Ο κυπριακός λαός με τα βιώματα που έχει δεν μπορεί να εκφράζει ρατσισμό και ξενοφοβία για παιδιά θύματα ενός άδικου πολέμου
Δήλωση Γενικού Γραμματέα Κ.Ε. ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού
Πριν από σαραντατέσσερα χρόνια 160 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι και 40 χιλιάδες Τουρκοκύπριοι πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς. Είναι ακόμα στη ζωή η γενιά εκείνη που έζησε τα παιδικά της χρόνια στους προσφυγικούς καταυλισμούς, στη γραμμή των συσσιτίων, σε ανάδοχες οικογένειες, στα πλοία που έφυγαν για την Ελλάδα, στα αεροπλάνα που έφυγαν για την Αγγλία, την Αμερική και την Αυστραλία.
Είμαστε λαός που ζήσαμε την προσφυγιά στο πετσί μας. Σήμερα άλλη μια Κύπρος ζει ακόμα στο εξωτερικό, αφού πολλοί από όσους έφυγαν τότε ως πρόσφυγες δεν γύρισαν πίσω ποτέ, αλλά έκτισαν τη ζωή τους πρόσφυγες στην ξενιτιά.
Πώς είναι δυνατόν σε ένα λαό με τέτοια βιώματα να επιχειρούν κάποιοι να σπείρουν στην συνείδηση του ότι είναι ανεπιθύμητα τα παιδιά θύματα ενός άδικου πολέμου;
Δυστυχώς, αυτή η αντίληψη βρήκε πρόσφορο έδαφος που καλλιεργήθηκε, με λύπη το λέω, σε δηλώσεις και προσεγγίσεις που εκφράστηκαν το τελευταίο διάστημα από τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ περί «αλλοίωσης του δημογραφικού μας χαρακτήρα» αλλά και του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας με αναφορές περί «παράνομων μεταναστών». Αυτό το έδαφος βρίσκει γόνιμο η ακροδεξιά η οποία επιχειρεί να σπείρει τον φανατισμό, τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό σε βάρος προσφύγων που αναζητούν καταφύγιο στην Κύπρο.
Το πρώτο που θέλω να πω για την περίπτωση του Κέντρου Υποδοχής στο Ζύγι είναι να καλέσω όλους να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να αναλογιστούμε ότι πρόκειται για παιδιά. Πρόκειται για παιδιά που έφυγαν από μια κόλαση και αναζητούν ένα καταφύγιο. Τόση είναι η ανθρωπιά μας, που τα κηρύσσουμε ανεπιθύμητα;
Απέναντι στις αψυχολόγητες και ρατσιστικές αντιδράσεις μερίδας κατοίκων του Ζυγιού, μίας κατά τα άλλα προσφυγικής σε μεγάλο βαθμό Κοινότητας, η Κυβέρνηση οφείλει να ενημερώσει για όλες τις παραμέτρους και τη διασφάλιση της λειτουργικότητας του Κέντρου Υποδοχής, με βασικό γνώμονα το συμφέρον των ασυνόδευτων παιδιών. Το ερώτημα απευθύνεται, κυρίως, προς την Κυβέρνηση. Η ίδια πώς προσεγγίζει αυτά τα παιδιά; Αντιλαμβάνεται την υποχρέωση της να τα αγκαλιάσει ή τα νιώθει ως βάρος; Τα παιδιά αυτά, όπως όλα τα παιδιά, δεν ζητούν ένα πιάτο φαϊ απλώς, αλλά προστασία, ασφάλεια, συναισθηματική στήριξη, ένταξη σε προγράμματα εκπαίδευσης και ομαλής κοινωνικής ενσωμάτωσης.
Ως ΑΚΕΛ εγγράψαμε το θέμα στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου θα απαιτήσουμε να ενημερωθούμε και για τη διαχείριση της οποίας τυγχάνουν αυτά τα παιδιά και στα άλλα Κέντρα Υποδοχής.
Καλούμε την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία να πάρει θέση και να εργαστεί συλλογικά ώστε να ανταποκριθεί στο πολιτικό και ανθρωπιστικό καθήκον στήριξης αυτών των παιδιών. Καλούμε τις διάφορες οργανώσεις και πρωτοβουλίες καθώς και τον κυπριακό λαό να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους προς τα ασυνόδευτα παιδιά και τους πρόσφυγες που αναζήτησαν καταφύγιο στην Κύπρο.
Τα παιδιά δεν ζητούν ένα πιάτο φαΐ αλλά προστασία, στοργή, συναισθηματική στήριξη, ένταξη σε προγράμματα εκπαίδευσης και ομαλής κοινωνικής ενσωμάτωσης.
9/11/2018
