Το success story υπάρχει μόνο στον κόσμο της κυβέρνησης και του ΔΗΣΥ- Έχουμε χρέος να σταθούμε απέναντι τους, να σταματήσουμε αυτή την κατηφόρα

Ομιλία Γενικού Γραμματέα Κ.Ε. ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού στη συζήτηση του Κρατικού Προϋπολογισμού για το 2016

Συνηθίσαμε στις πολιτικές μας ομιλίες να μιλούμε για «κρίσιμες» περιόδους. Στην Κύπρο αρκετοί  ονομάζουν «κρίσιμη» περίοδο, συνήθως, την προεκλογική. Για το ΑΚΕΛ «κρίσιμη» είναι η περίοδος κατά την οποία κρίνεται το μέλλον του τόπου και τα συμφέροντα του κυπριακού λαού. Κρίσιμη είναι η περίοδος κατά την οποία η Κύπρος, η ευρύτερη περιοχή και ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται αντιμέτωπος με προβλήματα σύνθετα και πολύπλοκα.

Οι ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου εντείνονται καθώς κορυφώνονται οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη η τεράστια πολεμική και ανθρωπιστική κρίση στη Συρία, ενώ κορυφώνεται η σύγκρουση με το Ισλαμικό κράτος (ISIS).

Οι απάνθρωπες τρομοκρατικές και θανατηφόρες πράξεις του Ισλαμικού Κράτους που καταδικάζονται από όλους, δεν ήρθαν από το πουθενά. Δεν οργανώθηκαν αυθόρμητα ορισμένοι «ψυχοπαθείς» όπως διάφοροι αρέσκονται να λένε. Πώς προέκυψαν οι τζιχαντιστές, πού βρίσκουν τα λεφτά, τα όπλα και πώς υποστηρίζονται; Αυτά είναι τα κύρια ερωτήματα. Οι βασικές απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί. Η Υπηρεσία Πληροφοριών του Ιράκ ανέφερε ότι τα έσοδα των τζιχαντιστών από τις πετρελαιοπηγές ανέρχονται στα πέντε εκατομμύρια δολάρια τη μέρα. Ποιοι όμως αγοράζουν πετρέλαιο από τους τζιχαντιστές; Η απάντηση είναι απλή και αυτονόητη: αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα και αυτοί που κερδοσκοπούν. Μια από αυτές τις χώρες είναι η Τουρκία.

Υπενθυμίζω επίσης τη δημόσια παραδοχή της κ. Χίλαρι Κλίντον η οποία είπε «εμείς τους χρηματοδοτήσαμε». Ας μη ξεχνούμε και την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον Απρίλη του 2013, για τερματισμό του εμπάργκο στην εισαγωγή συριακού πετρελαίου στην Ευρώπη. Μ΄αυτό τον τρόπο ενισχύθηκαν οικονομικά οι ομάδες του βορειοανατολικού τμήματος της Συρίας, λόγω των πετρελαιοπηγών που έλεγχαν. Ανάμεσα τους και οι τζιχαντιστές. Ας μην ξεχνούμε και τη σημαντική υπόμνηση που έκανε ο  Υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Γερμανίας, ότι «πρέπει να ρωτήσουμε, ποιος τους εξοπλίζει, ποιος τους χρηματοδοτεί. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι Κατάρ». Ας μην ξεχνούμε και την παραδοχή του Γάλλου Προέδρου, ότι η Γαλλία είχε προμηθεύσει με όπλα τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση. Επίσης την αναφορά του Reuters ότι το Αμερικανικό Κογκρέσο το 2014, ψήφισε χρηματοδότηση και εξοπλισμό, για τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» και τους τζιχαντιστές.

Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και την υποκρισία της Δύσης στην περίπτωση της αντιπαράθεσης Τουρκίας-Ρωσίας. Όχι απλά και μόνο ανέχτηκαν την τουρκική προκλητικότητα αλλά και τη στήριξαν.

Η γεμάτη ανεξήγητη αυτοπεποίθηση της Κυβέρνησης Αναστασιάδη, δήλωση, όπως διατυπώθηκε από τον Υπουργό Εξωτερικών «θα τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες» και η προθυμία να συνδράμει η Κύπρος στις επιθέσεις εναντίον της Συρίας, μάς ανησυχεί. Δείχνει δυστυχώς ότι η Κυβέρνηση δεν αναλύει, άρα και δεν αντιλαμβάνεται τους κίνδυνους που ελλοχεύουν για τον τόπο και το λαό μας από την εμπλοκή μας στις επιχειρήσεις.

Επαναλαμβάνουμε ότι το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να διακοπεί κάθε είδους ενίσχυση του «Ισλαμικού Κράτους» από πλευράς κρατών-μελών του ΝΑΤΟ και των G20. Απαιτείται να σταματήσουν οι επιθέσεις ενάντια σε όσους πολεμούν επί του εδάφους το «ΙΚ», δηλαδή το στρατό της Συρίας και τις κουρδικές δυνάμεις της χώρας. Τονίζουμε επίσης ότι η τρομοκρατία δεν αντιμετωπίζεται με την περιστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την εκπόνηση τρομονόμων.

Δυστυχώς δεν είναι μόνο σε αυτά τα ζητήματα που η Κυβέρνηση Αναστασιάδη- Συναγερμού επιλέγει να αυτοϊκανοποιείται επικοινωνιακά, δίχως να αναλύει και να εκτιμά τις συνέπειες των εξελίξεων. Το ίδιο «αμέριμνη» εμφανίζεται και σε σειρά άλλων θεμάτων που αφορούν τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Ως ΑΚΕΛ  έχουμε εγείρει εδώ και καιρό προς συζήτηση, το θέμα της τραπεζικής ένωσης και της νέας εμπορικής και εταιρικής σχέσης μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ. Κανένας ωστόσο δε φαίνεται να συγκινείται.

