Ομιλία Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ Σ. Στεφάνου στην εκδήλωση Μνήμης και Τιμής για τον Κώστα Μισιαούλη

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2021 και ώρα 20:00 στο μνημείο του Ήρωα στο Τσέρι

«Τα φώτα του λαντρόβερ ήταν αναμμένα, στο καπώ καθόταν ένας ένοπλος που διέταξε τον Μισιαούλη να παραδώσει τα όπλα που είχε. Εκείνος δεν απάντησε. Τότε άνοιξαν πυρ. Αυτός που ήταν πάνω στο καπώ έριξε μια ριπή πάνω από   τα κεφάλια μας. Μια λάμψη πήγαινε κατά πάνω του Μισιαούλη. Τον είδα να πέφτει κάτω. Ο ένας ένοπλος τον διέταξε να σηκωθεί αλλά αυτός δεν ανταποκρινόταν. Ρώτησε τους άλλους ένοπλους ποιος πυροβόλησε. Εγώ απάντησε ένας από αυτούς. Γύρισε τον Μισιαούλη και είδε ότι τον είχαν πετύχει στην κοιλιά, ενώ το αίμα είχε ήδη σχηματίσει λίμνη γύρω του. Έδωσαν οδηγίες να τον πάρουν στο νοσοκομείο. Πριν φύγουν υποχρέωσαν έναν άλλον κρατούμενο να σκύψει και να γλύψει το αίμα του Μισιαούλη».

Αυτή είναι η μαρτυρία του Γιώργου Κυριάκου Πίσση, συγκρατούμενου του Κώστα Μισιαούλη, που τιμούμε σήμερα με αυτή τη σεμνή εκδήλωση τη μνήμη του.

“Ζήτω ο Νικόλαος Σαμψών”, “Ζήτω η ένωση”, ζητούσαν οι πραξικοπηματίες από τον Κώστα και τους συντρόφους του να φωνάζουν με τα όπλα να τους στοχεύουν σύμφωνα με τη σύζυγο του Χρυστάλλα.

Ο Κώστας Μισιαούλης άφησε την τελευταία του πνοή στις 22 Ιουλίου στο νοσοκομείο. Πρόλαβε να πει στη γυναίκα του ότι σκόπιμα τον πυροβόλησαν.

Η δολοφονία του Κώστα Μισιαούλη είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις εγκλημάτων που έγιναν την περίοδο εκείνη και οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη. Έστω και με καθυστέρηση, μετά από πολλές πιέσεις της οικογένειας του Κώστα Μισιαούλη και του ΑΚΕΛ αυτός που πάτησε την σκανδάλη δικάστηκε και καταδικάστηκε.

Τέσσερα χρόνια μετά την καταδίκη τού παραχωρήθηκε χάρη από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σπύρο Κυπριανού, γεγονός που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Η απαίτηση του ΑΚΕΛ για ανάκληση της απόφασης δεν ικανοποιήθηκε ποτέ. Όπως δεν ικανοποιήθηκε ποτέ η απαίτηση για παραδειγματική τιμωρία των ιθυνόντων του εγκληματικού πραξικοπήματος που άνοιξε τις κερκόπορτες της Κύπρου στον Τούρκικο Αττίλα. Η κάθαρση δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα, ακόμα και οι 62 που απολύθηκαν από το δημόσιο επί ημερών διακυβέρνησης Γλαύκου Κληρίδη επανήλθαν στην υπηρεσία λαμβάνοντας αναδρομικά όλους τους μισθούς και ωφελήματα που έπαιρναν ως υπάλληλοι του Δημοσίου.

Να λοιπόν γιατί έχουν τεράστια αξία αυτές οι εκδηλώσεις.

Γιατί την Ιστορία που γράφτηκε με αίμα στους δρόμους και στις πλατείες αυτού του τόπου, δεν την έβαλαν ποτέ μέσα στα σχολικά βιβλία, δεν την έβαλαν ποτέ μέσα στην επίσημη ιστορική αφήγηση.

Γιατί αν δεν μιλήσουμε εμείς γι’ αυτήν, δεν θα μιλήσει κανείς.

Γιατί αν δεν κρατήσουμε εμείς ζωντανή τη μνήμη, θα έρθει η λήθη να σβήσει όλα αυτά που έγιναν και άνοιξαν σε αυτό τον τόπο πληγές που δεν έκλεισαν ακόμα.

