Επαναπροσέγγιση και Αριστερά
του Ηλία Δημητρίου, Υπεύθυνος Γρ. Επαναπροσέγγισης ΚΕ ΑΚΕΛ
Οι σχέσεις του ΑΚΕΛ με την τουρκοκυπριακή κοινότητα αποτελούν ένα ευρύ ζήτημα που αξίζει να ιδωθεί μέσα από ολόκληρη την ιστορία του ΑΚΕΛ και του Λαϊκού Κινήματος. Αξίζει να αναλυθεί μέσα από το ιδεολογικό και ταξικό πλαίσιο, τους κοινούς αγώνες του εργατικού κινήματος και του ρόλου της Αριστεράς στις προσπάθειες για επίλυση του Κυπριακού.
Το γεγονός πως οι σχέσεις των δύο κοινοτήτων σφυρηλατήθηκαν πίσω από κοινά μέτωπα αγώνων, τη δεκαετία του 40 και 50 κυρίως, ήταν καθοριστικό γι’ αυτό το πεδίο σχέσεων μέχρι σήμερά. Το ότι σε ένα κοινωνικό σύστημα που από την Οθωμανική περίοδο ήθελε να διαχωρίζει τις δύο κοινότητες στα πλείστα επίπεδα ζωής (θρησκευτικό, πολιτικό, κοινωνικό) βρέθηκε μια κοινή ταυτότητα -η ταξική- ήταν μια ριζοσπαστική εξέλιξη των σχέσεων αυτών. Η ομαλότητα αυτών των σχέσεων συγκρούστηκε στη συνέχεια με τη βίαια επιβολή από τις εθνικιστικές ελίτ και στις δύο κοινότητες.
Το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα υπήρξε ο πιο σημαντικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο κοινοτήτων κυρίως μέχρι το 1958. Η ύπαρξη της μαγιάς των Τουρκοκυπρίων Αριστερών συνδικαλιστών εντός της τ/κ κοινότητας εμποδίστηκε με τη βία τη δεκαετία του 60. Όμως, συνέχισε να δρα σε άλλα επίπεδα. Το πιο ηρωικό κομμάτι ήταν ο τ/κ πυρήνας του ΑΚΕΛ με επικεφαλής τον Ντερβίς Αλί Καβάζογλου που μέσα σε συνθήκες όπου η πολιτική γινόταν με βία και αίμα συνέχισε να δρα υπό την προστασία του ΑΚΕΛ. Το άλλο μέρος ήταν οι Αριστεροί που διέφυγαν στο εξωτερικό -κυρίως στο Λονδίνο- για να επιβιώσουν από τα πυρά του κατεστημένου της ΤΜΤ.
Από την άλλη, εντός των τ/κ θυλάκων που δημιουργήθηκαν από το 1963, άρχισε να εμφανίζεται και ένα νέο προοδευτικό μέτωπο. Ήταν αυτό των συντεχνιών στο οποίο πρωτοστάτησαν κυρίως απόφοιτοι των τουρκικών Πανεπιστημίων όπου είχαν τις επιρροές τους από την τουρκική Αριστερά και το τουρκικό οργανωμένο φοιτητικό κίνημα. Βεβαίως, εντός του βίαιου κατεστημένου των θυλάκων της ΤΜΤ δεν υπήρχε χώρος για υγιή αντιπολίτευση όπως την κατανοούμε σήμερα.
Το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα (CTP) ιδρύεται το 1970 όντας το πρώτο τ/κ αριστερό κόμμα. Το CTP παίρνει μια αριστερή στροφή κυρίως μετά το 1976 ενώ εντάσσει στους κόλπους του προοδευτικούς Τ/κ από τις συντεχνίες. Εκείνη την περίοδο αναπτύσσεται και η ταξική αλλά συνάμα κυπριακή συνείδηση εντός του κόμματος. Η ύπαρξη του CTP εγκαινιάζει σε διακομματικό επίπεδο και τις σχέσεις του ΑΚΕΛ εντός της τ/κ κοινότητας. Ο ρόλος του Προέδρου του κόμματος Οζγκέρ Οζγκιούρ από το 1976 -κρυφό μέλος και του ΑΚΕΛ- ήταν καθοριστικό για την εξέλιξη αυτών των σχέσεων.
