Ομιλία Μουνεββέρ Οζγκιούρ Οζερσαϊ στην παρουσίαση βιβλίου για τον Οζκέρ Οζγκιούρ

Αγαπητοί φίλοι,

Αγαπητοί σύντροφοι,

Σήμερα δεν μαζευτήκαμε εδώ μόνο για να τιμήσουμε έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε για μια ενωμένη Κύπρο αλλά και για να ξανακοιτάξουμε και να ακούσουμε πραγματικά ο ένας τον άλλο, μέσα στο χώρο διαλόγου που άνοιξε αυτό το βιβλίο.

Η έκδοση ενός βιβλίου δεν είναι ποτέ τυχαία.

Αν ο πατέρας μας δεν κρατούσε ημερολόγιο — αν δεν έχτιζε με τα ίδια του τα χέρια τη μνήμη που θεωρούσε σημαντική — τα θεμέλια αυτού του βιβλίου δεν θα υπήρχε.

Υπάρχει όμως και μια ακόμη αλήθεια:

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, Αμπντουλλάχ Κορκμαζχάν είναι ο άνθρωπος που στάθηκε δίπλα στον πατέρα μας στις πιο δύσκολες στιγμές του όταν είχε αφεθεί ολομόναχος. Είναι αυτός που εργάστηκε ώστε η φωνή του πατέρα μας να μη χαθεί, ακόμη κι όταν εκείνος δεν ήταν πια ανάμεσά μας. Σήμερα θέλω να τιμήσω τόσο αυτή του τη στάση όσο και την προσπάθεια που κατέβαλε.

Το βιβλίο «Ο Αγωνιστής-Δάσκαλος της Τουρκοκυπριακής Αριστεράς – – Όζκερ Οζγκιούρ», μεταφρασμένο από το «Ο Δάσκαλος από τα Βρέτσια – Όζκερ Οζγκιούρ» μας έδωσε την δυνατότητα να ξαναζήσουμε συναισθήματα και να ξαναδούμε γεγονότα που έμειναν στη σιωπή για πολύ καιρό. Γι’ αυτό είναι σημαντικό.

Η έκδοση του βιβλίου μεταφρασμένου στα ελληνικά δεν συνέβαλε μόνο στην καταγραφή και ανάμνηση της ιστορίας του αγώνα της Αριστεράς όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από τον Οζκέρ Οζγκιούρ, αλλά και στο να γίνει κοινό κτήμα και αξία ανάμεσα στις δύο κοινότητες.

Ευχαριστώ όλους όσους συνέβαλαν σε αυτή τη διαδικασία. Η συμβολή τους είναι μια μορφή αλληλεγγύης που κρατά ζωντανή μια πολιτική φιλία απέναντι στο χρόνο.

Όταν κοιτάζω σήμερα πίσω, προς τα παιδικά μου χρόνια και σκέφτομαι τον πατέρα μου, έρχεται μπροστά στα μάτια μου μια σκηνή:

Μια οικογενειακή σύναξη όπου δυνατές γυναίκες ύφαιναν —όπως στο πλέξιμο— τις σχέσεις, το σπίτι και τη ζωή…

Ζέχρα Οζγκιούρ: Η μητέρα μου…

Και οι αδελφές της… Εργατικές και ακατάβλητες.

Η γιαγιά μου και οι αδελφές της… Σοφές και σταθερές.

Δύο αυλές δίπλα δίπλα.

Ξεχωριστά νοικοκυριά, αλλά άνθρωποι που ήξεραν να ζουν μαζί.

Μια ζωή που ο ένας άγγιζε καθημερινά το συναίσθημα, το βάρος και το τραπέζι του άλλου.

Και ως αναπόσπαστο κομμάτι όλων αυτών, πάλι η μητέρα μου…

Με την οικογένειά της, το αόρατο θεμέλιο που κρατούσε όρθια όσα πίστευε ο πατέρας μου.

Δηλαδή, αυτό που έκανε τον πατέρα μου «Δάσκαλο» δεν ήταν μόνο όσα διάβαζε και σκεφτόταν. Ήταν η κουλτούρα αλληλεγγύης, η αίσθηση δικαιοσύνης μέσα στο σπίτι και το κοινό στήριγμα που είχαν δημιουργήσει στο παρασκήνιο, αόρατες αλλά πάντα παρούσες, οι σοφές γυναίκες.

Από εδώ προερχόταν η πραγματική του δύναμη.

Όταν ξαναδιάβασα το βιβλίο αυτό το μήνα, συνειδητοποίησα μια ακόμη αλήθεια:

Ότι ανάμεσα στον πατέρα μου στο σπίτι —δηλαδή στο πλαίσιο αυτής της μεγάλης οικογένειας— και στον πολιτικά γνωστό Όζκερ Οζγκιούρ υπήρχε μια αόρατη απόσταση…

Ο Δάσκαλος Όζκερ, όσο ήταν μαζί μας στο σπίτι, ασφαλής και αγαπητός, άλλο τόσο έξω ήταν μόνος, ευάλωτος, ένας άνθρωπος που φυλακίστηκε για τις ιδέες του, δέχτηκε απειλές θανάτου και ακόμη και μέσα στο ίδιο του το κόμμα υπέστη λιντσάρισμα.

