Διακήρυξη της Ρώμης: Στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο θα συνεχίσει η ΕΕ
Το περιεχόμενο της Διακήρυξης της Ρώμης για το μέλλον της ΕΕ που υπογράφηκε το περασμένο Σάββατο στην ιταλική πρωτεύουσα, επιβεβαιώνει ότι οι 27 ηγέτες της ΕΕ θα διαχειριστούν τους κλυδωνισμούς που υφίσταται το οικοδόμημα της ΕΕ με την αξιοποίηση των «πολλαπλών ταχυτήτων», αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουν τις κοινωνικοοικονομικές συνταγές τους.
Οι 27 ηγέτες της ΕΕ, αυτοσυγχαίρονται για τα «ασύγκριτα επίπεδα κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας» στην ΕΕ, αγνοώντας επιδεικτικά ότι οι πλειοψηφίες των ευρωπαϊκών κοινωνιών βιώνουν την ανεργία, την υποαπασχόληση, τις ανισότητες ενώ οι ελίτ βλέπουν τον πλούτο τους να αυξάνεται. Αναγκάστηκαν μεν να διανθίσουν τη Διακήρυξη τους με ευχολόγια για την «κοινωνική Ευρώπη», ξεκαθάρισαν, ωστόσο, ότι η ουσία των πολιτικών τους θα παραμείνει ανέγγιχτη.
Πώς όμως θα υπάρξει η «ευημερούσα και βιώσιμη Ευρώπη» που υπόσχονται οι 27 όταν δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και την «ολοκλήρωση της ΟΝΕ», όσα δηλαδή διέλυσαν τις κοινωνίες της Ευρώπης και όσα αναπαράγουν τις ανισότητες μεταξύ των κρατών-μελών; Πώς θα προστατευτεί η «κοινωνική πρόοδος», η «ποικιλομορφία των εθνικών συστημάτων» και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις όταν η ΕΕ θα συνεχίσει στο ίδιο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμόρφωσε η Συνθήκη της Λισαβόνας, η Στρατηγική «Ευρώπη 2020», το Νέο Πλαίσιο Οικονομικής Διακυβέρνησης, η «Τραπεζική Ένωση» και οι Συμφωνίες «Ελεύθερου Εμπορίου»; Γιατί απέφυγαν ξανά να πάρουν συγκεκριμένα και ουσιαστικά μέτρα για τα 20 εκατομμύρια επίσημα ανέργων και τα άλλα τόσα υποαπασχολούμενων και μερικώς απασχολούμενων; Τι θα πουν στα εκατομμύρια άστεγους που ζουν εξαθλιωμένοι στη «μοναδική Ένωση»;
Τι είδους δύναμη και ρόλο φιλοδοξεί να έχει η ΕΕ στην παγκόσμια σκηνή, όταν δηλώνει ότι θα συνεχίσει με την ίδια εξωτερική πολιτική που συνέβαλε στην αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής και που αιματοκύλισε την Ουκρανία και τη Συρία; Ποια «σταθερότητα και ευημερία στην άμεση γειτονία της» θα προάγει η ΕΕ όταν οι ηγέτες της διακηρύσσουν ότι θα ενισχύσουν την αμυντική τους βιομηχανία και ότι η Ένωση θα συνεχίσει …να συμπληρώνει το ΝΑΤΟ; Μπορεί η ΕΕ να είναι δύναμη ειρήνης ενόσω θα συνεχίζει την -χρυσοφόρα για την πολεμική βιομηχανία- πώληση όπλων σε δικτατορίες και εμπόλεμα κράτη;
Το θετικό είναι ότι οι λαοί, ολοένα και περισσότερο, συνειδητοποιούν ότι έπρεπε να είχαν πάψει προ πολλου να πιστεύουν στις υποσχέσεις της ΕΕ και των ηγετών της. Το ζητούμενο είναι η συνείδηση αυτή να μετουσιωθεί σε αγώνες για το σήμερα και το αύριο της Ευρώπης και των λαών της. Αγώνες σε κάθε χώρα ξεχωριστά μα και σε ολόκληρη την Ευρώπη από κοινού, μαζί με τα συνδικάτα και τη νεολαία. Για ανάπτυξη που θα υπηρετεί τους λαούς και θα σέβεται το περιβάλλον. Για οικονομία που θα βασίζεται σε αξιοπρεπείς, μόνιμες και σταθερές δουλειές. Για διεθνείς σχέσεις που θα προάγουν την ειρήνη και το διεθνές δίκαιο. Για κοινωνίες βασισμένες στην αλληλεγγύη, την ισότητα και τη διαφορετικότητα. Για την Ευρώπη που θα οικοδομηθεί στο σεβασμό της κυριαρχίας των κρατών-μελών και της θέλησης των λαών της.
29/03/2017
