Η προοπτική της σημερινής ριζοσπαστικοποιούμενης νεολαίας, Maicol David LYNCH

 

Maicol David LYNCH

 Μέλος Εθνικής Επιτροπής του ΚΚ ΗΠΑ

 

Να οργανώνεις τους φοιτητές και γενικά τη νεολαία είναι απλώς «χάσιμο χρόνου». Τουλάχιστον αυτό άκουγα μέχρι πρόσφατα σε μερικούς αριστερούς κύκλους, στους οποίους συμμετέχω. Όταν όμως συνεχίζω να επαναφέρω ξανά και ξανά αυτή τη συζήτηση παρατηρώ ότι όσοι υποστήριζαν αρχικά την πιο πάνω θέση διαφοροποιούν τη στάση τους λέγοντας: «Λοιπόν, ας επικεντρώσουμε τις προσπάθειες μας στην οργάνωση νέων εργαζομένων, οι οποίοι μπορούν να ριζοσπαστικοποιηθούν και τείνουν να είναι πιο αξιόπιστοι από ότι οι φοιτητές».

Τώρα, κάποτε και εγώ ήμουν φοιτητής κολλεγίου. Δούλεψα τότε σε τρεις δουλειές, από τις οποίες οι δύο ήταν σε εστιατόρια ασιατικής κουζίνας και η άλλη σε κάποιο κατάστημα λιανικής πώλησης, γιατί όφειλα να πληρώνω το ενοίκιο και τα δίδακτρα. Σχεδόν δεν είχα χρόνο για να μελετώ, αλλά κατά κάποιο τρόπο κατάφερα να πάρω αρκετά καλούς βαθμούς, ώστε να αποφοιτήσω από το κολέγιο και ακόμα να γίνω αποδεκτός σε μεταπτυχιακές σπουδές. Ποτέ όμως δεν είχα θεωρήσει τον εαυτό μου ότι ήμουν εργάτης. Αν τότε με ρωτούσε κάποιος «είσαι εργαζόμενος ή φοιτητής;» η λογική και προφανής απάντησή μου θα ήταν «και τα δύο». Σκεφτείτε όμως ότι κατ’ ακρίβεια η απάντησή μου θα έπρεπε να ήταν: «Δουλεύω με πλήρη απασχόληση και σπουδάζω με πλήρη απασχόληση».

Σύμφωνα με μια έρευνα του Δεκεμβρίου 2020 (εν μέσω της πανδημίας του COVID-19) σχεδόν το 70% των φοιτητών κολεγίων επίσης εργαζόταν ταυτόχρονα με τη φοίτηση του. Δεν χρειάζεται λοιπόν να διαχωρίζουμε τους 

______________________

Ο Lynch είναι ακτιβιστής και διοργανωτής του Working America and Indivisible. Είναι αρθρογράφος και ένθερμος υποστηρικτής των αγώνων τόσο ενάντια στον ιμπεριαλισμό στη Λατινική Αμερική, όσο και για την καταπολέμηση της ξενοφοβίας στις κοινότητες μεταναστών στις ΗΠΑ.

φοιτητές από τους εργαζόμενους, αφού συχνά είναι ένα και το αυτό. Ακόμα και εκείνοι οι φοιτητές, που δεν εργάζονται κατά τη φοίτηση τους σε κολέγιο, τελικά μετά την αποφοίτησή τους συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό της χώρας και συνήθως απασχολούνται σε τομείς της οικονομίας, που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο του πτυχίου τους. Το 41% ​​των αποφοίτων κολλεγίων, στην πραγματικότητα τελικά εργάζονται σε έναν τομέα πολύ διαφορετικό από αυτόν που σπούδασαν.

Έτσι, ο αποκλεισμός των φοιτητών γιατί «δεν είναι σε θέση να οργανωθούν» σημαίνει ότι απορρίπτεται ένα σημαντικό μέρος της εργατικής μας τάξης.