Με την πολυδιαφημιζόμενη τραπεζική ένωση η Ευρωπαϊκή Ένωση απέκτησε τον έλεγχο των τραπεζικών ιδρυμάτων υποστηρίζοντας ότι θα βελτιώσει τις ικανότητες πρόγνωσης, πρόληψης και αντιμετώπισης μελλοντικών κρίσεων. Στην πραγματικότητα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για περαιτέρω συγκέντρωση και συγχώνευση των τραπεζών προς όφελος των μεγάλων τραπεζικών κολοσσών. Για το Συνεργατισμό αυτές οι εξελίξεις θα είναι καταστροφικές, αν δεν ληφθούν έγκαιρα πολιτικές αποφάσεις. Το υπογραμμίζω και ας αναλάβουν οι κυβερνώντες τις ευθύνες τους.

Σε ότι αφορά τη νέα εμπορική και εταιρική σχέση μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ,  με αυτή επιδιώκεται η δραστική συμπίεση των εργασιακών δικαιωμάτων, η χαλάρωση των κανονισμών στους τομείς του περιβάλλοντος και της ασφάλειας τροφίμων και η απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών όπως η υγεία, η παιδεία και το νερό. Στο σύνολο τους αυτές οι πολιτικές έχουν ως στόχο να δώσουν περισσότερα κίνητρα για κερδοφορία στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, αγνοώντας τους κίνδυνους για τους εργαζόμενους και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ποια μέτρα προτίθεται να λάβει η Κυβέρνηση έναντι τέτοιων πολιτικών για να προστατεύσει την ήδη πληγείσα οικονομία της Κύπρου; Κανένας δεν ξέρει. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι η Κυβέρνηση Αναστασιάδη-ΔΗΣΥ καθιερώνεται ως Κυβέρνηση των «λίγων και εκλεκτών».  Ίσως για ακόμα μια φορά κατηγορηθούμε γι΄αυτές μας τις εκτιμήσεις ως ευρωσκεπτικιστές. Αυτά μας έλεγαν και για τη θέση μας για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη. Η ίδια η ζωή απέδειξε ποιός είχε εκτιμήσει σωστά και ποιός φλόμωνε το λαό με αυταπάτες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού. Εξέλιξη θετική, αν αναλογιστεί κανείς ότι μέχρι τον Απρίλη του 2015, το Κυπριακό βρισκόταν σε φάση όχι απλώς στασιμότητας αλλά και οπισθοδρόμησης.

Ο δρόμος προς τη λύση του Κυπριακού δεν είναι ανθόσπαρτος. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ακόμα χειροπιαστά δείγματα κάμψης της τουρκικής αδιαλλαξίας. Άλλωστε, τα μείζονα ζητήματα των εγγυήσεων, της ασφάλειας και των εποίκων, στα οποία θα κριθεί η ίδια η Τουρκία, δεν έχουν ακόμα συζητηθεί κατά τρόπο ουσιαστικό. Πέραν τούτου, ορισμένες από τις θέσεις της τουρκοκυπριακής πλευράς, τουλάχιστον όπως διακηρύσσονται δημοσίως, βρίσκονται σε σύγκρουση με τις αρχές λύσης. Αν σε αυτά προστεθεί η επιφυλακτικότητα του κ. Αναστασιάδη με τις συγκλίσεις, που δαιμονοποιήθηκαν για μικροκομματικούς σκοπούς, γίνεται αντιληπτό ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε.

Δυσκολίες προκαλεί και η επιμονή κύκλων της ελληνοκυπριακής πλευράς για απόρριψη του συμφωνημένου πλαισίου λύσης. Στο βαθμό που οι διαφορετικές προσεγγίσεις αφορούν θέματα τακτικής και χειρισμών, πιστεύουμε ότι είναι εφικτή η συνεννόηση και το ξεπέρασμα των διαφωνιών. Αν όμως οι διαφορές αφορούν το στρατηγικό στόχο της δικοινοτικής,  διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, όπως την καθορίζουν τα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών, τότε εκεί πρέπει ο καθένας να πει τα πράγματα με το όνομα τους. Για το ΑΚΕΛ τέτοιες προσεγγίσεις είναι απλώς εύηχα συνθήματα∙ κούφια και μεγάλα λόγια. Ως ΑΚΕΛ επιμένουμε ότι οποιαδήποτε υποχώρηση από το συμφωνημένο, εδώ και δεκαετίες πλαίσιο, θα έχει ως μόνο αποτέλεσμα την οριστική διχοτόμηση. Εγκατάλειψη του στόχου για λύση δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτή ούτε από την τουρκοκυπριακή κοινότητα ούτε από την Τουρκία ούτε, όμως, και από τη διεθνή κοινότητα. Η συνέχεια μπορεί να προβλεφθεί με μαθηματική ακρίβεια: αναβάθμιση του ψευδοκράτους και στη συνέχεια η αναγνώριση του∙ δηλαδή οριστική διχοτόμηση.

Όλοι συμφωνούμε ότι το Κυπριακό είναι κυρίως πρόβλημα εισβολής, κατοχής και παράνομου εποικισμού. Δεν μπορεί, όμως, να παραγνωρίζεται ή να υποβαθμίζεται το γεγονός ότι το Κυπριακό έχει και τις εσωτερικές του πτυχές. Πτυχές που απαιτούν εξομάλυνση των σχέσεων των δύο κοινοτήτων μέσω ομοσπονδιακής διευθέτησης. Χρειάζεται από εμάς εμμονή σε αρχές. Χρειάζεται, όμως, και ευελιξία στην τακτική και τους χειρισμούς, διαφορετικά οι αρχές και το συμφωνημένο πλαίσιο λύσης του Κυπριακού θα παραμείνουν διακηρύξεις χωρίς εφαρμογή.

Δυστυχώς δεν καταφέραμε όλοι να χειριστούμε το Κυπριακό μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες. Αυτές σπρώχνουν σήμερα ορισμένους να μιλούν για  συμπόρευση ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ. Πρόκειται για προσέγγιση σχιζοφρενική. Κατηγορείται το ΑΚΕΛ για συμπόρευση με το ΔΗΣΥ από αυτούς που με την ψήφο ή τη στάση τους εξέλεξαν το Ν. Αναστασιάδη στο πόστο του Προέδρου. Από αυτούς που συμφωνούν μαζί του σε όλα τα ζητήματα της οικονομίας. Κατηγορείται το ΑΚΕΛ για συμπόρευση με το Συναγερμό τη στιγμή που το Κόμμα μας  δεν άλλαξε ούτε και μία τελεία από τις θέσεις που είχε διαχρονικά. Από τις θέσεις  που διατύπωσε και επί διακυβέρνησης Δ. Χριστόφια. Τις θέσεις που διατυπώναμε τότε, διατυπώνουμε και τώρα, παρόλη την επίθεση που δεχθήκαμε. Αντέξαμε τότε, αναλαμβάνοντας όλο το πολιτικό κόστος. Δεν πρόκειται να μετακινηθούμε από αυτές τώρα, τη στιγμή μάλιστα που οι θέσεις μας δικαιώνονται από τις εξελίξεις, απλώς για να μην κατηγορούμαστε για συμπόρευση με το ΔΗΣΥ.