Τα πρώτα βήματα επαφών μετά το 1974
Σε αυτό το πλαίσιο, το ΑΚΕΛ από τη μια και το προοδευτικό κομμάτι των Τουρκοκυπρίων εντός και εκτός Κύπρου, έθεσαν τις πρώτες βάσεις για την επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων μετά το διαχωρισμό που επέφεραν τα τετελεσμένα του πραξικοπήματος της ελληνικής Χούντας και ΕΟΚΑ Β και της εισβολής της Τουρκίας το 1974.
Την πρώτη περίοδο οι επαφές του ΑΚΕΛ με τα προοδευτικά τ/κ κόμματα γίνονταν μετά δυσκολίας λόγω των συνθηκών. Σε αυτή την περίοδο, οι πολιτικές επαφές μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 γίνονταν στο Λονδίνο και σε σοσιαλιστικές χώρες.
Τα πρώτα βήματα των επαφών μετά την τραγωδία του 74 είχαν γίνει στο Λονδίνο όπου ήδη συνυπήρχαν οι απόδημοι Αριστεροί τόσο στην καθημερινότητα όσο και στους χώρους εργασίας. Εκεί βρίσκονταν και οι Τουρκοκύπριοι οι οποίοι ήταν συνδεδεμένοι με την ΠΕΟ ή/και το ΑΚΕΛ οι οποίοι είχαν βρεθεί στο Λονδίνο εκδιωγμένοι από το ’58. Κάποιοι από αυτούς ήταν και μέλη του ΑΚΕΛ. Οι Τ/κ Αριστεροί επίσης ίδρυσαν εκεί τον «Τουρκοκυπριακό Σύλλογο Δημοκρατίας» ο οποίος συνεχίζει να έχει ενεργή δράση μέχρι σήμερα.
Επίσης, στο Λονδίνο αναπτύχθηκαν και αριστερές οργανώσεις φοιτητών Τουρκοκυπρίων με επιρροές από την τουρκική Αριστερά. Αυτές οι οργανώσεις ανάπτυξαν σχέσεις και με τη ΔΗΚΦΑ, την αριστερή φοιτητική οργάνωση των Κυπρίων, αφού δραστηριοποιούνταν σε κοινούς φοιτητικούς χώρους. Είχε αναπτυχθεί έντονα η συνεργασία, η κοινή δράση και η επικοινωνία και σε αυτό το επίπεδο.
Ένας άλλος χώρος κοινής δράσης ήταν η Πράγα όπου βρισκόταν η έδρα της Διεθνούς Ένωσης Φοιτητών (ΔΕΦ) της οποίας την Προεδρία είχε τα τελευταία χρόνια πριν τη διάλυση της σοσιαλιστικής Τσεχοσλοβακίας ο Γιώργος Μιχαηλίδης μέσω της ΠΟΦΝΕ. Η ΔΕΦ βοήθησε ώστε τ/κ οργανώσεις νεολαίας να μετέχουν σε διεθνή συνέδρια και εκδηλώσεις όπου με αυτή την ευκαιρία οικοδομήθηκαν οι σχέσεις με την ΕΔΟΝ. Σημαντικότερες στιγμές ήταν οι κοινές συμμετοχές Ε/κ και Τ/κ στα Παγκόσμια Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών μετά το 1978. Η ΕΔΟΝ αναπτύσσει εκείνη την περίοδο ιδιαίτερες σχέσεις με την τ/κ Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας (DGD) και την Ομοσπονδία Τουρκοκυπρίων Φοιτητών και Νεολαίας στην Τουρκία (KÖGEF).
Η εκλογή Βασιλείου και η αναβίωση της ελπίδας
Από το 1988, ξεκινά μια περίοδος αναβίωσης της ελπίδας για λύση στο Κυπριακό έπειτα από την εκλογή του Γιώργου Βασιλείου στην Προεδρία της χώρας με τη στήριξη του ΑΚΕΛ. Αυτό δημιούργησε πρόσφορο κλίμα για ενδυνάμωση των δικοινοτικών πρωτοβουλιών σε διάφορα επίπεδα. Βέβαια, αυτό γινόταν σε μια περίοδο που η επικοινωνία μεταξύ των δύο πλευρών ήταν ακόμη δύσκολο εγχείρημα.