Σήμερα 47 χρόνια μετά, διαμαρτύρεται η δεξιά και η ακροδεξιά όταν εμείς μιλούμε για δολοφόνους. Αποφεύγουν να μιλήσουν για προδότες. Γιατί τότε θα πρέπει να παραδεχτούν την προδοσία και τις ενοχές τους για ό,τι έγινε. Αποφεύγουν να μιλήσουν ανοιχτά για τις δολοφονίες. Γιατί τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουν τα πολιτικά εγκλήματα που έγιναν σε αυτό τον τόπο και που ασφαλώς δεν τα διέπραξε ένα αόρατο χέρι. Οι δολοφόνοι έχουν όνομα˙ ΕΟΚΑ Β. Η προδοσία έχει ταυτότητα˙ ΝΑΤΟ, Χούντα, Γρίβας. Θα επιμένουμε να τους τα θυμίζουμε, όχι γιατί ζητούμε εκδίκηση. Αλλά για να γίνει η Ιστορία συνείδηση, για να δικαιωθεί το αίμα που χύθηκε για τη Δημοκρατία.

Σαν κλέφτες έμπαιναν μέσα στα σπίτια και συλλάμβαναν τον κόσμο της Αριστεράς, ψάχνοντας δήθεν για όπλα. Η αλήθεια είναι ασφαλώς άλλη. Τον Κώστα Μισιαούλη και τους συγκρατούμενους του, όπως και εκατοντάδες άλλους σε όλη την Κύπρο, τούς συνέλαβαν γιατί ήταν μέλη του ΑΚΕΛ, γιατί στήριζαν τη δημοκρατία και τη νομιμότητα, τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Μακάριο. Αυτό ήταν το έγκλημά τους. Η διάλυση του ΑΚΕΛ με μαζικές συλλήψεις στελεχών και μελών του ήταν ο βασικός στόχος της ΕΟΚΑ Β΄.

Όλες οι μαρτυρίες, όλα τα τεκμήρια που έχουμε μπροστά μας καταδεικνύουν την αλήθεια. Το πραξικόπημα ήταν το πρώτο μέρος του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για ανατροπή του Μακαρίου και διχοτόμηση της Κύπρου. Το πραξικόπημα δεν ήταν μια απερισκεψία μιας χούφτας αφρόνων, ούτε εμφύλιος σπαραγμός,  όπως αρέσκεται η δεξιά να μας λέει κάθε Ιούλη. Ήταν έγκλημα προμελετημένο και προσχεδιασμένο από τη Χούντα και την ΕΟΚΑ Β΄. Αυτοί, Έλληνες και Κύπριοι, άνοιξαν την πόρτα να περάσει ο Αττίλας.

Το πραξικόπημα και η εισβολή, που αποτελούν τις δύο πλευρές του ΝΑΤΟϊκού σχεδιασμού, στόχευσαν στη διχοτόμηση της Κύπρου. Από το 1974 η πατρίδα μας είναι ντε φάκτο διχοτομημένη και ο λαός μας διαιρεμένος. Ενόσω αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται μέρα τη μέρα υλοποιούνται, αργά και σταθερά, οι σχεδιασμοί των εχθρών της Κύπρου.

Ο μόνος τρόπος να αποτραπούν αυτοί οι σχεδιασμοί είναι να τερματιστεί η τουρκική κατοχή.

Όλοι μιλούν για λύση. Το ζήτημα είναι, ποια λύση με ποιο στόχο και με ποιο περιεχόμενο επιδιώκουμε; Το ΑΚΕΛ επιδιώκει λύση, η οποία να τερματίζει την τουρκική κατοχή και να επανενώνει τον τόπο και τον λαό στο πλαίσιο μιας δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως την περιγράφουν τα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Αυτή είναι η βάση λύσης που έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους οι δύο πλευρές από το 1977 και έκτοτε έχει επιβεβαιωθεί από την πλευρά μας πολλές φορές, ενώ αυτή η λύση έχει υιοθετηθεί σε πολλά ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Δεν υπάρχει για εμάς άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει άλλη απάντηση. Η οριστική δικαίωση των ηρώων, η οριστική λύτρωση των επόμενων γενιών περνά μέσα από την απελευθέρωση του τόπου, μέσα από τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής. Περνά μέσα από την επανένωση της πατρίδας μας και το ξανα-συναπάντημα των παιδιών της:  Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμένιων και Λατίνων σε συνθήκες ελευθερίας, μόνιμης ειρήνης, ασφάλειας, συνεργασίας.