Το ΑΚΕΛ και οι θέσεις μας δεν είναι ανεμόμυλος στις μικροκομματικές σκοπιμότητες του οποιουδήποτε. Εμείς εργαζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να ξημερώσει η μέρα που η επανενωμένη ομοσπονδιακή Κύπρος θα είναι φάρος και παράδειγμα για όλο τον κόσμο. Θα είναι σύγχρονο πρότυπο αρμονικής συμβίωσης δύο κοινοτήτων διαφορετικής εθνικότητας, γλώσσας και θρησκείας που θα συνδιαχειρίζονται το κοινό τους κράτος. Θα είναι χώρα που θα έχει καταφέρει να διώξει τους στρατούς και θα διοχετεύει όλες της τις δυνάμεις και τους πόρους στις κοινωνικές επενδύσεις και στην οικονομική ανάπτυξη. Αυτή την ελπίδα, ούτε παλαιότερα ούτε και τώρα δεν την χαραμίζουμε ως προεκλογική ρητορεία. Αντιθέτως  τη χτίζουμε εδώ και χρόνια, λίγο-λίγο, βήμα-βήμα μαζί με τους προοδευτικούς τουρκοκύπριους πάνω στα γερά θεμέλια της επαναπροσέγγισης, της συμφιλίωσης και της συνεννόησης ώστε να μπορέσουμε να την κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές.

Από την πρώτη στιγμή δηλώσαμε ότι αν ο Πρόεδρος ακολουθήσει την πολιτική που θεωρούμε ορθή, θα στηρίξουμε τη διαπραγματευτική διαδικασία. Διευκρινίσαμε ότι ορθή πολιτική θεωρούμε αυτή που δεν θα άρχιζε τη διαπραγματευτική διαδικασία από μηδενική βάση, αλλά θα τη συνέχιζε από εκεί που έμεινε, με τις συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλάτ. Δυστυχώς ο Πρόεδρος δεν μας εισάκουσε. Αποτέλεσμα ήταν να περάσουν μήνες στασιμότητας και οπισθοδρόμησης αλλά και να πληρώσουμε ανάλογο κόστος στις συνομιλίες.

Με την ανάδειξη του κ. Ακιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας αλλά και με την αξιοποίηση των συγκλίσεων άρχισε να σημειώνεται πρόοδος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εξακολουθούν όμως να υπάρχουν τα προβλήματα που προανέφερα. Αυτή τη στιγμή στις συνομιλίες δεσπόζει το περιουσιακό. Πρόκειται για εξαιρετικά δύσκολο κεφάλαιο που έχει να κάνει με περιουσίες δεκάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας. Το πρόβλημα καθίσταται ακόμα πιο πολύπλοκο αφού παρήλθαν ήδη σαράντα ένα χρόνια από τη δημιουργία του. Πέραν των αντικειμενικών δυσκολιών, δεν βοηθά και η στάση της τουρκοκυπριακής πλευράς που πεισματικά αρνείται να συζητήσει ταυτόχρονα και το εδαφικό. Πρόκειται για δύο άρρηκτα συνδεδεμένα κεφάλαια των οποίων η ταυτόχρονη διαπραγμάτευση θα ήταν ιδιαίτερα υποβοηθητική. Μεσούσης τότε της διαδικασίας ήλθε και η περιβόητη απόφαση του ΕΔΑΔ, Δημόπουλος, που υπονόμευσε τις βασικές μας διαπραγματευτικές θέσεις στο περιουσιακό.

Όταν ο Έρογλου ανέλαβε την ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας, τορπίλισε τις πιο βασικές συγκλίσεις που είχαν επιτευχθεί επί Χριστόφια- Ταλάτ και στο περιουσιακό, απαιτώντας συνολική ανταλλαγή περιουσιών. Ο κ. Ακκιντζί επανήλθε στις συγκλίσεις και με αυτή την έννοια έχουμε κάποια πρόοδο.  Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν προβλήματα.  Με τις θέσεις που διατυπώνει δημόσια η τουρκοκυπριακή ηγεσία δεν μπορεί να επιτευχθεί περαιτέρω πρόοδος. Εξάλλου, εμμονή σε εγγυημένες πλειοψηφίες συγκρούεται και με τη σύγκλιση Χριστόφια – Ταλάτ ότι δεν θα υπάρχουν περιορισμοί στην εγκατάσταση και απόκτηση περιουσίας (right of abode) αλλά απλώς ρύθμιση της άσκησης των πολιτικών δικαιωμάτων.

Οι συνομιλίες βρίσκονται τώρα σε κομβικό σημείο. Αν επιτευχθεί ουσιαστική πρόοδος στο περιουσιακό τότε θα ακολουθήσει συζήτηση του εδαφικού, αυτή τη φορά με χάρτες και αριθμούς. Αν συμφωνηθεί και αυτό το κεφάλαιο, τότε φθάνουμε στην τελευταία πράξη, που είναι το κεφάλαιο της ασφάλειας και των εγγυήσεων. Επαναλαμβάνουμε ότι μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. δεν χρειάζεται άλλες εγγυήσεις. Πολύ περισσότερο δε χρειάζεται νατοϊκές εγγυήσεις. Εκφράζουμε την ικανοποίηση μας που αυτό έγινε αντιληπτό και εγκαταλείφθηκε η ιδέα. Επίσης οφείλουμε όλοι να παραμείνουμε συνεπείς στην αρχή της αποστρατιωτικοποίησης.