Μια σημαντική πρωτοβουλία αυτής της περιόδου ήταν η εγκαθίδρυση των συναντήσεων των ε/κ και τ/κ κομμάτων υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Τσεχοσλοβακίας. Μια πρωτοβουλία που έπαιξε ρόλο η σχέση του ΓΓ του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια με τον τότε Πρέσβη της Τσεχοσλοβακίας Εμίλ Γκέμπλουσεκ. Η πρωτοβουλία επίσης σχετιζόταν και με το ότι το ομοσπονδιακό μοντέλο της Τσεχοσλοβακίας θα μπορούσε να γίνει παράδειγμα για την πορεία της ομοσπονδιακής Κύπρου.
Η πρώτη συνάντηση των κομμάτων έγινε στην Πράγα τον Μάϊο του 1989 ενώ στην πορεία θεσμοθετήθηκαν οι μηνιαίες συναντήσεις στο Λήδρα Πάλας (στη συνέχεια από την Πρεσβεία της Σλοβακίας). Οι συναντήσεις ειδικά την πρώτη περίοδο είχαν ιδιαίτερη σημασία αφού έφερναν για πρώτη φορά στο ίδιο τραπέζι τις ηγεσίες σχεδόν όλων των κομμάτων και από τις δύο πλευρές για πρώτη φορά μετά το 1974. Επιπρόσθετα, τα κόμματα ανέπτυσσαν κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες, κάτι που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.
Μια άλλη σημαντική πρωτοβουλία σε επίπεδο νεολαίας και πάλι υπό την αιγίδα της ΔΕΦ ήταν η συνάντηση για τη δημιουργία ενός δικοινοτικού Πανεπιστημίου στην Κύπρο το 1988. Στη συνάντηση συμμετείχαν οργανώσεις νεολαίας, συντεχνίες εκπαιδευτικών και φιλειρηνικοί φορείς από την Κύπρο. Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με Κοινή Διακήρυξη για το Κυπριακό ενώ οι ιδέες έθεσαν τις βάσεις για τη δημιουργία του Πανεπιστημίου Κύπρου λίγα χρόνια μετέπειτα.
Υπό την αιγίδα της ΔΕΦ διοργανώθηκαν δικοινοτικές εκδηλώσεις και στην Κύπρο με πρωταγωνιστικό ρόλο της ΠΟΦΝΕ και της Ομοσπονδίας Τουρκοκυπρίων Φοιτητών (ÖTK). Μια από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις έγινε στο Λήδρα Πάλας τον Απρίλη του 1989 στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης της ΔΕΦ που πραγματοποιούταν στην Κύπρο.
Το ΑΚΕΛ έντεινε την παρουσία του στα κατεχόμενα αυτή την περίοδο στο πλαίσιο εκδηλώσεων και άλλων πρωτοβουλιών που γίνονταν σε συνεργασία με τα τ/κ κόμματα της Αριστεράς. Κατά παρόμοιο τρόπο διοργανώθηκαν μαζικές εκδηλώσεις από το ΑΚΕΛ στις ελεύθερες περιοχές με την παρουσία του Οζγκέρ Οζγκιούρ και άλλων πολιτικών προσωπικοτήτων της Αριστεράς.
Σε επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών το 1989 είχε δημιουργηθεί στο Δυτικό Βερολίνο η δικοινοτική «Κίνηση για Ανεξάρτητη και Ομοσπονδιακή Κύπρο» με πρωτοβουλία προοδευτικών Ε/κ και Τ/κ. Συντονιστές της πρωτοβουλίας ήταν η Χριστίνα Βαλανίδου και ο Αχμέτ Τζαβίντ. Σε αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε πλούσια δικοινοτική δράση παρά τα εμπόδια της εποχής κυρίως από το ντενκτασικό καθεστώς.
Την ίδια περίοδο σημειώνονται και αξιόλογες προσπάθειες επαναπροσέγγισης σε κοινωνικό επίπεδο, όπως οι συναντήσεις χωριανών μεικτών χωριών στην Πύλα οι οποίες συνεχίστηκαν για αρκετά χρόνια. Οι συναντήσεις έφερναν μαζί συγχωριανούς που τους χώρισε η διακοινοτική βία και η κατοχή. Μια πρωτοβουλία που ανέπτυξε κόσμος της Αριστεράς όπως ο ζωγράφος Μιχάλης Κιρλιτσιάς και ο Χαλίλ Όμπασι.
