Συντρόφισσες/Σύντροφοι,

Φίλες και φίλοι,

 

Είμαστε ακόμα μια χρονιά εδώ, στον ΕΑΣ Αγίου Δομετίου, πιστοί στο χρέος που έχουμε στη μνήμη του Σωτήρη Αδάμου Κωνσταντίνου. Όχι από τυπική επετειακή υποχρέωση, αλλά ως ελάχιστο οφειλόμενο καθήκον απόδοσης της δέουσας τιμής στη μνήμη του Σωτήρη. Για να τιμήσουμε ένα άξιο τέκνο της μάνας κυπριακής γης, που η θυσία του έχει καταστεί σύμβολο της δημοκρατικής αντίστασης κατά του προδοτικού πραξικοπήματος και συνάμα σύμβολο απαράμιλλου θάρρους και σθένους.

 

Θυμούμενοι τη θυσία του, τούτες τις μέρες του Ιούλη, η μνήμη γυρίζει πίσω στο δίδυμο έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας: το επαίσχυντο πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ και την βάρβαρη τουρκική εισβολή. Τα θυμόμαστε και δεν θα αφήσουμε ποτέ, αυτουργούς, εκτελεστές και πολιτικούς απολογητές της δράσης του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β’, να παραχαράξουν την ιστορική αλήθεια και να οδηγήσουν τον λαό στη λήθη. Αυτό προστάζει η μνήμη των αδικοχαμένων ηρώων μας.

 

Ο Σωτήρης Αδάμου Κωνσταντίνου γεννήθηκε σε ένα φτωχικό σπίτι, από οικογένεια όμως με πλούσιες… αξίες. Οι γονείς του, Αδάμος και Μάρθα, μεγάλωσαν το παιδί τους με λιγοστά μέσα. Ωστόσο το πιο μεγάλο εφόδιο που του έδωσαν στη ζωή, δεν θα μπορούσε να μπει στο ζύγι με οποιαδήποτε υλικά αγαθά. Ο Αδάμος, η Μάρθα και στη συνέχεια το σωματείο του ΕΑΣ Αγίου Δομετίου, μεταλαμπάδευσαν στον Σωτήρη τα πιο ευγενή ιδανικά που γέννησε ποτέ η ανθρωπότητα: την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη. Ιδανικά τα οποία ο ίδιος υπηρέτησε ανυποχώρητα και αταλάντευτα, μέσα από τη σύντομη ζωή του και πρωτίστως μέσα από τη ηρωική θυσία του.

 

Την αποφράδα μέρα της 15ης Ιουλίου 1974, το νοητό ρολόι της δημοκρατίας σταμάτησε. Οι ερπύστριες των τανκς βρέθηκαν στους δρόμους και κατόπιν εντολών της Χούντας των Αθηνών, κατευθύνθηκαν προς το Προεδρικό Μέγαρο, για να ανατρέψουν τις νόμιμες δυνάμεις της χώρας και να δολοφονήσουν τον εκλεγμένο ΠτΔ, Αρχ. Μακάριο Γ’. Η 31η μοίρα Καταδρομών στην οποία υπηρετούσε ο Σωτήρης πήρε διαταγή από τον τότε Διοικητή Καταδρομών, Συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Κομπόκη, να επιτεθεί εναντίον του ΡΙΚ.

 

Ο Σωτήρης, με απαράμιλλο θάρρος, ύψωσε το ανάστημα του και σκίασε το τυφλό μίσος των ανωτέρων του. Πιστός στα ιδανικά και τις αρχές του, αρνήθηκε να επιτεθεί κατά της νομιμότητας και της δημοκρατίας, αρνήθηκε να γίνει ένα με τον ανίερο συρφετό της προδοσίας και γι’ αυτό δολοφονήθηκε.

 

Η δολοφονία του δεν ήταν παρά η κορύφωση του διαρκούς αγώνα, κυριολεκτικής επιβίωσης, που διεξήγαγε ο Σωτήρης στις δυνάμεις καταδρομών, όντας δημοκρατικός και αριστερός. Θεωρούμενος ως «επικίνδυνο στοιχείο», κατά τις ανάλογες πρακτικές φακελώματος της χουντικής Ασφάλειας στην Ελλάδα, ο Σωτήρης βίωσε εκφοβισμούς, βασανιστήρια, μέχρι και ξυλοδαρμούς κατά τη διάρκεια της θητείας του. Το μόνο του «αμάρτημα» ήταν οι πολιτικές του πεποιθήσεις και η ανάμειξη του στο αριστερό σωματείο του ΕΑΣ.