Αν φτάσουμε σε αυτή τη φάση θα κληθεί η Τουρκία να αποδείξει ότι οι φραστικές διακηρύξεις της για στήριξη της διαδικασίας έχουν πρακτικό αντίκρισμα. Αν βέβαια δεν επιτευχθεί πρόοδος στο περιουσιακό, τότε θα κινδυνεύει με κατάρρευση η ίδια η διαπραγματευτική διαδικασία, με όλες τις απορρέουσες αρνητικές συνέπειες.

Το ΑΚΕΛ δεν αρέσκεται να μιλά για τελευταίες ευκαιρίες. Πάντα θα υπάρχουν νέες ευκαιρίες. Όμως αυτή τη στιγμή υπάρχει μια συγκυρία∙ στην τουρκοκυπριακή κοινότητα υπάρχει ηγεσία που επιδιώκει λύση, όπως βέβαια η ίδια την αντιλαμβάνεται. Το καλώς νοούμενο συμφέρον της Τουρκίας επίσης επιβάλλει λύση, για σειρά από σοβαρούς λόγους (κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή και εντός της ίδιας της Τουρκίας, ένταξη Ε.Ε. κ.α.). Γνωρίζει επίσης πολύ καλά η Τουρκία ότι ο μόνος ειρηνικός τρόπος για να επωφεληθούν οι Τουρκοκύπριοι και να συμμετέχει η ίδια στις συζητήσεις για το φυσικό αέριο είναι η λύση του Κυπριακού. Βέβαια πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και εμείς ότι η καλύτερη εγγύηση για αξιοποίηση του φυσικού μας πλούτου είναι η συνολική διευθέτηση του πολιτικού μας προβλήματος.

Η ανάδειξη του Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι οι συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριοι επιθυμούν λύση του Κυπριακού. Δεν συμμεριζόμαστε τη θεωρία πως όποιος και να είναι ο Τουρκοκύπριος ηγέτης δεν κάνει διαφορά αφού η Τουρκία είναι που αποφασίζει. Τρανή απόδειξη είναι οι σημαντικές συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλάτ που ανατράπηκαν από τον Έρογλου και επανήλθαν επί Ακιντζί. Η συγκυρία, λοιπόν, υπάρχει και είναι καθήκον της υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας να το συνειδητοποιήσει∙ να  πράξει ό,τι μπορεί για να την αξιοποιήσει.

Είναι και κάτι άλλο όμως που συχνά δείχνουν πολλοί να ξεχνούν. Μετά από 50 χρόνια διαχωρισμού και περίπου 40 χρόνια χωριστής διαβίωσης, η Τουρκοκυπριακή κοινότητα βρίσκεται πλέον ενώπιον νέων δυναμικών, ακόμα πιο έντονων και επικίνδυνων. Η ζωή και οι εξελίξεις έδειξαν ότι τα κατεχόμενα εδάφη ενσωματώνονται καθημερινά στην Τουρκία, σε όλα τα επίπεδα. Η Τουρκοκυπριακή κοινότητα αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει πραγματικό κίνδυνο πολιτικής και πολιτιστικής της εξαφάνισης.

 Οι αντιστάσεις και η ευρύτερη κοινωνική αντιπολίτευση των Τουρκοκυπρίων, ενάντια στις διάφορες επιβολές της Άγκυρας, υπάρχουν και αυξάνονται. Κανένας όμως δεν μπορεί να εγγυηθεί την αποτελεσματικότητά τους δεδομένων των συσχετισμών μεταξύ μιας μικρής κοινότητας και της Τουρκίας. Από την άλλη, λόγω των πολιτικών και οικονομικών αδιεξόδων, φαίνεται να αναπτύσσεται στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα ένας ιδιότυπος τουρκοκυπριακός εθνικισμός, που θέτει αποστάσεις τόσο από την Τουρκία, όσο και από την Ελληνοκυπριακή κοινότητα.

Όσο το Κυπριακό δεν επιλύεται, αυτές οι φωνές θα πληθαίνουν και λόγω του αντιδραστικού τους χαρακτήρα θα εμβαθύνουν το πρόβλημα παρά να το επιλύουν. Άρα οι δηλώσεις του τύπου «είμαστε καταδικασμένοι να συμβιώσουμε μαζί τους», όπως εκ παραδρομής θέλουμε να ελπίζουμε είπε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, αλλά και οι εξάρσεις του εθνικισμού και του νεοφασισμού που καλλιεργούνται συνειδητά ή ασυνείδητα, σπρώχνουν την τουρκοκυπριακή κοινότητα ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά της Τουρκίας. Οι προοδευτικοί Τουρκοκύπριοι ήταν και θα παραμείνουν οι φυσιολογικοί μας σύμμαχοι στον αγώνα να επανενώσουμε τον τόπο. Αν η δεξιά και η ακροδεξιά στην Κύπρο αποτύχουν και τώρα να κατανοήσουν την αγωνία και τις προσδοκίες των προοδευτικών δυνάμεων των Τουρκοκυπρίων θα τραυματίσουν ανεπανόρθωτα, αυτή τη φορά, ολόκληρη την Κύπρο.

Το ΑΚΕΛ αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί για την επίλυση του Κυπριακού. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε έτσι που αυτή τη φορά να φθάσουμε στον ποθητό στόχο, που είναι λύση βασισμένη σε αρχές και στο συμφωνημένο πλαίσιο. Αυτό είναι το δικό μας όραμα: Λύση που να απελευθερώνει και να επανενώνει την κοινή πατρίδα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Λύση υπό τις περιστάσεις δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη.  Λύση που να διασφαλίζει μόνιμη ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία. Λύση που να προστατεύει το κοινό μας μέλλον με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Για να φθάσουμε σε τέτοια λύση θα συνεχίσουμε ακούραστα τις δραστηριότητες μας για επαναπροσέγγιση και συμφιλίωση.

Πολλοί μιλούν για το κόστος της λύσης αλλά ξεχνούν τα τεράστια οικονομικά οφέλη που θα έχουμε μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Μόνο οι εξοικονομήσεις από την αποστρατιωτικοποίηση και τα οικονομικά οφέλη από την άρση του εμπάργκο σε τουρκικά λιμάνια και αεροδρόμια είναι αρκετά για να καταδείξουν ότι η λύση του Κυπριακού θα φέρει ανάπτυξη και ευημερία.