Τώρα, όσον αφορά τον επόμενο ισχυρισμό ότι «οι φοιτητές δεν είναι αξιόπιστοι» θα μπορούσε να ειπωθεί το ίδιο και για τους εργαζόμενους, που δεν είναι κάτοχοι οποιοδήποτε πτυχίου. Οι άνθρωποι όμως είναι άνθρωποι. Στο Κομμουνιστικό Κόμμα και τη Νέα Κομμουνιστική Ένωση, συχνά είναι αρκετά επίπονο να εγγράψουμε μερικά νέα μέλη για να παρακολουθούν συνεδρίες είτε είναι 20, είτε είναι 60 ετών. Είναι αλήθεια όμως ότι ένας 20-χρονος μπορεί να έχει περισσότερες δεσμεύσεις λόγω οικογένειας, σπουδών, εργασίας κ.λπ. Αλλά αυτό δεν εξυπακούει ότι και ένας 60-χρονος σύντροφος δεν έχει παρόμοιες δεσμεύσεις προς τα παιδιά, τα εγγόνια, τη δουλειά του, και ούτω καθεξής.

Η νεολαία παίρνει το προβάδισμα

Το 60% των ατόμων ηλικίας 24–39 ετών συμφωνεί με κάποια μορφή σοσιαλισμού ως εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό. Ενώ όμως αυτή η γενιά έχει αρχίσει να «γερνάει» από την κατηγορία των νέων, το συναίσθημά της είναι τέτοιο, στο οποίο πρέπει να βασιστούμε και όχι να αγνοήσουμε. Ας θυμηθούμε ότι ήταν το φοιτητικό κίνημα, που ηγήθηκε των πορειών για τα Πολιτικά Δικαιώματα, του μποϊκοτάζ των λεωφορείων, των καθιστικών διαμαρτυριών στις φοιτητικές εστίες. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν πως η νεολαία καθοδήγησε τα κινήματα Black Lives Matter – BLM (Οι ζωές των έγχρωμων έχουν σημασία) και Abolish ICE (Κατάργηση της Υπηρεσίας Μετανάστευσης και τελωνείων) κατά την περίοδο της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Τραμπ εν μέσω της παγκόσμιας πανδημίας. Πράγματι, ήταν τη νεολαία, που ο Β.Ι. Λένιν κάλεσε να οργανώσει ανεξάρτητες κομμουνιστικές ενώσεις νεολαίας και να «μάθει τον κομμουνισμό», ώστε να προετοιμάσει τις επερχόμενες γενιές για τα επαναστατικά καθήκοντα, που απαιτούνται για την προώθηση του αγώνα για δημοκρατία και εργατική εξουσία. (Για το σκοπό αυτό, το Κόμμα μας οργάνωσε πρόσφατα μια επιτυχημένη μαρξιστική σχολή για νεολαίους.)

Σκέφτομαι πώς η κομμουνιστική νεολαία πρωτοστάτησε στο Κόμμα μας αυτήν την τελευταία περίοδο από τη διοργάνωση κινητοποιήσεων για αμοιβαία βοήθεια στους άνεργους και άλλους μη προνομιούχους κατά τη διάρκεια της πανδημίας μέχρι και τον ξεσηκωμό για υπεράσπιση της εκλογικής διαδικασίας του 2020, όταν ο Τραμπ ισχυρίστηκε ότι τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν προϊόν νοθείας. Αυτοί οι νεαροί σύντροφοι οργάνωσαν συγκεντρώσεις για την υπεράσπιση της Κούβας και κλήθηκαν να ηγηθούν των πορειών της BLM. Πολλά από αυτά τα στελέχη της νεολαίας είναι φοιτητές, ενώ άλλα είναι άνεργοι εργαζόμενοι ή μισθωτοί με ή χωρίς πανεπιστημιακό πτυχίο. Με άλλα λόγια, αυτοί οι νέοι σύντροφοι είναι το προϊόν μιας διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης, που τους έφερε  μέσα στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Νέας Κομμουνιστικής Ένωσης. Είτε ήρθαν στο κίνημα από την πανεπιστημιούπολη μέσω μιας λέσχης φίλων του βιβλίου, είτε από την εγγραφή τους μέσω διαδικτύου οι νέοι κομμουνιστές βρίσκουν ένα ρόλο να διαδραματίσουν στη συλλογική επαναστατική διαδικασία. Να τονίσουμε ταυτόχρονα ότι οι λόγοι της ριζοσπαστικοποίησης είναι διαφορετικοί, αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τους νέους συντρόφους, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν εμφανίζονται σε συναντήσεις ή και εκδηλώσεις μας. Συνεχίζουμε να καταβάλουμε προσπάθειες γιατί ο καθένας έχει να διαδραματίσει έναν ρόλο, που θα μπορούσε να έχει για παράδειγμα τη μορφή της διαχείρισης μέσων κοινωνικής δικτύωσης, της δημιουργίας έργων τέχνης ή  την συγγραφή φυλλαδίων κ.λπ.