 

Παρά τη ηρωική του θυσία, δυστυχώς επί τρεις δεκαετίες το όνομα του ήταν γραμμένο στα σκοτεινά κατάστιχα της ιστορίας, δίπλα σε αυτό των πραξικοπηματιών που πέθαναν επιτιθέμενοι κατά της ίδιας τους της πατρίδας. Αντί το όνομα του να τιμάται ως μνημείο φιλοπατρίας και ηρωισμού, βρισκόταν στον «μαύρο» κατάλογο αφού ένα πέπλο σιωπής κάλυψε τα γεγονότα και η ιστορική αλήθεια αποκρύφτηκε. Η ιστορία όμως έχει μνήμη, θυμάται και μέσω των γεγονότων, μπορεί να μιλήσει.

 

Και η ιστορία μίλησε. Χρειάστηκε να παρέλθουν δεκαετίες και η οικογένεια του Σωτήρη να διαβεί έναν ολόκληρο γολγοθά ψυχοφθόρων διαδικασιών, προκειμένου να επέλθει κάθαρση στην ιστορική μνήμη. Οι υπεκφυγές και τα ψέματα, σιγά-σιγά αντικαταστάθηκαν με ικανά στοιχεία για να διαταχθεί πλήρης διερεύνηση των γεγονότων.

 

Το πόρισμα της επιστημονικής διερεύνησης των λειψάνων του, έδειξε ότι ο Σωτήρης μαχαιρώθηκε και στη συνέχεια εκτελέστηκε πισώπλατα, από όπλο το οποίο τη συγκεκριμένη περίοδο, έφεραν οι αξιωματικοί των καταδρομών. Η έρευνα σκόρπισε τη σκιά που για δεκαετίες έκρυβε την αλήθεια και απεκατέστησε τη μνήμη του Σωτήρη, ως πατριώτη ήρωα που όχι μόνο δεν συμμετείχε στο πραξικόπημα, αλλά δολοφονήθηκε λόγω της άρνησης του να συμμετέχει σε αυτό.

 

Τα λείψανα του κηδεύτηκαν με τιμές ήρωα στις 23 Δεκεμβρίου 2007 στο κοιμητήριο Αγίου Δομετίου. 33 χρόνια μετά δηλαδή, προστέθηκε ακόμα μια ψηφίδα στην μακρά προσπάθεια αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας.

 

Η οικογένεια του ποτέ δεν χρειάστηκε αποδείξεις της αθωότητας του, αφού ο χαρακτήρας και οι αξίες που γαλούχησαν τον Σωτήρη, δεν θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν στην προδοσία. Μπορεί η επίσημη πολιτεία να απολογήθηκε για τη συμπερίληψη του ως πραξικοπηματία, ωστόσο η απολογία ήταν μισή. Ήταν μισή γιατί κανείς δεν ζήτησε συγγνώμη για την εν ψυχρώ εκτέλεση, κανείς δεν ομολόγησε ότι η δολοφονία είχε καθαρά πολιτικά κίνητρα και κανείς δεν πλήρωσε για τις πράξεις του.

 

Αντιθέτως, μέχρι σήμερα, σε μια καταίσχυντη αλλά συνειδητή προσπάθεια απόσβεσης της συλλογικής μνήμης, Κυβέρνηση Αναστασιάδη, Δημοκρατικός Συναγερμός και πολιτικό-ιδεολογικοί επίγονοι της ΕΟΚΑ Β’ ΕΛΑΜιτες, πλάι-πλάι τιμούν και δαφνοστεφανώνουν κάθε χρόνο όχι μόνο τον ολετήρα της Κύπρου Γεώργιο Γρίβα αλλά και τους καταδρομείς που έπεσαν στη μάχη του Προεδρικού, όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία κατάλυσης της δημοκρατίας. Η αντιφατική στάση του ΔΗΣΥ, από την μία να καταδικάζει δήθεν το πραξικόπημα και από την άλλη να μνημονεύει όσους το εκτέλεσαν, μόνο όνειδος και βδελυγμία προκαλεί.