Σε ότι αφορά τα θέματα της οικονομίας, χορταίνουμε κάθε βράδυ από τα δελτία ειδήσεων τους πανηγυρισμούς  για το κυπριακό success story και την επικείμενη έξοδο από το Μνημόνιο. Κυβέρνηση και ΔΗΣΥ επιμένουν να λένε τη μισή αλήθεια. Ο Μάρτης του 2016 ήταν το χρονικό ορόσημο που από την αρχή τέθηκε για τη λήξη της καταβολής δόσεων από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δε σημαίνει όμως το τέλος της εποπτείας στις οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζουμε. Αυτή θα συνεχίσει μέχρι να αποπληρωθεί το 75% των χρημάτων με βάση και τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Ο Γενικός Διευθυντής　του　Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ πρόσφατα δήλωσε: «Θα είμαστε σε στενή επαφή με την κυβέρνηση για πολύ καιρό ακόμη… Η συνθήκη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης απαιτεί από εμάς να το κάνουμε αυτό, να είμαστε σε επαφή, δεδομένων των χρημάτων που έχουμε εκταμιεύσει προς την Κύπρο. […] Θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις στη χώρα, γιατί πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι θα λάβουμε πίσω έγκαιρα τα ποσά που έχουμε δώσει. Η πρώτη αποπληρωμή του κεφαλαίου έχει οριστεί για το 2025 και η τελευταία πληρωμή οφείλεται στο 2031». Αυτό όμως, οι κ.κ. Αναστασιάδης, Νεοφύτου και Γεωργιάδης παριστάνουν ότι δεν το άκουσαν ποτέ.

Έξοδος από το Μνημόνιο δε σημαίνει και τερματισμό των μνημονιακών πολιτικών της λιτότητας. Το δηλώνει καθημερινά η Κυβέρνηση δια των Υπουργών της. Επιμένει στη συνέχιση της ίδιας σκληρής  οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσε τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Υπουργός Οικονομικών, παριστάνοντας τον καλύτερο μαθητή της τάξης, ανέφερε ότι και να μην μας είχαν επιβάλει αυτούς τους καταστροφικούς όρους με το Μνημόνιο, η Κυβέρνηση Αναστασιάδη θα τους είχε εφαρμόσει έτσι κι αλλιώς. Τρανό παράδειγμα αυτής της φιλοσοφίας οι ιδιωτικοποιήσεις. Επαναλαμβάνεται πλέον απροκάλυπτα ότι είναι ιδεολογικό ζήτημα και ας δεσμεύτηκε ο κ. Αναστασιάδης προεκλογικά με την υπογραφή του ότι δεν πρόκειται να τις προωθήσει.

Μιλώντας πρόσφατα στο συνέδριο του Economist ο Πρόεδρος ανέφερε ότι «η Κύπρος εισέρχεται σε νέα εποχή, εποχή ανάπτυξης και ευημερίας». Ότι «η Κύπρος προσφέρεται ως μια πετυχημένη ιστορία οικονομικής μεταρρύθμισης». Αυτά συμβαίνουν μόνο στον κόσμο της Κυβέρνησης Αναστασιάδη- ΔΗΣΥ.

Στη ζωή, η κατάσταση στην πραγματική οικονομία λέει άλλα.  Η ανεργία ξεπερνά το 16%.  Οι άνεργοι ξεπερνούν τις 70 χιλιάδες ενώ άλλες 30 χιλιάδες ήδη μετανάστευσαν.  Ο κίνδυνος φτώχειας, με βάση τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, απειλεί 234 χιλιάδες συνανθρώπους μας. Το 2012 η Κυπριακή οικονομία είχε ετήσια παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που έφθανε τα €16,2 δις. Τώρα, μετά από τρία χρόνια Μνημονίου η παραγωγή μόλις που θα ξεπεράσει τα €15 δις. Με άλλα λόγια, έχουμε οικονομία που παράγει €1 δις λιγότερα και υποστηρίζουμε ότι έτσι έχουμε ανάπτυξη και ευημερία. Την τελευταία διετία τα εισοδήματα του 10% των πιο προνομιούχων αυξήθηκαν κατά 3,4%, σε αντίθεση με το 90% της κοινωνίας που υπέστη μείωση 8% στο εισόδημα της. Σύμφωνα με πρόσφατες ανακοινώσεις της Eurostat, η Κύπρος είναι η χώρα με την πιο άνιση κοινωνία σε όλη την Ε.Ε. Είναι με διαφορά  η χώρα με τον ταχύτερο ρυθμό διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη μείωση στους μισθούς από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 2016 η αγοραστική αξία του μέσου μισθού θα έχει πάει πίσω κατά 20 χρόνια.

Το εισόδημα της εργασίας, τα τελευταία τρία χρόνια έχει μειωθεί κατά €1,6 δις δηλαδή περίπου κατά 20%.  Την ίδια στιγμή τα κέρδη του κεφαλαίου παραμένουν το 2015 σταθερά  ενώ για το 2016 αναμένεται αύξηση κατά 200 εκ.  Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ταξικής πολιτικής που ακολουθεί η Κυβέρνηση Αναστασιάδη- Συναγερμού. Αυτό είναι το success story για το οποίο αυτοεγκωμιάζεται η Κυβέρνηση. Για το οποίο τη χειροκροτούν οι ομοϊδεάτες της στην Ε.Ε. Εμείς τους απονέμουμε τον τίτλο της Κυβέρνησης των λίγων και εκλεκτών που επάξια κέρδισαν.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, μας λένε. Πρέπει να στηρίξουμε αυτούς που θα επανεκκινήσουν την οικονομία, όπως είπε και ο Υπουργός Εσωτερικών. Θα τους απαντήσω με ένα μόνο παράδειγμα: Ισλανδία. Μια χώρα η οποία όχι μόνο τιμώρησε ήδη τους υπεύθυνους της τραπεζικής κρίσης, αλλά, το πιο σημαντικό, κάλεσε να πληρώσουν τις συνέπειες της κρίσης αυτοί που άντεχαν να το κάνουν, προστατεύοντας  ταυτόχρονα τους πιο αδύναμους.  Εισήγαγε φόρο πλούτου και αύξησε το φόρο στα κέρδη. Περιέκοψε τους υψηλούς μισθούς, επέκτεινε το ανεργιακό επίδομα, την κοινωνική πρόνοια και την προσφορά στέγης. Μ΄αυτό τον τρόπο εξήλθαν της κρίσης σε χρόνο ρεκόρ.