Ο ενταφιασμός των ιδεών Γκάλι το 1993 που επήλθε με την εκλογή Γλαύκου Κληρίδη στην εξουσία, επέφερε νέο κλίμα αδιεξόδου και απαισιοδοξίας στο Κυπριακό. Κόντρα στο κλίμα της πυραυλολογίας και του εθνικιστικού παροξυσμού της Δεξιάς, από πλευράς Αριστεράς συνεχίζεται η επαναπροσεγγιστική δράση.
Τη δεκαετία του 1990 ξεκινά ο θεσμός των Δεκαημέρων Επαναπροσέγγισης της ΕΔΟΝ στην προσπάθεια περαιτέρω θεσμοθέτησης της πολιτικής της προώθησης της ειρηνικής συμβίωσης και συνεργασίας. Επίσης, από το 2000 ξεκίνησε ο θεσμός των Δικοινοτικών Φεστιβάλ Νεολαίας από την ΕΔΟΝ και τη Νεολαία του CTP.
Η διάνοιξη των οδοφραγμάτων και η αναθέρμανση των σχέσεων
Η διάνοιξη των οδοφραγμάτων το 2003 σηματοδότησε μια νέα εποχή στις δικοινοτικές σχέσεις. Η πιο άμεση συνεύρεση των δύο κοινοτήτων επιφέρει την αναθέρμανση των σχέσεων σε διάφορα επίπεδα. Από τις πρώτες μέρες εξελίσσονταν συγκινητικές στιγμές από το μαζικό συναπάντημα των δύο κοινοτήτων μετά από 29 χρόνια διαχωρισμού. Αυτό το γεγονός αποτελεί τεράστια ήττα του εθνικιστικού αφηγήματος που θέλει τις δύο κοινότητες να μην μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά στο ίδιο τους το νησί.
Την ίδια περίοδο εξελίσσονταν τεράστιες κινητοποιήσεις των Τουρκοκυπρίων ενάντια στον Ντενκτάς από τις αρχές του 2000 που διοργάνωνε η πλατφόρμα «Αυτή η Χώρα Είναι Δική μας». Τα κοινωνικοοικονομικά αιτήματα εξελίσσονταν σε μια γενικότερη αμφισβήτηση του καθεστωτικού διχοτομικού αφηγήματος. Η προοπτική ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. και το σχέδιο Ανάν αποτελούσαν την κινητήριο δύναμη για τη μαζική κινητοποίηση των Τουρκοκυπρίων με το αίτημα για ειρήνη κι επανένωση του νησιού.
Από την άλλη, η ε/κ κοινότητα δεν συνέδεσε με τον ίδιο τρόπο την ένταξη στην Ε.Ε. με τη λύση του Κυπριακού. Αντίθετα, η πεποίθηση ότι η λύση μπορεί να είναι καλύτερη μετά την ένταξη στην Ε.Ε. ήταν ένας από τους λόγους για τη μη αποδοχή του σχεδίου Ανάν. Η απουσία βούλησης του Τάσσου Παπαδόπουλου να εργαστεί για βελτίωση του σχεδίου Ανάν σε συνδυασμό με αρνητικές πρόνοιες και τη δαιμονοποίηση του σχεδίου οδήγησαν την πλειοψηφία των ε/κ κομμάτων να μη στηρίξουν το σχέδιο Ανάν στο δημοψήφισμα.
Το κάλεσμα του ΑΚΕΛ για αναβολή των δημοψηφισμάτων και η τελική στήριξη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν είχε γίνει κατανοητή από την τ/κ κοινότητα, κάτι που επηρέασε αρνητικά για αρκετά χρόνια τις δικοινοτικές επαφές του Κόμματος. Όμως αυτό το γεγονός δεν αποτέλεσε αιτία για την αδρανοποίηση της επαναπροσεγγιστικής δράσης.
Για παράδειγμα, το 2005 σε μια κατάμεστη εκδήλωση το ΑΚΕΛ τίμησε τον Οζκέρ Οζγκιούρ (τότε Πρόεδρος του Κόμματος Ενωμένη Κύπρος – ΒΚΡ) ο οποίος βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο της ζωής του με προχωρημένο στάδιο καρκίνου.