 

Συντρόφισσες/Σύντροφοι,

 

Σήμερα τιμούμε έναν συμπατριώτη μας, ο οποίος συνειδητά, προτίμησε να θυσιάσει τη ζωή του, αντί να συμμορφωθεί στο φασισμό και να στρέψει το όπλο του κατά της δημοκρατικής νομιμότητας, επιλέγοντας έτσι, με το ακριβότερο τίμημα που μπορούσε να καταβάλει, τη σωστή πλευρά της ιστορίας.

 

Ανάλογες, μικρότερης σημασίας επιλογές και διλήμματα τίθενται ενώπιον όλων στην πορεία της ζωής μας. Όχι μόνο για πολιτικές επιλογές που πρέπει να κάνουμε αλλά και σε μια σειρά άλλα ζητήματα, όπου καλούμαστε να βάλουμε το συλλογικό συμφέρον και τις αρχές μας, πάνω από το εγωιστικό, ατομικό συμφέρον. Η αλλοτρίωση και διάβρωση των συνειδήσεων στη σημερινή εποχή, τείνει δυστυχώς να μετατρέψει σε κανόνα, όχι την επιλογή που συνειδητά επέλεξε ο Σωτήρης, αυτή της αυταπάρνησης και του αλτρουισμού, αλλά ακριβώς το αντίθετο, έστω και αν διακυβεύονται πολύ λιγότερα και ευτελή στην ζυγαριά μας. Για αυτό και το φωτεινό παράδειγμα του Σωτήρη, μαζί με άλλα αντίστοιχα παραδείγματα, επιβάλλεται να προτάσσεται συστηματικά για την διαπαιδαγώγηση της νεολαίας και του λαού μας.

 

Παράλληλα, η έμπρακτη απόδοση τιμής σε αυτούς που έφυγαν, στους ηρωικούς νεκρούς μας αλλά και η ελάχιστη οφειλή απέναντι στις γενιές που έρχονται, απαιτεί και επιβάλλει πρώτα από όλα τον σεβασμό στην ιστορική αλήθεια και συνακόλουθα την άντληση των σωστών διδαγμάτων από τις τραγωδίες που βίωσε ο τόπος μας. Όχι μονάχα για να αποφύγουμε παρόμοια λάθη ή και εγκλήματα, αλλά και για να βαδίζουμε στο παρόν και στο μέλλον με μεγαλύτερη ασφάλεια και σιγουριά, δεδομένου ότι οι καταστροφικές συνέπειες του δίδυμου εγκλήματος παραμένουν και εγκυμονούν θανάσιμους κινδύνους για το λαό μας.

 

Η εξέταση κατά συνέπεια και η κριτική ανάλυση της ιστορίας, αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία προς αυτή τη κατεύθυνση. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, το ΑΚΕΛ, οπλισμένο με την αλήθεια, απαντά σε κάθε απόπειρα παραχάραξης της ιστορίας και σε κάθε αφήγημα που εντέχνως στρέφεται εναντίον της πραγματικότητας. Όπως και σε κάθε απόπειρα προσπάθεια εξίσωσης των θυτών με τα θύματα και απόδοσης ίσων ευθυνών.

 

Επιτρέψετε μου, κατά συνέπεια, να αναφερθώ σε κάποιους ισχυρισμούς όσων ακόμη επιχειρούν την παραχάραξη της ιστορίας, αφενός για να δικαιώσουν το αμαρτωλό παρελθόν τους αλλά και αφετέρου για να στηρίξουν τις σημερινές θέσεις και την πολιτική τους. Το πρώτο παράδειγμα ανάλογων ανυπόστατων ισχυρισμών, ο οποίος καταρρίπτεται μέσα από τα γεγονότα, είναι η αποποίηση του κεντρικού ρόλου στο πραξικόπημα, που διαδραμάτισε ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Β’, Γρίβας.