Δυστυχώς η Κυβέρνηση και ο ΔΗΣΥ δεν συναισθάνονται την ευθύνη τους για τις πολιτικές που επέλεξαν να επιβάλουν στο λαό. Ούτε αντιλαμβάνονται το κοινωνικό κόστος αυτών των πολιτικών. Πανηγυρίζουν για την έξοδο στις αγορές και τα δήθεν χαμηλά επιτόκια που εξασφάλισαν. Δεν τους ενοχλεί ότι στην Κύπρο πληρώνουμε τα ψηλότερα δανειστικά επιτόκια στην Ευρωζώνη. Επικαλούνται συνεχώς τα επιτεύγματα του τραπεζικού τομέα και την πλήρη τάχα  σταθεροποίηση του. Προσπερνούν το ότι οι τράπεζες δεν δίνουν νέα δάνεια. Το ότι χρειάζονται νέες ανακεφαλαιοποιήσεις. Διαφημίζουν νύχτα-μέρα τις επιδόσεις στα δημόσια οικονομικά και τη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων. Αδιαφορούν από ποιών τις τσέπες παίρνουν τα χρήματα. Ωφέλιμοι για τους λίγους, αρεστοί στην Τρόικα και αδιάφοροι για τον κόσμο. Αυτό απέδειξαν ότι θέλουν και μπορούν να είναι ως Κυβέρνηση.

Λέει ο Προέδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού ότι το ΑΚΕΛ ασκεί ισοπεδωτική κριτική, ότι λέει ιστορίες και ρητορείες βγαλμένες από το χρονοντούλαπο του χθες, ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ισοπεδωτική και καταστροφική ήταν η δική τους στάση την προηγούμενη πενταετία. Δεν θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους γιατί το ΑΚΕΛ είναι Κόμμα πατριωτικό, υπεύθυνο και σοβαρό. Ας μας πουν λοιπόν∙ είναι ισοπεδωτική κριτική όταν αναφερόμαστε στα πρωτόγνωρα ποσοστά ανεργίας και φτώχειας; Είναι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν που οι νέοι μεταναστεύουν στο εξωτερικό γιατί δεν έχουν προοπτική στην Κύπρο; Είναι με βάση τη λογική της αστάθειας που εκφράζουμε την ανάγκη να προστατευθούν τα σπίτια των συμπολιτών μας από τις εκποιήσεις; Ξεχνούν ότι αυτά ήταν δεσμεύσεις του  Προέδρου; Ότι είχε εξαγγείλει την άμεση προώθηση νομοθεσίας για ενοικιαγορά; Είναι με βάση τη λογική του χάους η προσπάθεια του ΑΚΕΛ να μη ξεπουληθεί ο δημόσιος πλούτος; Και δεν θεωρείται χάος να εκποιήσουμε το δημόσιο πλούτο μιας χώρας ημικατεχόμενης; Δε θεωρείται χάος να προσθέσουμε ακόμα μια στρατιά ανέργων στις ήδη μακριές λίστες ανεργίας;

Είναι ισοπέδωση οι χιλιάδες φωνές απελπισίας που ακόμα περιμένουν να δουν φως από το φιάσκο του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος; Κομπάζει η Κυβέρνηση ότι έδωσε σε δεκαέξι χιλιάδες, νέες οικογένειες, εισόδημα. Δε λέει όμως ότι τα πήρε από τους μικροσυνταξιούχους, τους μονογονιούς και τους ανάπηρους για να τα δώσει. Κομπάζει ότι έκανε μεγάλη κοινωνική μεταρρύθμιση. Στην πραγματικότητα πήρε από τους φτωχούς για να δώσει στους πιο φτωχούς αφήνοντας ανέγγιχτους τους πλούσιους. Τους κάνουν μάλιστα τη μεγάλη χάρη να τους δώσουν ένα μικροποσό των 100 ευρώ «για να περάσουν» μέχρι να εξεταστεί η αίτηση τους.

Το σύστημα υγείας δεν καταρρέει απλώς. Το κατεδαφίζουν με την προσπάθεια εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων. Οι δημόσιες δαπάνες υγείας καλύπτουν το 43% των συνολικών, αντιπροσωπεύοντας ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά στην ΕΕ. Μόνο το 6.9% των δημοσίων δαπανών διοχετεύεται στην υγεία, ποσοστό πολύ χαμηλό σε σχέση με το μέσο όρο της ΕΕ που είναι το 15.8%. Τέλος, το ποσοστό των δαπανών υγείας που καλύπτεται από ίδια συνεισφορά των ασθενών ανέρχεται στο 49.4%, με το μέσο όρο της ΕΕ να κυμαίνεται στο πολύ πιο χαμηλό ποσοστό του 14%.

Είναι πέραν από προφανές ότι τα κυβερνητικά και συναγερμικά στελέχη έχουν μείνει κλειστά στα γραφεία τους ή στις αίθουσες δεξιώσεων με τους λίγους προνομιούχους φίλους και «πελάτες» τους. Δεν μπορούν να δουν και να αφουγκραστούν την πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι μονογονιοί, οι ανάπηροι∙ όσοι περιμένουν στήριξη για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Δυστυχώς όχι μόνο απαξιώνουν και εξευτελίζουν κάθε προσπάθεια διεκδίκησης, κάθε ενέργεια αμφισβήτησης των πολιτικών που έχουν εφαρμόσει από κοινού με την Τρόικα, αλλά και διαλύουν συνειδητά κάθε δυνατότητα συνεννόησης. Πώς να πιστέψουν οι πολιτικές δυνάμεις ότι ο Πρόεδρος εννοεί τα όσα λέει για συλλογικότητα και διαβούλευση; Όταν επιτρέπει στην Κυβέρνηση να λειτουργεί αυταρχικά με το δόγμα «αποφασίζουμε και διατάσσουμε»; Όταν η Βουλή περιφρονείται στην κυριολεξία προκειμένου να περάσει ετσιθελικά η Κυβέρνηση τις θέσεις της, χωρίς διάλογο, δίχως συνεννόηση; Όταν καθημερινά καταρρακώνονται οι θεσμοί; Όταν διορίζονται στους ανώτατους θεσμούς του κράτους άνθρωποι επειδή έβγαιναν με τον κ. Αναστασιάδη στις προεκλογικές εξέδρες και εξευτελίζουν τα αξιώματα τους με το χειρότερο τρόπο; Όταν άνθρωποι τους οποίους ο Πρόεδρος εμπιστεύθηκε ως άριστους των αρίστων αποδεικνύονται ως κατώτεροι και του μετρίου; Όταν αυτοί που μας παρέδιδαν μαθήματα να σεβόμαστε τους ανεξάρτητους θεσμούς, σήμερα που ελέγχονται οι ίδιοι, συγκρούονται με αυτούς που οι ίδιοι διόρισαν.  