Αυτό που βλέπω στην ιστορία του πατέρα μου είναι το εξής:

Ο άνθρωπος που αναζητά τη δικαιοσύνη, πολύ συχνά αναγκάζεται να διανύσει αυτόν το δρόμο μόνος του.

Γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, η φράση που είπε το 1995 δεν είναι απλώς μια πολιτική ιστορική δήλωση: είναι μια ανθρώπινη στάση.

«Το νταούλι είναι κρεμασμένο στον λαιμό μας, αλλά η μπαγκέτα βρίσκεται στο χέρι κάποιου άλλου.»

Και αυτό που είπε αμέσως μετά:

«Ας κρατήσουν εκείνοι και το νταούλι και τη μπαγκέτα. Εγώ δεν παραδίδω την πένα μου.»

Σε αυτή τη φράση δεν υπάρχει θυμός.

Σε αυτή τη φράση υπάρχει αξιοπρέπεια.

Και αυτό ακριβώς είναι η πολυτιμότερη αξία που μας κληροδοτήθηκε.

Αλλά σήμερα αυτή η κληρονομιά δεν αφορά πλέον εμάς.

Γιατί αυτόν τον αγώνα δεν θα τον ολοκληρώσουμε εμείς.

Η λύση θα επιτευχθεί από τη γενιά που μεγαλώνει σήμερα και θα αποφασίσει αύριο.

Και το δικό μας καθήκον είναι:

Να τους ανοίξουμε χώρο.

Να δημιουργήσουμε πεδίο.

Να παραχωρήσουμε αρμοδιότητες.

Μιλώντας εδώ για «κληρονομιά» και «καθήκον», δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε ορισμένες ευθύνες που μας αναλογούν.

Στο βιβλίο, τα λόγια που είπε ο Δάσκαλος Οζκέρ λίγο πριν από τον θάνατό του, τόσο στον Αμπντουλλάχ όσο και στη Βέρα — «Προσέξτε την Κύπρο, υποστηρίξτε την ειρήνη» — έχουν τον χαρακτήρα διαθήκης.

Παρόμοια λόγια είχε μοιραστεί και μαζί μας ο πατέρας μας πριν από τον θάνατό του. Μας κάλεσε όλους κοντά του, μας έδωσε συμβουλές και εξέφρασε μία προς μία τις ευχές του.

Και ένα από τα πράγματα που τόνισε επανειλημμένα ήταν το εξής:

«Αν μια μέρα μπορέσει να ξαναχτιστεί μια κοινή ζωή σε αυτό το νησί, αυτό θα είναι δυνατό μόνο και μόνο αν το ΑΚΕΛ και το ΡΤΚ (CTP) συνεργαστούν.»

Με άλλα λόγια, η ευθύνη που βαραίνει το ΑΚΕΛ και το ΡΤΚ είναι μεγάλη.

Πληρώνουμε εδώ και χρόνια το τίμημα του «όχι» στο Σχέδιο Ανάν.

Θα μπορούσαμε να επιλέξουμε τη συμβίωση, δεν το κάναμε.

Σήμερα, στο σημείο που φτάσαμε, σπίτια πωλούνται σε ανθρώπους από διάφορες χώρες στη Λεμεσό, στη Λάρνακα, στην Κερύνεια, στο Τρίκωμο, και προσπαθούμε κι εμείς να συνηθίσουμε να ζούμε μαζί τους.

Από τα ακίνητα μέχρι την οικοδομή, από τη φροντίδα μέχρι την καθημερινή ζωή, πολλά βάρη τα σηκώνουν άνθρωποι που έρχονται από άλλες χώρες. Οι δικοί μας νέοι φεύγουν ολοένα και περισσότερο στο εξωτερικό.

Πρέπει να πάρουμε το μάθημά μας και να συνέλθουμε. Φτάσαμε στα άκρα κάθε είδους διάκρισης θρησκευτικής, φυλετικής, φύλου, ηλικίας, ικανότητας. Ήρθε η ώρα να δούμε επιτέλους το κακό που μας έχουν προκαλέσει.

Γι’ αυτό…

Σήμερα δεν απευθύνομαι μόνο στα μέλη ή στους οπαδούς του ΑΚΕΛ, αλλά σε όλους όσους αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία σε κάθε κόμμα, σε όλους τους νέους και στους πολιτικούς ηγέτες που τους καθοδηγούν:

Ανοίξτε τις κλειστές πόρτες.

Μην αφήνετε κανέναν απ’ έξω.

Ανοίξτε τις συζητήσεις, πολλαπλασιάστε τις.

Ας αυξηθεί η συμμετοχή και η δικαιοσύνη.

Ακόμη κι αν ζούμε σε διαφορετικές αυλές, όταν είμαστε σε αλληλεγγύη μπορούμε να ξανασχεδιάσουμε τη διανομή της εξουσίας δίκαια.

Ο πατέρας μου στο τέλος της ζωής του είχε πει:

«Έχω μόνο ένα ατού: Ποτέ δεν παραδίνομαι στην απελπισία.»

Κι εμείς δεν πρέπει να παρασυρθούμε.

Το νησί μας δεν είναι καταδικασμένο σε διαίρεση.

Το νησί μας είναι μια κοινή πατρίδα που περιμένει να ξαναχτιστεί.

Και εμείς μπορούμε να χτίσουμε αυτή την πατρίδα μαζί.

Πιστεύω σε αυτό.

Έχω εμπιστοσύνη σε αυτό.

Σας ευχαριστώ.