 

Μόλις πριν μερικές μέρες, ακούσαμε από βουλευτή μέσα στο κοινοβούλιο, πως η Αριστερά προσπαθεί, λέει, να τους πείσει ότι ο Γρίβας ενώ πέθανε τον Ιανουάριο του ‘74, σχεδίασε κάτι, δηλαδή το πραξικόπημα, το οποίο συνέβει εφτά μήνες μετά. Το θράσος τους, λοιπόν, δεν έχει όρια!

 

Ξεχνούν -ή μάλλον προσπαθούν να κάνουν την κοινωνία να ξεχάσει- τα διάφορα σχέδια πραξικοπήματος που αποκαλύφθηκαν και σχεδιάζονταν από το 1970 ακόμη, πολλά εξ αυτών μάλιστα, υπογεγραμμένα από τον ίδιο τον Γρίβα.

 

Το πραξικόπημα του 1974 ήταν η κορύφωση έντονων διεργασιών της Χούντας, της ΕΟΚΑ Β’ και του ΝΑΤΟ για να ανατρέψουν τη νόμιμη κυβέρνηση του Προέδρου Μακαρίου. Το παραδέχτηκε άλλωστε και ο Γρηγόρης Μπονάνος, ο τότε Αρχηγός των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, στην κατάθεση του ενώπιων της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων το 1986, όταν έλεγε: «Δεν ξέρω τους λόγους που είχε ο Ιωαννίδης. Είναι όμως γεγονός ότι την ανατροπή του Μακαρίου την είχε στο μυαλό του από το Φεβρουάριο του 1974 και το είχε θέσει παρουσία Ανδρουτσόπουλου, Γκιζίκη και εμού».

 

Πολύ απλά, ο Γρίβας δεν είχε το στρατιωτικό πρόσταγμα του πραξικοπήματος γιατί απεβίωσε, όχι γιατί δεν ήθελε. Παραμένει όμως, εκ των βασικών αρχιτεκτόνων και υπαιτίων της πιο μαύρης προδοσίας της ιστορίας του τόπου, αφού αυτός καλλιέργησε και προετοίμασε πολιτικά το έδαφος στην Κύπρο, ώστε να μπορέσει να εκδηλωθεί το πραξικόπημα!

 

Αυτόν επιχείρησε πριν μερικές μέρες να τιμήσει εκ νέου η κυβέρνηση και ο ΔΗΣΥ, προσπαθώντας να εξαπατήσουν τη Βουλή με δόλιο τρόπο, προκειμένου να εγκρίνει στον συμπληρωματικό προϋπολογισμό του κράτους, αποδέσμευση κονδυλίων για ανέγερση μνημείου του Γρίβα.

 

Περιττό να πω ότι μας βρήκαν απέναντι τους και ότι τα σχέδια τους ματαιώθηκαν, αφού ακόμη μια φορά έμειναν μόνοι τους μαζί με το ακροδεξιό ΕΛΑΜίτικο δεκανίκι τους.

 

Ένα δεύτερο αφήγημα που προωθούν οι ίδιοι κύκλοι, είναι η αποποίηση ευθυνών των ΗΠΑ και του αιματοβαμμένου ΝΑΤΟϊκού συνασπισμού. Παρουσιάζουν την τουρκική εισβολή ως ένα απομονωμένο τραγικό γεγονός που οφείλεται μονάχα στον αναντίλεκτο, κατά τα άλλα, Τούρκικο επεκτατισμό. Παραγνωρίζοντας πλήρως, την ίδια ώρα, ότι δεν ήταν ανεξάρτητο από τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στο νησί, ασύνδετο με το προδοτικό πραξικόπημα και άσχετο με τους Αμερικανό-Νατοϊκούς σχεδιασμούς για την Κύπρο και την περιοχή της Ν.Α Μεσογείου.

 

Αν ήμασταν, λένε, μέλος του ΝΑΤΟ ή συμπορευόμασταν με το δυτικό στρατόπεδο αντί με το «Κίνημα των Αδεσμεύτων», θα μπορούσε να αποσοβηθεί η εισβολή. Ωστόσο, τα στοιχεία που προκύπτουν στον Φάκελο της Κύπρου, είναι αδιάσειστα ως προς τη γνώση και την ενεργό συμμετοχή που είχαν οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις, στον διαμελισμό της χώρας μας.