Όταν αντί ο Πρόεδρος και η Κυβέρνηση να προσπαθούν να καλλιεργούν προϋποθέσεις για συνεννόηση, λαμβάνουν αποφάσεις που σπέρνουν το διχασμό; Πώς αναμένουν ότι θα υπάρξει η απαραίτητη για τον τόπο ενότητα όταν υπούλως προσπαθούν να εκβιάσουν αποφάσεις μέσω παρασκηνίων και εκβιαστικών πρωτοσέλιδων; Τέτοια τεχνάσματα δεν πιάνουν στο ΑΚΕΛ, το επαναλαμβάνω. Όπως ουδέποτε θα αποδεχθούμε να ξαναγραφτεί η ιστορία αυτού του τόπου επειδή έτσι υπαγορεύει ο παραταξιακός φανατισμός κάποιων. 

Ακόμα και αυτή η ελπίδα που υπήρχε για έξοδο από τα αδιέξοδα με την αξιοποίηση του Φυσικού Αερίου δείχνει να εξανεμίζεται. Προεκλογικά ο κ. Αναστασιάδης μιλούσε για εθνική στρατηγική αξιοποίησης του Φυσικού Αερίου, με χρονοδιάγραμμα το οποίο θα ακολουθείτο κατά γράμμα.  Δύο χρόνια μετά, η ΚΡΕΤΥΚ διαλύθηκε. Η δημιουργία τερματικού στο Βασιλικό εγκαταλείφθηκε για μεγάλο διάστημα. Η Κύπρος σταμάτησε να θεωρείται το ιδανικό περιφερειακό κέντρο υγροποίησης και εξαγωγής Φυσικού Αερίου στις παγκόσμιες αγορές. Επιπλέον, εδώ και τρία χρόνια η Κυβέρνηση διαβουλεύεται με την Τρόικα για τα ενεργειακά ζητήματα, πίσω από κλειστές πόρτες. Απουσιάζει το πλάνο, η στρατηγική με αποτέλεσμα να καταστρέφονται οι προοπτικές για την Κύπρο. Η συμφωνία με την British Gas είναι θετική εξέλιξη. Οφείλουμε όμως να προειδοποιήσουμε την κυβέρνηση ότι η μεταφορά του κυπριακού Φυσικού Αερίου στα τερματικά της  Αιγύπτου από το κοίτασμα Αφροδίτη, δεν πρέπει να θεωρηθεί και ως η ευκαιρία να ακυρωθεί οριστικά η προοπτική της δημιουργίας του δικού μας τερματικού υγροποίησης.

Ελπίζω η απάντηση σε όλα αυτά να μην είναι το κλασσικό πλέον «το ΑΚΕΛ δε δικαιούται να μιλά». Αυτή την ατάκα πετούσαν όταν ήταν αντιπολίτευση και ήθελαν να μην μιλά το ΑΚΕΛ για να μην ακουστεί ούτε λέξη για τα εγκληματικά λάθη που οδήγησαν στην κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας. Υπενθυμίζω μόνο τη μνημειώδη ατάκα του κ. Νεοφύτου το 2012 που έλεγε ότι «μιλάει ο Ορφανίδης και τον παρακολουθούν Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι, Γιαπωνέζοι κρέμονται από το στόμα του τι θα πει για να το καταγράψουν τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης που ασχολούνται με την οικονομία  και ο κ. Χριστόφιας και η κυβέρνησή του που τα γνωρίζει όλα, ούτε καν να τον ακούσουν» ή το «στην Κύπρο έχουμε τους καλύτερους τραπεζίτες αλλά δεν τους καλεί ούτε για καφέ ο Χριστόφιας». Υπενθυμίζω ότι τότε ως ΑΚΕΛ είχαμε εγγράψει θέμα στη Βουλή ζητώντας να γίνει ενημέρωση για την πραγματική κατάσταση των τραπεζών. Ουδέποτε συζητήθηκε στην Επιτροπή Οικονομικών. Τότε μικρόφωνα είχαν μόνο οι γνωρίζοντες. Ο κ. Ορφανίδης που πήρε μαζί του τους σκληρούς δίσκους και έφυγε και όλοι όσοι είτε ως πολιτικοί, είτε ως οικονομολόγοι, είτε ως αρθρογράφοι είχαν φτάσει στο «επιστημονικό» συμπέρασμα πως για όλα έφταιγαν οι κοινωνικές παροχές, τα «τσιεκκούθκια» του Χριστόφια. Το ΑΚΕΛ δεν έπρεπε να μιλά γιατί έφταιγε και για το κούρεμα. Γι΄αυτό που γνώριζε εκ των προτέρων ο κ. Αναστασιάδης. Γι΄αυτό που δεσμεύθηκε με στεντόρεια φωνή και πάθος απροσμέτρητο να μην αποδεχτεί. Αυτό που αποδέχτηκε, υπέγραψε και μετά συντονίστηκε η επιχείρηση για να φταίξει και γι΄αυτό το ΑΚΕΛ. Το παραμύθι δεν περπατά πλέον.

Μόλις πριν λίγες μέρες ο Υπουργός Οικονομικών είπε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την οικονομία είναι το αντιμεταρρυθμιστικό και λαϊκίστικο DNA που κουβαλούν όσοι αντιδρούν στις πολιτικές της Κυβέρνησης. Μιλά για λαϊκισμό η Κυβέρνηση Αναστασιάδη που προεκλογικά και μετεκλογικά φλόμωσε τον κόσμο στα «δεσμεύομαι», τα οποία ξέχασε με τη μεγαλύτερη ευκολία.