Σύγχυση μέσα στη ριζοσπαστικοποιούμενη νεολαία

Στη διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας, αρχής γενομένης από το 2020, πολλοί νέοι προσέρχονται στην αριστερά μέσω της αυτο-μόρφωσης και των διαδικτυακών συζητήσεων με άλλους νέους, που ήδη ανήκουν στην αριστερά, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της καραντίνας και της αυτο-απομόνωσης ένεκα της πανδημίας. Ενώ αυτή η διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης χαιρετίζεται από το ΚΚ ΗΠΑ και τη ΝΚΕ, εντούτοις αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί να προκαλέσει ως ένα βαθμό μια συγκεκριμένη σύγχυση.

Για παράδειγμα, ένα δημοφιλές αφήγημα, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, είναι ότι «οι λευκοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να είναι επαναστάτες, επειδή εξαρτώνται από την εκμετάλλευση των έγχρωμων εργαζομένων στον παγκόσμιο Νότο». Προς έκπληξή μου, είναι κυρίως λευκοί «Third Wordlists» (υποστηρικτές της θεωρίας του τρίτου κόσμου) μαοϊκοί, που προωθούν αυτό το αφήγημα μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του J. Sakai «Η μυθολογία του Λευκού Προλεταριάτου». Η πιο πάνω θέση δεν είναι μόνο αντι-μαρξιστική, δεδομένου ότι οι Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν, ενώ ήταν οι ίδιοι λευκοί Ευρωπαίοι, προσπάθησαν να ενώσουν τους εργάτες όλων των χωρών, ανεξάρτητα χρώματος και θρησκεύματος. Παρέχει επίσης αυτός ο ισχυρισμός μια βολική δικαιολογία για αδράνεια όταν πρόκειται να εργαστούμε για πολιτική αλλαγή. Με άλλα λόγια, εάν είναι μαύροι ή έγχρωμοι οι φοιτητές και πειστούν, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ίσως θα ήταν απρόθυμοι να συμμετάσχουν στην πάλη με μια οργανωμένη δύναμη, όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα, που επιδιώκει τη συνένωση όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων. Αυτή η ηττοπάθεια του Sakai θα μπορούσε να τους οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι δεδομένου ότι αυτοί αποτελούν τη μειοψηφία, ενώ οι λευκοί (επί του παρόντος) είναι η πλειοψηφία στις ΗΠΑ, δεν υπάρχει ελπίδα για σοσιαλισμό. Ενώ, εμείς οι μαρξιστές συμφωνούμε ότι τόσο ο αποικισμός, όσο και ο ιμπεριαλισμός πρέπει να νικηθούν και ποτέ δεν ξεχωρίζουμε μια φυλετική κατηγορία ως «μη επαναστατική» ή «αντεπαναστατική».

Αυτός ο χαρακτηρισμός των λευκών εργαζομένων ως αντεπαναστατών και μη προλετάριων είναι μέρος του ριζοσπαστισμού της μεσαίας τάξης, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την επαναστατική, εργατική, μαρξιστικο-λενινιστική ανάλυση. Ακόμα δεν έχετε πειστεί; Φανταστείτε να λέτε στον Λένιν ότι οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να οργανωθούν κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης επειδή ήταν Σλάβοι και οι Σλάβοι ιστορικά αποίκισαν τους Αρμένιους, τους Αζερμπαϊτζανούς και τους Γεωργιανούς νότια του Καυκάσου, μια περιοχή που ήταν τμήμα της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ή αντίθετα, ότι μόνο οι Αρμένιοι, οι Αζερμπαϊτζανοί και οι Γεωργιανοί θα μπορούσαν να ηγηθούν της επανάστασης. Φανταστείτε μέχρι που θα έφταναν με μια τέτοια νοοτροπία οι Μπολσεβίκοι – πάντως όχι πολύ μακριά και είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Η οποιαδήποτε «επαναστατική» θέση όμως, που μπαίνει εμπόδιο στην ενότητα της εργατικής τάξης τελικά δεν είναι επαναστατική.