Επίσης, η ΕΔΟΝ εγκαινιάζει το Δικοινοτικό Στέκι στα Παγκύπρια Φεστιβάλ της όπου φιλοξενεί μέχρι σήμερα τις προοδευτικές τ/κ οργανώσεις νεολαίας. Από το 2004 η εκδρομή της ΕΔΟΝ στο Τρόοδος μετεξελίσσεται σε ένα μεγάλο δικοινοτικό συναπάντημα. Οι ετήσιες εκδηλώσεις Μνήμης και Τιμής των Καβάζογλου και Μισιαούλη παίρνουν επίσης δικοινοτικό χαρακτήρα.
Η Προεδρία Χριστόφια και η επανέναρξη του διαλόγου
Η ανάληψη της εξουσίας από τον τέως ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια, επέφερε μια νέα φάση στο Κυπριακό. Από το 2008 ξεκινά μια κυπριακής ιδιοκτησίας διαπραγματευτική περίοδος για το Κυπριακό, με την ευτυχή συγκυρία ο συνομιλητής να ήταν ο τότε Πρόεδρος του CTP Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.
Η διαδικασία ήταν σημαντική καταρχάς για το ότι οδήγησε μέχρι το 2010 σε σχεδόν συνολική σύγκλιση σε όλα τα κεφάλαια του Κυπριακού, πλην του εδαφικού και του θέματος της ασφάλειας τα οποία η τ/κ πλευρά δεν συζητούσε προτού επιλυθούν τα υπόλοιπα. Κατά δεύτερο, συνοδεύτηκε από την απόφαση για δημιουργία Τεχνικών Επιτροπών και Ομάδων Εργασίας που αποτελούν μέχρι της μέρες μας το πεδίο της συνεργασίας των δύο πλευρών σε επίσημο επίπεδο για μια σειρά θεμάτων (Πολιτισμός, Πολιτιστική Κληρονομιά, Υγεία, Εγκληματικότητα, Επιχειρηματικότητα, Διαχείριση Ανθρωπιστικών Κρίσεων, Ανθρωπιστικά Θεμάτα, Ισότητας των Φύλων, Τηλεπικοινωνίες και ραδιοσυχνοτήτες, Εκπαίδευση και Περιβάλλον).
Η Προεδρία Χριστόφια ενίσχυσε τις δικοινοτικές πρωτοβουλίες ενώ προώθησε τις αξίες της ειρηνικής κουλτούρας και της επαναπροσέγγισης παρά τα εμπόδια του εθνικιστικού κατεστημένου σε διάφορα επίπεδα. Επίσης, βήματα έγιναν για την ενημέρωση της κοινής γνώμης για την ομοσπονδία και τη σημασία της επίλυσης του Κυπριακού.
Η εκλογή Έρογλου στην ηγεσία της τ/κ κοινότητας το 2010 οδήγησε σε ακόμη ένα πισωγύρισμα στο Κυπριακό. Σε αντίθεση με το κλίμα της περιόδου η Αριστερά πρωτοστατεί στην αναβίωση της ελπίδας για λύση.
Μια σημαντική στιγμή των δικοινοτικών σχέσεων είναι η καθιέρωση από το 2014 του δικοινοτικού εορτασμού της Πρωτομαγιάς στη νεκρή ζώνη της Λευκωσίας από την ΠΕΟ και τα αριστερά συνδικάτα.
Η νέα διαπραγματευτική περίοδος και το ναυάγιο του Κρανς Μοντανά
Η εκλογή του Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία της τ/κ κοινότητας και η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων το 2015 αποτέλεσε μια νέα περίοδο ανάπτυξης της δικοινοτικής δράσης.
Επίσης, σε αυτή την περίοδο, η πολιτική στάση και οι πρωτοβουλίες του ΑΚΕΛ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων αναγνωρίστηκε ιδιαίτερα από τα τ/κ κόμματα και τους φιλειρηνικούς φορείς του τόπου. Αποτέλεσε ένα βασικό σημείο επανακαθορισμού του κόμματος στις συνειδήσεις της κοινωνίας ως μια σταθερή δύναμη υπέρ της ομοσπονδιακής λύσης.