 

Ταυτόχρονα, όσοι προβάλλουν ανάλογες θέσεις παραβλέπουν, πλήρως, μια προφανή και ξεκάθαρη πραγματικότητα που ισχύει αναλλοίωτη μέχρι και σήμερα. Ανέκαθεν, στη ζυγαριά των συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η Τουρκία μετρούσε και άξιζε πολλαπλάσια από ότι Ελλάδα και Κύπρος μαζί. Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται και γράφονται, δεν αποτελούν παρά προφάσεις εν αμαρτίαις.

 

Τέτοιες προφάσεις ήταν επί δεκαετίες ο φόβος της «κομμουνιστικοποίησης» της χώρας, λόγω της ισχυρής πολιτικής παρουσίας του ΑΚΕΛ ή του διεθνούς ρόλου του «Κάστρο της Μεσογείου», όπως αποκαλούσαν οι Αμερικανοί τον Μακάριο. Ο οποίος κάθε άλλο παρά κομμουνιστής μπορούσε να θεωρηθεί. Αυτό που τον έκανε όντως ανεπιθύμητο, ήταν η κατανόηση εκ μέρους του αυτής της ξεκάθαρης αλήθειας και κυρίως η αποφασιστικότητα του να αποτρέψει τους διχοτομικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που εξυφαίνονταν σε βάρος της πατρίδας μας, πολλά χρόνια πριν τον μαύρο εκείνο Ιούλη του 74’. Το σχέδιο Μπωλ-Άτσιεσον, είναι ένα μόνο παράδειγμα που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

 

Συνακόλουθα, όπως ήδη υπογραμμίσαμε, μόνο ο σεβασμός στην ιστορική αλήθεια, μπορεί να μας οδηγήσει στα σωστά, αυτονόητα διδάγματα. Μόνο έτσι μπορούμε να πορευόμαστε, ως λαός, με ασφαλή βήματα στο παρόν και στο μέλλον. Όσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους, εμείς ως ΑΚΕΛ, θα συνεχίσουμε να υψώνουμε τη φωνή και τις γροθιές μας και θα διακηρύσσουμε:

 

-Ποτέ πια φασισμός, φανατισμός και μισαλλοδοξία. Μόνος δρόμος η δημοκρατία και ο αλληλοσεβασμός, ταυτόχρονα με την πολιτική απομόνωση και όχι την συμπόρευση με τη νεοναζιστική ακροδεξιά που επανεμφανίστηκε απειλητικά.

 

-Ποτέ πια εθνικισμός-σοβινισμός, υποτίμηση και μίσος απέναντι στους Τ/κ συμπατριώτες μας, στοιχεία που αποτέλεσαν και αποτελούν τον δούρειο ίππο για την προώθηση του τουρκικού επεκτατισμού και υποθάλφτηκαν από τον Αμερικανό-Νατοϊκό και τον Εγγλέζικο ιμπεριαλισμό για να επιβάλουν το διαμελισμό της πατρίδας μας.

 

-Αντίθετα, σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η συγκρότηση ενός ισχυρού κοινού μετώπου Ε/Κ-Τ/κ για επανένωση και επαναπροσέγγιση. Μόνο έτσι θα κρατήσουμε μακριά από τον ασφυχτικό εναγκαλισμό της Τουρκίας όσους περισσότερους Τ/κ μπορούμε, διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα και την προοπτική της λύσης και της απαλλαγής από την κατοχή και τη διχοτόμηση.

 

-Συνακόλουθα, καμιά ψευδαίσθηση πρέπει να υπάρχει για τις επιλογές μας στην εξωτερική μας πολιτική, η οποία πρέπει να είναι πολυδιάστατη και να καθορίζεται στη βάση των συμφερόντων της χώρας μας και του Διεθνούς Δικαίου και όχι στη βάση δογματικών αγκυλώσεων και μιας ανιστόρητης ΝΑΤΟλαγνείας.