Μια άλλη αντιδραστική θέση, που τείνουν να υποστηρίζουν οι διαδικτυακοί νεολαίοι «αριστεροί» είναι να υπερασπίζονται την άμεση (ή όχι τόσο άμεση) βίαιη εξέγερση, αντί να συμμετέχουν στους διάφορους δημοκρατικούς αγώνες, που απαιτούνται για να ενώσουν, να ριζοσπαστικοποιήσουν και να οργανώσουν την εργατική τάξη των ΗΠΑ. Έχω δει νέους αυτό-προσδιοριζόμενους ως Μαοϊκοί, Τροτσκιστές, αναρχικοί, ακόμα και αυτό-αποκαλούμενοι «Μαρξιστές-Λενινιστές» να υποστηρίζουν επίσης αυτή τη θέση. Το κοινό, που έχουν όλες αυτές οι ομάδες και τα άτομα είναι η απομόνωση τους από τις μάζες και επομένως η απομόνωση τους από την ίδια την πραγματικότητα. Οι νεολαίοι ριζοσπάστες, που θεωρούν ελκυστική μια τέτοια ρητορική, που ακούγεται επαναστατική, δεν κατανοούν τις δημοκρατικές παραδόσεις, την κουλτούρα, την κοινωνία, την ιστορία και τις αντικειμενικές υλικές συνθήκες της χώρας μας. Μετά από λίγο, το έργο «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» της Ρόζας Λούξεμπουργκ θα αρχίσει να κατανοείται ως «Επανάσταση ή Τίποτα». Αυτή η στάση μπορεί επίσης να προσφέρει μια έτοιμη δικαιολογία για την επιδεικνυόμενη αδράνεια: «Δεν χρειάζεται να γίνω μέλος μιας εργατικής οργάνωσης, επειδή η εργατική μας τάξη δεν είναι ακόμα τόσο επαναστατική» ή «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέχρι που η εργατική μας τάξη αποκτήσει όπλα».

Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η εργατική τάξη δεν προκαλεί εμφύλιο πόλεμο, ούτε πρέπει να προσποιούμαστε ότι τον επιδιώκουμε. Συναντούμε τους εργαζόμενους και τους φοιτητές εκεί που βρίσκονται και όχι εκεί που εμείς θα θέλαμε να είναι.

Έτσι, αντί να αναμένουμε το ξέσπασμα μιας βίαιης εξέγερση των αγροτών (όπως εύχονται να συμβεί οι Μαοϊκοί), ιδιαίτερα σε μια χώρα, όπως τη δική ας που δεν έχει αγρότες, ας ενθαρρύνουμε αυτούς τους νέους ανθρώπους, που δραστηριοποιούνται στο διαδίκτυο να συμμετάσχουν στη συλλογική ταξική πάλη με τις τοπικές φοιτητικές οργανώσεις τους, τα εργατικά συνδικάτα, τις ομάδες του ΚΚ ΗΠΑ ή της Ένωσης Κομμουνιστικής Νεολαίας. Άλλωστε, ένας «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ», που αρνείται να συνεργαστεί με την ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ δεν είναι κομμουνιστής, σωστά?

Γιατί λαμβάνουμε μέρος στους δημοκρατικούς αγώνες

 Οι δημοκρατικοί αγώνες έχουν διάφορες μορφές από την πάλη για το δικαίωμα του συνδικαλίζεσαι μέχρι τους αγώνες ενάντια στον φασιστικό κίνδυνο, για ένα βιώσιμο πλανήτη, καθώς και για τα πολιτικά δικαιώματα. Αυτοί οι αγώνες είναι και απαραίτητοι και συμπληρώνουν την ολική ταξική πάλη για το σοσιαλισμό. Οι αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, των Αφροαμερικανών και πολλών άλλων καταπιεσμένων ομάδων είναι απαραίτητοι επειδή όλες αυτές οι ομάδες αντιμετωπίζουν μια ειδική καταπίεση μέσα στα ευρύτερα πλαίσια της κυρίαρχης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Μια π.χ. δισεκατομμυριούχος γυναίκα – διευθύνων σύμβουλος μπορεί να εξακολουθεί να υφίσταται επίσης διακρίσεις ή και σεξουαλική παρενόχληση, όπως μια γυναίκα της εργατικής τάξης, η οποία αντιμετωπίζει συχνά-πυκνά τα ίδια είδη καταπίεσης. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο το ζήτημα της ισότητας των γυναικών υπερβαίνει τα ταξικά πλαίσια. Το ίδιο ισχύει και για το ρατσισμό. Υπάρχουν μαύροι αθλητές του NBA και του NFL, που αντιμετωπίζουν ρατσιστική καταπίεση σε καθημερινή βάση, όπως συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και με ένα μαύρο εργάτη στην παραγωγή. Όπως όμως δείχνει το παράδειγμα της Κούβας, ο ρατσισμός δεν εξαφανίζεται μετά την επανάσταση, όταν ήδη στην εξουσία βρίσκονται οι εργαζόμενοι. Ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό υπερβαίνει την ταξική προέλευση του ατόμου και γι’ αυτό είναι ένας ευρύτερος δημοκρατικός αγώνας.

Τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αποτελούν ένα άλλο μέτωπο δημοκρατικού αγώνα. Ακόμα και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου η ελευθερία ήταν  εγγυημένη για όλους τους εργαζόμενους, θα ήμασταν ανέντιμοι με τον εαυτό μας και το κίνημά μας αν υποκρινόμασταν ότι εκεί, όπως και στο δικό μας Κόμμα, υπήρχε πάντα μια θετική προσέγγιση όσον αφορά την αντιμετώπιση των ΛΟΑΚΤΙ συντρόφων και του αγώνα για τα δικαιώματά τους ως εργαζόμενοι. Και πάλι, αυτό είναι ένα ζήτημα πέραν των ταξικών ορίων. Τα άτομα ΛΟΑΚΤΙ δεν σταματούν να υφίστανται διακρίσεις μόλις η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων ανατραπεί. Επομένως, ο αγώνας γύρω και από αυτά τα ζητήματα ξεκινά από τώρα μέσα σε συνθήκες καπιταλισμού.

Συμμετέχουμε λοιπόν στους δημοκρατικούς αγώνες είτε πρόκειται για το προεκλογικό πρόγραμμα, για την ψήφο στην κάλπη, είτε για μια πορεία διαμαρτυρίας ή μια καθιστική απεργία. Οι μεγάλες επιτυχίες του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων στις δεκαετίες του 1960 και 1970 επιτεύχθηκαν με μαζικούς αγώνες είτε ήταν αγώνας για τα εκλογικά δικαιώματα, είτε ήταν το κίνημα για την απελευθέρωση της Άντζελα Ντέιβις. Οι νέοι, τους οποίους παραπλανούν για να απομονωθούν και να μην συμμετέχουν στους δημοκρατικούς αγώνες, τροφοδοτούνται με μια αντεπαναστατική ρητορική, που μερικές φορές, είναι δεξιά αντιδραστική, παρουσιαζόμενη όμως ως αριστερή ριζοσπαστική ρητορική, όπως είχε συμβεί με τη συζήτηση γύρω από τα γεγονότα της επίθεσης της 6ης  Ιανουαρίου 2021 στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ, ότι τάχατες έγινε από την «εργατική τάξη» και ήταν μια πράξη «επαναστατική». Επιπλέον, μόλις αγνοήσετε τους αγώνες για την ισότητα των μαύρων και των εγχρώμων, των γυναικών και των ΛΟΑΚΤΙ ατόμων ήδη αρχίζετε να εγκαταλείπετε ολόκληρες ομάδες της εργατικής τάξης. Μην πέφτεις λοιπόν σ’ αυτή την παγίδα.

Τί ανησυχεί την νεολαία;

