Αντιφώνηση Γιώργου Νεοφύτου

 

Με τον Λάμπρο συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το 1990, όταν τον κάλεσε η Επιτροπή Χορού του Κυπριακού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου για να χορογραφήσει τον Καρυοθραύστη. Χάρηκα πολύ όταν άκουσα πως θα μοιραζόμαστε φέτος αυτό το Βραβείο. Η μοίρα δεν του επέτρεψε να το παραλάβουμε μαζί. Όμως , είναι απόψε εδώ και με το πλατύ χαμόγελό του χαίρεται μαζί μας. Έτσι θα σε  θυμόμαστε πάντα, Λάμπρο!

Αξιότιμε Γενικέ Γραμματέα, αξιότιμα  Μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ

Κυρίες και κύριοι

Αγαπητές φίλες και  αγαπητοί φίλοι

Είμαι πολύ χαρούμενος και συγκινημένος απόψε γιατί ομολογώ : αυτό το βραβείο το ήθελα. Από τα πρώτα χρόνια της θεσμοθέτησής του ευχόμουν να αξιωθώ κάποτε να το πάρω.

Γι’  αυτό και ευχαριστώ από καρδιάς  την Επιτροπή Βραβείου που με επέλεξε και την Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ που επικύρωσε την πρόταση και μου  το απονέμει καθώς και όλους, όσοι εργάστηκαν για τη διοργάνωση αυτής της βραδιάς.

Ευχαριστώ όλους εσάς που είστε εδώ και μοιράζεστε  μαζί μου αυτή την  τιμή και τη  χαρά.

Ευχαριστώ τους ανθρώπους του θεάτρου που έδωσαν υπόσταση και  ανέδειξαν τα έργα μου.

Ευχαριστώ τη γυναίκα μου και το γιο μου που στέκονται πάντα  διπλά μου και  με αγάπη και κατανόηση βιώνουν  κάθε βάσανο αυτής της πορείας μου.

Ευχαριστώ τους γονείς μου. Την μάνα και τον πατέρα μου.

«Το σεργιάνι τους στον κόσμο ήταν (μόνο) δέκα μέτρα γης ».

Πάλεψαν όμως για να μπορέσουμε εμείς να αρμενίσουμε.

Γι’ αυτό επιτρέψετε μου αυτόν τον σημαντικό σταθμό του δικού μου αρμενίσματος να τον αφιερώσω στη μνήμη τους.

Ήθελα αυτό το βραβείο γιατί πιστεύω πως είναι η πιο σημαντική πολιτιστική διάκριση που απονέμει η κυπριακή κοινωνία.

Το ήθελα γιατί προέρχεται από ένα πολιτικό χώρο που αναγνωρίζει τις τέχνες και τα γράμματα ως μια ζωτική ανάγκη και έχει την στήριξη του Πολιτισμού στις καθημερινές προτεραιότητές του.

Ένα χώρο που μου έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσω και στον οποίο είμαι βαθύτατα ευγνώμων.

Όχι όμως αυτό που ήθελα, δηλαδή θέατρο.

Δεν ξέρω αν   θα ήμουν εδώ τώρα αν σπούδαζα σκηνοθέτης. (Αυτό ήταν το νεανικό μου όνειρο). Σίγουρα δεν θα άντεχα να ασκώ ένα  επάγγελμα που αναγνωρίζεται μόνο  ως ΜΗ υπάρχον και να βιοπορίζομαι μέσα στις αντίξοες συνθήκες  που εργάζονται οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων στη χώρα μας  αντιμετωπίζοντας τις πλείστες φορές την απαξίωση και τη αναλγησία  των κυβερνώντων.

Το αντικείμενο των σπουδών μου, η Κτηνιατρική, μπορεί να μην με ενδιέφερε και πολύ τότε, παρόλο ότι τελείωσα με άριστα. Όμως στη συνέχεια ως επάγγελμα το άσκησα με πολλή αγάπη και αφοσίωση. Και επειδή θεωρώ  ότι  Πολιτισμός είναι οτιδήποτε βελτιώνει την ποιότητα της ζωής του ανθρώπου, πιστεύω πως ως Κτηνιατρικός Λειτουργός προσέφερα όχι λιγότερα από όσα μου αποδίδουν με την θεατρική μου ιδιότητα. Δεν ήταν χόμπι μου η συγγραφή. Είχα δυο παράλληλα επαγγέλματα. Λειτουργούσα σε δυο εκκλησιές. Και μπορώ, στο τωρινό στάδιο της ζωής μου, να πω  με καθαρή τη συνείδηση μου ότι δεν πρόδωσα και δεν γέλασα καμία.

Σπουδάζοντας στην τότε Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, μου χαρίστηκε ταυτόχρονα  η ευκαιρία  να μορφωθώ θεατρικά σε μια χώρα, όπου το Θέατρο και οι Τέχνες ανθούσαν. Τουλάχιστον το είδος του Θεάτρου που ανακάλυψα πως με εξέφραζε. Την άδραξα την ευκαιρία.

Με είπαν πολιτικό συγγραφέα. Την πρώτη φορά που το άκουσα παραξενεύτηκα. Ποτέ δεν ανακατεύτηκα σε πολιτικές διαδικασίες. Παρατηρούσα απλώς και μελετούσα τους ανθρώπους γύρω μου. Τις πράξεις, τα συναισθήματά τους και τις συμπεριφορές του. Προσπαθούσα να συναισθάνομαι. Να καταλάβω τι είναι δίκαιο και τι άδικο . Να ξεχωρίζω το Καλό απ’ το Κακό. Μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι αυτά τα συναισθήματα και οι πράξεις μας  καθορίζονται από τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες του χώρου που ζούμε και από την κοσμοθεωρία την οποία ενστερνιζόμαστε.

Όπως κάθε νέος έτσι και εγώ, (όταν ήμουν), ήθελα να «πάγω σ’ άλλη γη, να πάγω σ’ άλλη θάλασσα» να ξεφύγω από τα «μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου που  έκτισαν τείχη». Όμως, όταν το 1976 το πλοίο πάλι στην ίδια πόλη, στους ιδίους δρόμους και στις ίδιες γειτονιές με έφερε, συνάντησα λόγω της  δουλειάς  μου στην ύπαιθρο και μέσα στους προσφυγικούς συνοικισμούς «ανθρώπους ταπεινούς της κάθε μέρας». Μέσα από αυτούς  είδα την πραγματική εικόνα του τόπου μου.  Ξαναανακάλυψα τα ακούσματα, τις λέξεις, τους ρυθμούς, τα χρώματα της γλώσσας μου. Τους μύθους  και τις παραδόσεις της γης μου και των ανθρώπων της αλλά και την παράδοξη και ταλαίπωρη ιστορία μας .

Αυτά θέλησα να παραστήσω, αυτά τα οποία περιγράφουν και οι δυο μεγάλοι δημιουργοί που τα ονόματα τους φέρει το Βραβείο:

τον «ασυνόρευτο ουρανό», εκείνο  που «δένει το φτωχό χωριουδάκι μου με τον απέραντο κόσμο»» «τις αξερίζωτες ρίζες μου», «τα μυστικά χτυποκάρδια της μιας καρδιάς». Και  χωρίς  «δάκρυα που θρηνούν», «ούτε κραυγές υστερικές» να βάλω και γω με όσα η αλήτικη σκέψη μου με πλούτισε  το λιθαράκι μου ώστε να γίνει «η Γη και όλο το Συμπάν : Σπίτι».

Ευχαριστώ!