 

-Κρίσιμο, επίσης, ιστορικό δίδαγμα για το σήμερα, η ανάγκη καθορισμού διεκδικητικών μεν, ρεαλιστικών δε στόχων καθώς και επίδειξη αταλάντευτης συνέπειας και σταθερότητας στις θέσεις μας. Οι παλινδρομήσεις και οι αντιφάσεις,  πλήττουν καίρια την αξιοπιστία της Ε/κ πλευράς και διευκολύνουν την Τουρκία και την Τ/Κ σοβινιστική ηγεσία στην προώθηση πρωτοφανών απαράδεχτων τετελεσμένων και στην απόπειρα της για ανατροπή της συμφωνημένης βάσης λύσης ΔΔΟ και εν γένει του διαπραγματευτικού κεκτημένου, όπως αυτό είχε καταλήξει στο Κραν Μοντάνα.

 

 

 

Συντρόφισσες/Σύντροφοι,

 

 

48 χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα σε βάρος της πατρίδας μας, παραμένει το βαρύ καθήκον μας να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια πατρίδα ελεύθερη και επανενωμένη, στα πλαίσια μιας λύσης δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής. Μιας λύσης που θα βασίζεται στα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου και το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Μια λύση που θα οδηγεί σε ένα ενωμένο κράτος, με μια κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα και μια ιθαγένεια και θα κατοχυρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες του συνόλου του κυπριακού λαού. Μια λύση που θα μας απαλλάσσει από εγγυήσεις, επεμβατικά δικαιώματα και κατοχικά στρατεύματα. Και αυτή η λύση δεν είναι άλλη από τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα.

 

Άλλη εναλακτική δεν υπάρχει. Οποιαδήποτε προσπάθεια εκτροχιασμού σε άλλες μορφές λύσεις, μόνο επιζήμια μπορεί να καταστεί. Όπως επίσης επιζήμια, είναι και η παρούσα κατάσταση παρατεταμένου αδιεξόδου και απουσίας διαπραγματεύσεων. Το αποδεικνύει άλλωστε η ίδια η ιστορία του κυπριακού προβλήματος, ότι σε περιόδους ύπαρξης διαπραγματευτικού αδιεξόδου και ιδιαίτερα όταν για αυτό επιμερίζονται ευθύνες στην Ε/κ πλευρά, η Τουρκία προωθεί νέα τετελεσμένα.

 

Τραγική έκφραση αυτής της πραγματικότητας, το γεγονός ότι η Τουρκία, παρά την πρωτοφανή προκλητικότητα των ενεργειών της, ουσιαστικά προχωρά ανενόχλητη στον εποικισμό των Βαρωσίων, όπως ανενόχλητη αλωνίζει στην Κυπριακή ΑΟΖ.

 

Για του λόγου το αληθές, δυστυχώς ήρθε να επιβεβαιώσει τις ανησυχίες και τις προβλέψεις μας και ο Γ.Γ. των Η.Ε., με την έκθεση του για την ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΥΚΥΠ, η οποία δημοσιεύθηκε την περασμένη Τρίτη.

 

Ο κ. Γκουτέρες σε μία από τις χειρότερες, για την πλευρά μας, εκθέσεις των τελευταίων ετών, δεν κάνει καμία αναφορά στη συμφωνημένη βάση λύσης, στο Πλαίσιο Γκουτέρες ή στο τι μέλλει γενέσθαι στο κυπριακό. Αποφεύγει επίσης, να αποδώσει τις όποιες ευθύνες στην τουρκική πλευρά για τις προκλητικές της ενέργειες στο Βαρώσι ή τις διακηρύξεις Τουρκίας-Τατάρ περί κυριαρχικής ισότητας και λύσης δυο κρατών.

Το πιο ανησυχητικό δε, είναι η εικόνα που αντανακλάται μέσα από την έκθεση όσον αφορά τον ρόλο που διαδραματίζει ο ίδιος ο Γ.Γ., αφού είναι πλέον ορατό ότι αδυνατεί και ο ίδιος να εξεύρει τρόπους για επανέναρξη του διαλόγου.