Βάφτισαν το ξεπούλημα των ημικρατικών οργανισμών μεταρρύθμιση και θέλουν να προσκυνήσουμε. Βάφτισαν τους μισθούς των 500 ευρώ και τη φτωχοποίηση του κόσμου μεταρρύθμιση και θέλουν να τους χειροκροτήσουμε. Μας προειδοποιεί κιόλας ο Υπουργός ότι αν δεν το κάνουμε θα τον βρούμε απέναντι μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Είμαστε απέναντι. Πάντα θα είμαστε απέναντι από τις αντιλαϊκές τους πολιτικές.

Είτε το θέλουν, είτε όχι το ΑΚΕΛ θα συνεχίσει να μιλά. Θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα τους. Θα συνεχίσει να προσπαθεί να προστατέψει από τη θύελλα, όσους έχουν ανάγκη. Δώσαμε αγώνα για να προστατεύσουμε την κύρια κατοικία και τη μικρή επαγγελματική στέγη. Δυστυχώς συναντήσαμε την άρνηση της Κυβέρνησης, που φρόντισε να αναπέμψει όσες πρόνοιες ήταν προς όφελος της κοινωνίας. Δίνουμε μάχη για να διασώσουμε τη δημόσια περιουσία, σ’ αντίθεση με την Κυβέρνηση που προεκλογικά δεσμευόταν αλλά μετεκλογικά έκανε επίσημη πολιτική της τις ιδιωτικοποιήσεις. Καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις για να βελτιώσουμε το χάος που δημιούργησε η μεταρρύθμιση της κοινωνικής πολιτικής και η εφαρμογή του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος. Καταθέσαμε συγκεκριμένη πρόταση για ελάφρυνση των μικροϊδιοκτητών από τη φορολογία της ακίνητης περιουσίας την οποία και απορρίψατε. Την ώρα μάλιστα που ο Υπουργός Οικονομικών επιμένει να υποστηρίζει ότι αυτή η Κυβέρνηση δεν επέβαλε καμία νέα φορολογία. Ξεχνά ότι είναι αυτή η Κυβέρνηση που επέβαλε το χαράτσι της φορολογίας στους μικροϊδιοκτήτες.

Θέλουμε να δώσουμε στη χώρα νέα δυναμική, νέα προοπτική. Να βελτιώσουμε τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Θέλουμε να στηριχθεί η πραγματική οικονομία, στη βάση ενός διαφορετικού μοντέλου οικονομικής δραστηριότητας. Να στηριχθούμε σε πολιτικές που μπορούν να αποδώσουν, όπως η ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος για δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών, δικαιότερη ανακατανομή  των πόρων, υιοθέτηση κινήτρων για την ανάπτυξη και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Να προωθήσουμε εξοικονομήσεις στα δημόσια οικονομικά ορθολογικά και όχι ισοπεδωτικά και να τις διοχετεύσουμε στην ανάπτυξη και την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε τον κοινωνικό χαρακτήρα των οργανισμών δημόσιας ωφέλειας. Να τους εκσυγχρονίσουμε ώστε να είναι βραχίονες ανάπτυξης και ενίσχυσης των οικονομικών του κράτους. Να ξαναθέσουμε στο επίκεντρο της οικονομικής πολιτικής τη μικρομεσαία οικογενειακή επιχείρηση και να της δώσουμε πρόσβαση στη χρηματοδότηση. Να εκπονήσουμε σύγχρονη στρατηγική για στήριξη και ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής. Να προωθήσουμε πραγματική αγροτική μεταρρύθμιση για ανάπτυξη με νέες ριζοσπαστικές μεθόδους παραγωγής και εμπορίας. Να εκσυγχρονίσουμε την τουριστική μας πολιτική. Να ανασυγκροτήσουμε την κοινωνική μας πολιτική με στόχο την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Να συγκροτήσουμε Ενιαία Εθνική Στεγαστική Πολιτική. Να προστατεύσουμε τα εργασιακά θέσμια και να καταπολεμήσουμε την ανεργία μέσω νέων, ποιοτικών και αξιοπρεπών θέσεων εργασίας. Να προωθήσουμε μέτρα για ελάφρυνση υπερδανεισμένων νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ως ΑΚΕΛ έχουμε ήδη καταθέσει πληθώρα προτάσεων για όλα αυτά και επεξεργαζόμαστε παράλληλα και νέες προτάσεις.

Η Κύπρος δεν μπορεί να παραμένει βυθισμένη στη στασιμότητα. Δεν μπορεί ο λαός να υπομένει άλλο τα βάρη δίχως ελπίδα. Έχουμε χρέος να μην παραδώσουμε το μέλλον του τόπου και των ανθρώπων του, στις «μεταρρυθμίσεις» που ξεπουλούν όσα κατακτήσαμε.  Έχουμε χρέος να σταματήσουμε αυτή την κατηφόρα. Να σταθούμε απέναντι από όσους νομίζουν ότι αυτός ο τόπος είναι τσιφλίκι τους∙ όσους νομίζουν ότι κάνουν χάρη στον κόσμο αν του εξασφαλίζουν μισθό των 500 ευρώ ή επίδομα των 400 ευρώ. Το δίλημμα δεν είναι ποιο κόμμα θα νικήσει σε μια εκλογική μάχη. Το δίλημμα είναι ποιος την επόμενη μέρα θα είναι τόσο ισχυρός ώστε να σταθεί όρθιος και να αντιπαλέψει την ώρα που θα κρίνεται το μέλλον του τόπου, την ώρα που θα ξεκινούν οι εκποιήσεις, την ώρα που θα μας παίρνουν μέσα από τα χέρια μας την παιδεία, την υγεία και όσα χτίσαμε με τόσο κόπο. Σε ότι μας αφορά εμάς διαβεβαιώνουμε τον κυπριακό λαό ότι θα αγωνιστούμε  για να δώσουμε ξανά στον τόπο μας ελπίδα, προοπτική και αξιοπρέπεια.