Σε κοινωνικό επίπεδο, τα προοδευτικά συνδικάτα και άλλοι φορείς διοργάνωσαν σειρά μαζικών συλλαλητηρίων στη νεκρή ζώνη σε διάφορες φάσεις των διαπραγματεύσεων. Μια μεγάλη στιγμή αυτών των πρωτοβουλιών ήταν η κατάμεστη συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη και Ζουλφού Λιβανελί τον Σεπτέμβρη του 2015 για την οποία έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο και η Κίνηση Πολιτισμού.
Το 2015 η ΕΔΟΝ και η Νεολαία του CTP εγκαινιάζουν μια νέα στρατηγική προώθησης της επαναπροσέγγισης με σειρά κοινών εκδηλώσεων. Μεταξύ άλλων, εγκαινιάζουν το πρόγραμμα ανταλλαγών φιλοξενίας ReuniteCY το οποίο μετέπειτα γίνεται δικοινοτικό τριήμερο νεολαίας. Επίσης, εγκαινιάζεται το σύνθημα «Peace Generation» που εμφανίζεται ως πανό στις μεγάλες κινητοποιήσεις της περιόδου. Διοργανώνονται εκδηλώσεις για τους αγνοούμενους και των δύο κοινοτήτων, αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις ενώ εγκαινιάζουν τις διμερείς συζητήσεις σε επίπεδο Κεντρικών Συμβουλίων.
Οι σχέσεις αυτές εξελίσσονταν και μεταξύ ΑΚΕΛ και CTP με τη συνδιοργάνωση κοινών συζητήσεων για το Κυπριακό σε διάφορα μέρη της Κύπρου.
Την ίδια περίοδο το Γρ. Επαναπροσέγγισης του ΑΚΕΛ εγκαινιάζει την τουρκική σελίδα στα κοινωνικά δίκτυα, “Akel Türkçe”. Αυτό αποτέλεσε κομβικό σημείο για την πιο άμεση επικοινωνία του Κόμματος με την τ/κ κοινότητα σε διάφορα επίπεδα.
Δυστυχώς, το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων στο Κρανς Μοντανά τον Ιούλη του 2017 αποτελεί ακόμα ένα πισωγύρισμα στο Κυπριακό που επηρεάζει ανάλογα και τις δικοινοτικές σχέσεις.
Η εκλογή Νιαζί Κιζίλγιουρεκ στην Ευρωβουλή
Το ΑΚΕΛ αποφασίζει το 2019 να πάρει μια ιστορική απόφαση περιλαμβάνοντας στο ψηφοδέλτιο του για τις Ευρωεκλογές τον Τουρκοκύπριο καθηγητή του Παν/μίου Κύπρου Δρ. Νιαζί Κιζίλγιουρεκ. Η προεκλογική εκστρατεία φέρνει μαζί Ε/κ και Τ/κ σε ένα πολιτικό αγώνα πρωτοφανή για την ιστορία των δικοινοτικών σχέσεων. Περαιτέρω, η εκλογή του Νιαζί στην Ευρωβουλή φέρνει ακόμη πιο κοντά το ΑΚΕΛ με την τ/κ κοινότητα αφού με αυτό τον τρόπο ενισχύεται περαιτέρω η φωνή των προοδευτικών Τουρκοκυπρίων σε διεθνές επίπεδο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι καθόλη την παρουσία του ΑΚΕΛ στο Ευρωκοινοβούλιο οι δικοινοτικές εκδηλώσεις και η συμμετοχή Τ/κ σε γκρουπ επισκεπτών στις Βρυξέλλες, αποτελούσε παράδοση. Στο επίπεδο των δικοινοτικών δράσεων υπό την αιγίδα της Ομάδας της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο εντάσσεται μεταξύ άλλων από το 2019 και ο Δικοινοτικός Διαγωνισμός Φωτογραφίας ο οποίος διοργανώνεται από το Γρ. Επαναπροσέγγισης του ΑΚΕΛ.
Επίσης το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη με εισήγηση του ΑΚΕΛ δόθηκε και σε άτομα που συνέβαλαν στη δικοινοτική δράση όπως η δημοσιογράφος Σεβγκιούλ Ουλουντάγκ και ο ποιητής Μιχάλης Χριστοφίδης (2015), ο σκηνοθέτης Πανίκος Χρυσάνθου και η ποιήτρια Νεσιέ Γιασίν (2021) κ.α.