 

Οι εξελίξεις δυστυχώς καταδεικνύουν, ότι πληρώνουμε τις παλινδρομήσεις και τις αντιφάσεις καθώς και την απροθυμία του Νίκου Αναστασιάδη να αξιοποιήσει τις εισηγήσεις του Γ.Γ. του ΟΗΕ για επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων από το σημείο που είχαν σταματήσει, αλλά και το βαρύ τίμημα του ναυαγίου του Κραν Μοντανά, για το οποίο επιμερίστηκαν ευθύνες στην πλευρά μας, την ώρα που η Τουρκία εγκωμιάστηκε από τον Γ.Γ του ΟΗΕ για την στάση της.

 

Από την άλλη, η Τουρκία εδώ και δεκαετίες επιχειρεί να εμβαθύνει την εξάρτηση της τουρκοκυπριακής κοινότητας από την Άγκυρα, μέσω της οικονομικής και πολιτικής ενσωμάτωσης της. Με το πρόσφατο «Πρωτόκολλο» Άγκυρας-κατεχομένων, εντείνεται περαιτέρω η απροκάλυπτη παρέμβαση στην τουρκοκυπριακή κοινότητα και η ντε φάκτο μετατροπή των κατεχομένων σε Τουρκία. Αυξάνεται η οικονομική εξάρτιση μεταξύ κατεχομένων-Τουρκίας, προωθείται ακόμη περισσότερο η πολιτισμική «υιοθεσία», ενώ καταπνίγονται οι φωνές πολιτικής αντίστασης και διαμαρτυρίας.

 

Στην εξωτερική της πολιτική, η Τουρκία γνωρίζει το τελευταίο διάστημα σημαντική αναβάθμιση. Αντί να καταβάλει τίμημα για τη στάση επιτήδειας ουδετερότητας, αφενός, η κατοχική δύναμη έχει αναχθεί από τις ΗΠΑ ως «ειρηνοποιός» δύναμη και διαμεσολαβητής στο Ουκρανικό, ενώ αφετέρου, η πρόσφατη Σύνοδος του ΝΑΤΟ επιβράβευσε την Τουρκία, παρέχοντας της προκλητικά και απαράδεχτα ανταλλάγματα, προκειμένου να συναινέσει στη διεύρυνση της Συμμαχίας και στην περαιτέρω στρατιωτικοποίηση του πλανήτη.

 

 

 

Συντρόφισσες/Σύντροφοι,

 

 

Το χρέος σε αυτούς έφυγαν, αλλά και η βαριά ευθύνη απέναντι σ’ αυτούς που έρχονται, επιβάλλει να συνεχίσουμε μέχρι τέλους να αγωνιζόμαστε για να επουλωθούν οι πληγές στο κορμί της Κύπρου και να οδηγηθεί επιτέλους το πολύπαθο νησί και ο λαός μας σε απάνεμο λιμάνι. Γιατί το καλύτερο μνημόσυνο για τον Σωτήρη και για όλους τους ήρωες μας, ήταν και παραμένει, η απελευθέρωση της Κύπρου και η επανένωση της πατρίδας και του λαού μας.

 

Είναι καθήκον επομένως, του κάθε συμπατριώτη μας, του κάθε ενός και κάθε μίας από εμάς που δεν συμβιβαζόμαστε με την κατοχή και τη διχοτόμηση, που θέλουμε να ξαναζήσουμε ειρηνικά και μονιασμένα σε μια επανενωμένη και ευημερούσα χώρα, μαζί με τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Λατίνους και Μαρωνίτες, να δημιουργήσουμε τις οργανικές συνθήκες της ειρήνης και να διασφαλίσουμε ένα μέλλον σταθερότητας και ασφάλειας της πατρίδας μας.

 

Μόνο τότε, η θυσία του Σωτήρη Αδάμου Κωνσταντίνου και γενικότερα των ηρώων μας θα δικαιωθεί. Μόνο έτσι, στο πλαίσιο μας ειρηνικής-κοινής πατρίδας, εδαφικά ακέραιης και αποστρατικοποιημένης, τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα οικοδομούν το μέλλον τους σε συνθήκες ασφάλειας. Κάνοντας μας περήφανους με τη ζωή τους και όχι με το θάνατο τους.

 

Αιωνία η μνήμη, Σωτήρη Κωνσταντίνου. Τιμή και δόξα στους ήρωές μας