που ενσωματώνει πλήρως τα κατεχόμενα στην Τουρκία από πλευράς υδάτινων πόρων. Η γη που αφορά στο χερσαίο τμήμα του αγωγού στα κατεχόμενα θεωρείται τουρκική ιδιοκτησία, ενώ οι υπόγειες και επιφανειακές πηγές των κατεχομένων πέρασαν στη διαχείριση της ιδιωτικής εταιρείας που θα αναλάβει το διαμοιρασμό του νερού, με το τέλος των διαδικασιών. Σε τουρκική εταιρεία παραδόθηκε και το παράνομο αεροδρόμιο, ενώ μέχρι το 2018 προγραμματίζεται η πλήρης ιδιωτικοποίηση των λιμανιών και της ηλεκτρικής ενέργειας, στα πρότυπα της ιδιωτικοποίησης του νερού. Σε τουρκικές εταιρείες, μέσω συνεταιρισμών με τουρκοκύπριους, ανήκουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία και πολλά από τα λεγόμενα πανεπιστήμια, ενώ γράφτηκε ότι εκκρεμούν και αιτήσεις δεκαπέντε τουρκικών πανεπιστημίων που επιθυμούν να ανοίξουν παραρτήματα στα κατεχόμενα. Σε όλα αυτά προστίθεται και η συμφωνία ίδρυσης του «γραφείου συντονισμού» του Υπουργείου Νεολαίας και Αθλητισμού της Τουρκίας αλλά και η διαρκής αύξηση παρέμβασης και κονδυλίων από την Τουρκία σε θέματα ενίσχυσης της δημόσιας παρουσίας της θρησκείας. Έχοντας υπόψιν όλα τα πιο πάνω, οι λεκτικές διακηρύξεις της Τουρκίας ότι θέλει λύση, διαψεύδονται από τις ίδιες τις εξελίξεις. Θα το επαναλάβουμε για πολλοστή φορά: η Τουρκία καλείται να περάσει από τα λόγια στις πράξεις. Να αποδείξει ότι δεν εξαπολύει απλώς επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, αλλά είναι πραγματικά διατεθειμένη να συμβάλει στο να επανενωθεί η Κύπρος. Στο να μετατραπεί σε ενωμένο κράτος που θα είναι φάρος και παράδειγμα αρμονικής συμβίωσης όλων των κατοίκων της για όλο τον κόσμο.
Είναι αλήθεια ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα προβάλλει αντιστάσεις στο διχοτομικό πλαίσιο που προσπαθεί να επιβάλει η Τουρκία. Κανένας όμως δε μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για το για πόσο ακόμα μια μικρή κοινότητα θα μπορεί να αντιστέκεται σε μια μεγάλη δύναμη. Για το πόσο ακόμα θα μπορεί να υφίσταται δίχως να τη νικήσει ο ιδιότυπος τουρκοκυπριακός εθνικισμός, που παίρνει αποστάσεις τόσο από την Τουρκία, όσο και από την Ελληνοκυπριακή κοινότητα.
Αυτές οι πραγματικότητες πρέπει να αφυπνίσουν τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και όλους μας στην ελληνοκυπριακή κοινότητα πριν να είναι τραγικά αργά. Όσο το Κυπριακό δεν επιλύεται, αυτές οι πραγματικότητες θα πληθαίνουν. Λόγω του αντιδραστικού τους χαρακτήρα θα εμβαθύνουν το πρόβλημα παρά να το επιλύουν. Πρέπει πρώτα και κύρια ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να δείξει συνέπεια, αποφασιστικότητα και προσήλωση στο στρατηγικό μας στόχο. Πρέπει να γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο ξεκάθαρο, όλο και πιο σαφές για όλους ότι έχουμε πολιτική βούληση και εργαζόμαστε για τη λύση στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου.