Τελευταία περίοδος
Το κλείσιμο των οδοφραγμάτων λόγω της πανδημίας από τον Μάρτιο του 2020 μέχρι τον Ιούνη του 2021 αποτέλεσαν μια δύσκολη περίοδο για τις δικοινοτικές επαφές. Όμως, ακόμη και την περίοδο της πανδημίας οι δικοινοτικές επαφές και εκδηλώσεις δεν τερματίστηκαν αφού με τη βοήθεια της τεχνολογίας μπόρεσαν να γίνουν πολλά.
Μεγαλύτερη στιγμή ήταν οι παράλληλες κινητοποιήσεις τον Απρίλη του 2021 με σύνθημα «Μαζί στο Δρόμο για την Ομοσπονδία» με την ευκαιρία της συνάντησης των δύο ηγετών στη Γενεύη. Τις κινητοποιήσεις συνδιοργάνωσαν οι προοδευτικοί φορείς και από τις δύο κοινότητες με πρωταγωνιστικό ρόλο της Δικοινοτικής Πρωτοβουλίας «Ενωμένη Κύπρος» αλλά και του ΑΚΕΛ, της ΠΕΟ και των αριστερών τ/κ κομμάτων και συντεχνιών.
Άλλες σημαντικές εκδηλώσεις υπό την ίδια αιγίδα αποτέλεσαν οι κινητοποιήσεις για τη διάνοιξη νέων οδοφραγμάτων (2022, 2023), και οι εκδηλώσεις για να τιμηθούν θύματα της διακοινοτικής βίας (Ιούλης 2022) και άτομα που εργάστηκαν για τη διερεύνηση των αγνοουμένων (Ιούλιος 2023).
Σε επίπεδο του Λαϊκού Κινήματος αξιόλογη την εγκαθίδρυση του Βραβείου Ειρήνης από το Παγκύπριο Συμβούλιο Ειρήνης από το 2023 και η διοργάνωση του Δικοινοτικού Φεστιβάλ στο Λονδίνο (Οκτώβρης 2023) από το ΑΚΕΛ Βρετανίας και άλλες τ/κ οργανώσεις. Επίσης, με πρωτοβουλία της Κίνησης Πολιτισμού και τ/κ πολιτιστικών οργανώσεων τον Μάρτη του 2023 πραγματοποιείται η δικοινοτική συναυλία για τα θύματα των σεισμών στην Τουρκία και του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στην Ελλάδα ενώ το 2021 δημιουργείται το δικοινοτικό συγκρότημα “Let’s Sing Together Band”.
Μια ελπίδα για το μέλλον
Η επαναπροσέγγιση δεν είναι κάτι άλλο πέραν από το εργαλείο που μπορεί να φέρει μαζί δύο κοινότητες που τις έχει χωρίσει για χρόνια το διχοτομικό στάτους κβο αλλά κυριότερα το τείχος στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Η προώθηση αυτής της πολιτικής είναι αλληλένδετη διαχρονικά με το ευρύτερο περιβάλλον των εξελίξεων στο Κυπριακό. Παρά το ότι είναι ένα δύσκολο και αμφιλεγόμενο θέμα, η Αριστερά δεν έχει άλλη επιλογή από τη σταθερή προώθηση της κουλτούρας της συνεργασίας και αλληλοκατανόησης. Αρχών που είναι θεμελιώδεις για την οικοδόμηση μιας ομοσπονδιακής Κύπρου με αρχιτέκτονες τις δύο κοινότητες από το επίπεδο της ηγεσίας μέχρι τη βάση της κοινωνίας.
Για το ΑΚΕΛ η επαναπροσέγγιση δεν είναι υποσημείωση στην ευρύτερη πολιτική του αλλά ξεχωριστός τομέας πολιτικής που ενσαρκώνεται μέσα από τη δράση του Γρ. Επαναπροσέγγισης σε κεντρικό, επαρχιακό και τοπικό επίπεδο. Ο στόχος βέβαια είναι όπως η δικοινοτική δράση του Κόμματος να μην είναι απλά η δουλειά ενός βοηθητικού γραφείου αλλά η δικοινοτική προσέγγιση σε όλες τις μορφές της δουλειάς και της δράσης μας.