Οι τουρκικές προκλήσεις και απειλές, οι εξελίξεις στην Αμμόχωστο πρέπει επιτέλους σοβαρά να προβληματίσουν όλους μας και προπαντός τον Πρόεδρο Αναστασιάδη που χειρίζεται το Κυπριακό.

Είναι δεδομένη η τουρκική στάση. Η απαράδεκτη και προκλητική συμπεριφορά της. Το θέμα είναι εμείς τι πρέπει να κάνουμε και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις της Τουρκίας οι οποίες μάς φέρνουν πιο κοντά στην οριστική διχοτόμηση.

Πρέπει επιτέλους να βγούμε από τη γωνιά, να κάνουμε ουσιαστικές κινήσεις. Καλά κάναμε και κάναμε διαβήματα στα Ηνωμένα Έθνη και στον διεθνή παράγοντα. Αυτές οι προσπάθειες, που πρέπει να ενταθούν μάλιστα, είναι απαραίτητες. Αλλά δεν είναι αρκετές για να βγάλουν την ελληνοκυπριακή πλευρά μπροστά. Επιβάλλεται να βγούμε μπροστά με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες οι οποίες θα δημιουργούν δυναμική για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων.

Το ΑΚΕΛ από τον περασμένο Δεκέμβρη κατάθεσε στον κ. Αναστασιάδη συγκεκριμένη πρόταση για το τι πρέπει να γίνει για να επαναρχίσουν ουσιαστικές συνομιλίες. Για το πώς και από πού να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις. Για το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε το φυσικό αέριο σε παράγοντα δημιουργίας δυναμικής για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων.  Και αν ακόμα δεν λειτουργήσει αυτή η πρόταση τουλάχιστον να μην φέρει ευθύνη η δική μας πλευρά για τυχόν αδιέξοδο. Ασφαλώς δεν ισχυριζόμαστε ότι η πρότασή μας οπωσδήποτε θα αποδώσει αποτελέσματα. Είναι όμως πιστεύουμε ικανή να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της Ε/κ πλευράς, να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους ισχυρισμούς της Τουρκίας και να βάλει πίεση στην κατοχική δύναμη. Πολύ περισσότερο δε που ανταποκρίνεται σ’ αυτό που ζητά ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ σε Εκθέσεις του, ακόμα και στην τελευταία του για ανανέωση της θητείας της Unficyp.

Από την Ιστορία πρέπει να αντλούμε συμπεράσματα. Το 1974 το ΑΚΕΛ προειδοποιούσε αλλά το απαξίωναν, το λοιδωρούσαν, το έστησαν στο απόσπασμα μόλις άρπαξαν τα όπλα. Μα δυστυχώς, χίλιες φορές δυστυχώς, οι προειδοποιήσεις του επαληθεύτηκαν.  Και σήμερα το ΑΚΕΛ επιμένει να προειδοποιεί για τα δεινά που θα φορτωθεί ο κυπριακός λαός αν η κατάσταση αυτή συνεχιστεί. Είμαστε στο παρά ένα της οριστικής διχοτόμησης, μα ακόμα τίποτε δεν τελείωσε.  Με πρωτοβουλίες, με ρεαλισμό και προσήλωση σε αρχές μπορούμε να πετύχουμε επανέναρξη των συνομιλιών με στόχο τη λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που θα απελευθερώνει και θα επανενώνει τον τόπο και τον λαό μας. Θα αποκαθιστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες στον τόπο μας. Θα καθιστά το λαό μας, πραγματικό αφέντη στην Κύπρο μας.

Καλύτερη τιμή στη μνήμη όλων όσοι έτρεξαν να αντισταθούν στο πραξικόπημα, όλων όσοι έτρεξαν να υπερασπιστούν την Κύπρο απέναντι στον πάνοπλο Αττίλα από την ειρήνη και την επανένωση δεν υπάρχει. Μόνο αν δεν ολοκληρωθεί το έγκλημα που τους πήρε τη ζωή θα αποκτήσει πλήρες νόημα η θυσία. Αν πάνω στο αίμα τους που πότισε την κυπριακή γη φυτρώσει ο ανθός της ειρήνης και της επανένωσης.

Τιμή και Δόξα στον Κώστα Μισιαούλη!