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η νεολαία και το φοιτητικό κίνημα το 2021 είναι η κλιματική αλλαγή. Οι νέοι τείνουν να νοιάζονται για το περιβάλλον πολύ περισσότερο από τους γονείς και τους παππούδες τους, διότι αν δεν συμβεί κάτι σημαντικό μέσα στα επόμενα 10 – 15 χρόνια, που να σώσει τον πλανήτη μπορεί η σημερινή γενιά να μην προλάβει να φτάσει σε μεγάλη ηλικία. Για το λόγο αυτό, η νεολαία ξεκίνησε τον αγώνα για τη Νέα Πράσινη Συμφωνία και διοργάνωσε μαζικές απεργίες νέων για την κλιματική αλλαγή στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη και το Σιάτλ. Η κόρη του προοδευτικού γερουσιαστή των ΗΠΑ Iλχάν Ομάρ, η Ίσρα Χίρσι, δέχτηκε ανελέητη επίθεση από τα δεξιά ΜΜΕ για το ρόλο, που διαδραμάτισε στη διοργάνωση πορειών διαμαρτυρίας για την κλιματική αλλαγή, ισχυριζόμενα μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι είναι μια κομμουνίστρια. Αυτό είναι ένα παράδειγμα του γιατί ακόμα και οι «πολιτικές ταυτοποίησης» (στους δημοκρατικούς αγώνες) δεν μπορούν να αγνοηθούν. Οι δεξιές επιθέσεις ενάντια στη Χίρσι αντιπροσωπεύουν τη συνολική επίθεση κατά των μαύρων, των μουσουλμάνων, της νεολαίας, του κομμουνισμού και του περιβάλλοντος. Αλλά άν δεν υπάρχει ο πλανήτης μας τί να την κάνουμε για παράδειγμα την ταξική πάλη και τότε γιατί να χάνουμε χρόνο μόνο μελετώντας όλη αυτή τη θεωρία; Κάντε το λοιπόν στην πράξη!

Ένα άλλο σημαντικό μέτωπο αγώνα, με τον οποίο ασχολείται η νεολαία φέτος, είναι ο αγώνας για τη ρύθμιση των φοιτητικών χρεών. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν άφησε να εννοηθεί κάτι για αυτό το ζήτημα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, όταν η πανδημία του COVID-19 βρισκόταν στο απόγειο της. Οι φοιτητές και οι απόφοιτοι κολλεγίων παλεύουν να τα βγάλουν πέρα ​​όταν πρόκειται για την πληρωμή του ενοικίου, την πληρωμή της ασφάλισης και την αγορά τροφίμων πέρα ​​από την υποχρέωση για εξόφληση του φοιτητικού δανείου και των πιστωτικών καρτών για τα έξοδα της φοίτησης.

Σύμφωνα με μια έκθεση του Απριλίου 2021 της People’s World, «εάν ο Μπάιντεν διέγραφε 50.000 δολάρια ανά άτομο, το 84% των δανειοληπτών θα είχε εξαλείψει πλήρως το χρέος του. Ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι επικριτές της διαγραφής δανείων επικεντρώνονται στην ανακούφιση των υψηλότερων εισοδημάτων, ενώ το 40% αυτών, που έχουν χρέη δεν έλαβαν ποτέ δίπλωμα και συνήθως εργάζονται με εξευτελιστικό μισθό». Αυτό ήταν λίγους μήνες πριν από τον Αύγουστο του 2021, όταν ο Μπάιντεν διέγραψε φοιτητικά χρέη 9,5 δις δολαρίων με μια μονοκονδυλιά. Ενώ αυτό χωρίς αμφιβολία για μερικούς αποτελεί μια νίκη, εντούτοις ακόμα δεν είναι αρκετό για να κάνει τη διαφορά για την πλειοψηφία των φοιτητών και των πρώην φοιτητών, που έχουν ακόμα χρέη. Αυτή η κίνηση έγινε από τον Μπάιντεν σχεδόν ένα μήνα αφότου η επικεφαλής της Βουλής των ΗΠΑ Νάνσυ Πελόζι είπε ψέματα στην κοινή γνώμη, δηλώνοντας ότι ο Μπάιντεν δεν είχε την εξουσία να διαγράψει φοιτητικά χρέη. Επομένως, ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι να διαγραφεί το σύνολο όλων των φοιτητικών χρεών και όχι μόνο ένα μέρος τους. Αν μπορούμε ως χώρα να αντέξουμε έναν 20-χρονο άσκοπο πόλεμο στο Αφγανιστάν, μπορούμε να αντέξουμε και να ανορθώσουμε οικονομικά τη νεαρή εργατική τάξη.

Οι νέοι εργαζόμενοι και οι φοιτητές δεν μπορούν να αγνοηθούν, πρέπει να τους προσελκύσουμε και να συμμετέχουμε μαζί τους στους οργανωτικούς μας κύκλους. Το ζήτημα της νεολαίας είναι κεντρικό για το συνολικό αγώνα για την υπεράσπιση και επέκταση της δημοκρατίας, θέτοντας έτσι τα θεμέλια για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Χωρίς την επαναστατική μας νεολαία, δεν υπάρχουν προοπτικές για σοσιαλιστικές ΗΠΑ.