Χρειάζεται να κατανοήσουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται για λύση στο Κυπριακό ότι εμείς τη θέλουμε και εργαζόμαστε γι’ αυτή. Ότι από την άλλη η Τουρκία επιχειρεί τη δημιουργία τετελεσμένων. Αυτή η στάση περιορίζει την αισιοδοξία για την επίτευξη συμφωνίας. Υποσκάπτει την προοπτική για λύση που θα βασίζεται στις συμφωνημένες αρχές. Χρειάζεται να κατανοήσουν οι πάντες ότι μόνο μια τέτοια λύση θα αποδεχτούμε. Χρειάζεται ο Πρόεδρος αλλά και ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τόπου να συνειδητοποιήσουμε ότι πλέον δεν θα μας κρίνουν οι επόμενες εκλογές, αλλά οι επόμενες γενιές. Αλίμονο αν καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι τις θυσιάσαμε για τις καρέκλες της εξουσίας. Αλίμονο αν αντί τώρα που είναι η ώρα να αρθούμε όλοι στο ύψος των περιστάσεων και να προτάξουμε αρχές και διαχρονικές θέσεις για να πετύχουμε την επανένωση του τόπου μας, εμείς ξεκινήσουμε τις παλινδρομήσεις, τα παιχνίδια εντυπώσεων και τους τακτικισμούς.
Όση πρόοδος επιτεύχθηκε μέχρι στιγμής στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, επιτεύχθηκε γιατί επανήλθαν σε αυτό οι συγκλίσεις Χριστόφια- Ταλάτ. Ας φροντίσει ο Πρόεδρος από εδώ και πέρα να λειτουργήσει σωστά, με αρχές και με συνέπεια έτσι που να γίνουν βήματα μπροστά στη διαδικασία.
Σε ότι αφορά το ΑΚΕΛ η λύση του κυπριακού είναι ο πρώτιστος και αμετάθετος μας στόχος. Είναι ο μόνος τρόπος ο λαός μας, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, να ζήσουν δίχως να απειλείται η επιβίωση τους, στον τόπο που γεννήθηκαν. Είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης, ευημερίας και προόδου. Αυτά δεν μπορεί να τα διασφαλίσει η όποια λύση. Τα διασφαλίζει μόνο λύση που θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Που θα αποκαθιστά την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λύση βασισμένη στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου, στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Λύση που θα αποστρατιωτικοποιεί την Κύπρο και θα αποκλείει τα όποια δικαιώματα επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας από ξένες δυνάμεις. Λύση που θα επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία στο πλαίσιο δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών. Τονίζουμε ξανά και ξανά αυτές τις αρχές, για να είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι τυχόν συμφωνία που δεν θα τις περιλαμβάνει δεν θα γίνει αποδεκτή από το ΑΚΕΛ.
Εδώ και τέσσερις δεκαετίες παλεύουμε για τη δικαίωση του τόπου. Τολμήσαμε να μιλήσουμε για τις πληγές. Για τα άνομα και ανομολόγητα εγκλήματα. Για τις δολοφονίες. Για την προδοσία. Τολμήσαμε να χτίσουμε πάνω στα ερείπια του 1974 την προοπτική. Πρωτοστατήσαμε για τη γέννηση και την πορεία του κινήματος της επαναπροσέγγισης του λαού μας. Λοιδορηθήκαμε και πολεμηθήκαμε για όλα αυτά. Όμως δεν υποχωρήσαμε. Αντίθετα δυναμώναμε τη φωνή μας ως το Κόμμα όλων των Κυπρίων. Το Κόμμα όλων των εργαζομένων. Το Κόμμα που μιλά για δύο κοινότητες πολιτικά ισότιμες. Για Κύπρο ολόκληρη που να ανήκει στο λαό της και όχι Κύπρο μισή για να είναι ελληνική.
Αυτό το όραμα ως ΑΚΕΛ όχι μόνο το πιστεύουμε, αλλά και το διεκδικούμε! Εργαζόμαστε και παλεύουμε για τη μέρα εκείνη που η Ιστορία αυτού του τόπου θα γυρίσει σελίδα. Θα ξεκινήσει το καινούριο της κεφάλαιο. Το κεφάλαιο της ειρήνης και του μέλλοντος που θα γράψουμε μαζί με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Το χρωστούμε σε όσους χάθηκαν εκείνο το προδομένο καλοκαίρι! Το χρωστούμε σε όσους θα έρθουν. Το χρωστούμε στην ιστορία μας αλλά και στο μέλλον μας! Στο μέλλον του λαού μας!
Τιμή και δόξα στους ήρωες μας!
15 Ιουλίου 2016
