Χαιρετισμός Γ.Γ. Κ.Ε. ΑΚΕΛ στην ανοικτή συζήτηση που διοργανώνει η Κ.Ε. ΑΚΕΛ με θέμα «Κοινωνικοί και Πολιτικοί Αγώνες στο Βέλγιο και στην Κύπρο, η Πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης»
Από μέρους της Κ.Ε. ΑΚΕΛ, καλωσορίζω στην Κύπρο και στην αποψινή μας εκδήλωση τον Πρόεδρο του Κόμματος Εργατών Βελγίου σύντροφο Πήτερ Μέρτενς καθώς και την αντιπροσωπία του κόμματος του. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις δύο Επαρχιακές μας Οργανώσεις που πρόθυμα ανέλαβαν μαζί με το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της Κ.Ε. τη διοργάνωση αυτής της ανοικτής συζήτησης.
Με το Κόμμα Εργατών Βελγίου, μας συνδέει η κοινή ιδεολογική προσέγγιση καθώς και η πίστη μας στην ικανότητα των εργαζομένων να ανατρέψουν την αδικία και να πορευθούν μαζί με την κοινωνία σε ένα κόσμο της κοινωνικής δικαιοσύνης, τον κόσμο του σοσιαλισμού. Μας ενώνει η κοινή αντίληψη για τα σημερινά καθήκοντα των κομμάτων μας για οργάνωση της αντίστασης έναντι των αντιλαϊκών, νεοφιλελεύθερων ρυθμίσεων εις βάρος των λαών μας και ειδικά των εργαζομένων.
Η πρόσκληση που απευθύναμε στο Κόμμα Εργατών Βελγίου για να πραγματοποιήσει στο ανώτατο επίπεδο, επίσκεψη εργασίας στην Κύπρο, ασφαλώς δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για ένα κόμμα που δραστηριοποιείται σε μια χώρα, όπως στο Βέλγιο, όπου φιλοξενείται η διοικητική πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και του ΝΑΤΟ. Που έχει με συνέπεια συμμετοχή και καθοδηγητικό ρόλο -στο μέτρο των δυνατοτήτων του- στους αγώνες του λαού του. Που έχει ευρύτερες και επιστημονικές αναλύσεις για τα προβλήματα που προκαλούνται στους λαούς από την συγκεκριμένη μορφή ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μαζί θέλουμε να μοιραστούμε τις αναλύσεις και τις θέσεις των δύο κομμάτων, να αναπτύξουμε παραπέρα τις διμερείς μας σχέσεις.
Θα ήθελα να υπομνήσω με ιδιαίτερο σεβασμό ότι όπως και το ΑΚΕΛ στην Κύπρο, έτσι και το Κόμμα Εργατών Βελγίου παραμένει από θέση αρχών, αγωνιστικά αντίθετο στον εθνικισμό καθώς και στο διαμελισμό του Βελγίου. Εξάλλου είναι το μόνο κόμμα που δρα ενιαία σε ολόκληρη τη χώρα. Από μόνο του αυτό το δεδομένο, ίσως είναι αρκετό για τις δυνάμεις της δεξιάς και του κατεστημένου για να το κυνηγήσουν.
Μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης βρισκόμαστε σε μια περίοδο βαθιών αντιφάσεων. Από τη μια διασώζεται στις πλάτες του λαού το χρηματοπιστωτικό σύστημα από την κατάρρευση που το ίδιο προκάλεσε. Από την άλλη, διενεργείται συντονισμένη επίθεση σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυβερνήσεων που αποσκοπεί να θεσμοποιήσει τα οφέλη του κεφαλαίου σε βάρος των λαών, των εργαζόμενων και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Εκεί αποσκοπούν σειρά μεταρρυθμίσεων από το 2008 και εδώ. Η αναθεώρηση της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2009, το Σύμφωνο για το Ευρώ, η λεγόμενη Ενιαία Οικονομική Διακυβέρνηση, οι πολιτικές που εμπεριέχονται στους κανονισμούς για το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο, στοχεύουν σε δύο βασικά πράγματα. Το πρώτο είναι να μεταφέρουν ολοένα και περισσότερη εξουσία στο αντιδραστικό διευθυντήριο των Βρυξελλών που αποφασίζει κατά βάση στα μέτρα των κυρίαρχων κρατών και μονοπωλιακών επιχειρήσεων. Το δεύτερο είναι να εδραιώσουν στις χώρες που αποτελούν τον «αδύναμο κρίκο» ένα καθεστώς που ελέγχει και αφαιρεί την κυριαρχία τους. Να θεσπίσουν μια καινούρια μορφή αποικιοκρατίας και εξάρτησης από τους δανειστές στη σύνθεση των οποίων πάντα βρίσκεται το ευρωπαϊκό και διεθνές κεφάλαιο όπως εκφράζεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις τράπεζες αλλά και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα και λειτουργώντας σε συνθήκες Μνημονίου με την Τρόικα, λύση δίκαιη για τους λαούς δεν προσφέρεται. Δεν είναι συγκυριακό ότι παρατηρούνται από καιρού εις καιρό αντιθέσεις μεταξύ διαφόρων κέντρων αποφάσεων. Άλλα υποστηρίζουν τη συνέχιση της πορείας σκλήρυνσης της πολιτικής λιτότητας και άλλα τη χαλάρωση. Ορισμένοι κύκλοι αναγνωρίζοντας το κόστος από την εκτεταμένη ανέχεια που συνεπάγεται η σκληρή λιτότητα, επιχειρούν να διασφαλίσουν κάποια χαλάρωση. Όμως όπως φαίνεται, η αυτοκρατορία της απληστίας του κεφαλαίου εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Γερμανικό μοντέλο που έχει επιβληθεί με τη συναίνεση της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας, δεν μπορεί να αλλάξει μεταξύ των ελίτ. Η πραγματική ελπίδα μπορεί να δημιουργηθεί από την πάλη των λαών και των κομμάτων του δικού μας τύπου που αμφισβητούν στην πράξη την κυρίαρχη ιδεολογία της ανόθευτης οικονομίας της αγοράς και τον ασκό του Αιόλου της καταπίεσης που έχει διανοίξει. Είναι γι αυτό το λόγο που το ΑΚΕΛ αγωνίζεται με συνέπεια για να δημιουργηθούν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο οι προϋποθέσεις αποτελεσματικής αμφισβήτησης των κυρίαρχων επιλογών ώστε να επωφεληθούν οι λαοί.
Οι διαπιστώσεις αυτές, δεν αποτελούν για εμάς άλλοθι για να μην αγωνιζόμαστε για το σήμερα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, έχουμε καταθέσει σωρεία προτάσεων στο Κοινοβούλιο τις οποίες εκθέσαμε και στο λαό. Προτάσεις για την προστασία της κύριας κατοικίας και της επαγγελματικής στέγης από τη βουλιμία της Κυβέρνησης και της Τρόικας έναντι των απλών ανθρώπων που ένεκα της κρίσης δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους. Πρόταση η οποία εγκρίθηκε επί της αρχής για μείωση των ενοικίων, όπως και άλλες που αφορούν τη μείωση των επιτοκίων και την απάλειψη των καταχρηστικών χρεώσεων των τραπεζών, τις οποίες ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και το κόμμα του πολέμησαν μέχρι τέλους. Στην περίπτωση της Κύπρου, όπως και στις άλλες χώρες, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη πολιτική μιας ανατροφοδοτούμενης σκοπίμως, κρίσης που περιλαμβάνει τις πολιτικές τσακίσματος του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας του λαού. Περιλαμβάνουν τις ιδιωτικοποιήσεις οργανισμών δημοσίας ωφελείας που θα σημάνουν τη μεταφορά του δημόσιου πλούτου στα χέρια λίγων ιδιωτών, περιλαμβανομένων ξένων τραστ που σε συνδυασμό με τις επικείμενες εκποιήσεις περιουσιών του απλού κόσμου συνιστούν ένα καταστροφικό μίγμα αντιλαϊκής πολιτικής. Στους παράγοντες που πρέπει να συνυπολογιστούν για να σχηματίσει κανείς ολοκληρωμένη εικόνα για τα αδιέξοδα στην οικονομία της Κύπρου, είναι και το τσάκισμα του χρηματοπιστωτικού τομέα και των διεθνών υπηρεσιών που αποτελούσαν –καλώς ή κακώς. Το κουτσούρεμα του Συνεργατισμού λόγω του Μνημονίου και το κούρεμα των καταθέσεων, γεγονότα που σε συνδυασμό με την πτώση της καταναλωτικής ζήτησης και της λιτότητας καθιστούν την Κύπρο πειραματόζωο των πολιτικών των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Έχοντας αναφέρει αυτά χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ένα υπαρκτό πρόβλημα. Αναπτύχθηκε στην κοινωνία κρίση εμπιστοσύνης γενικά προς τα κόμματα, γεγονός που επηρεάζει και το ΑΚΕΛ. Με μεγάλη προσπάθεια καταφέρνουμε να επιτύχουμε κινητοποιήσεις με επίκεντρο το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Χρειάζεται με σωστές πολιτικές και σταθερότητα να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη του λαού στο βαθμό που την είχαμε στο παρελθόν.
Για να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα, χρειάζεται συνολική εναλλακτική πρόταση. Πρόταση που με το επικείμενο 22ο Συνέδριο μας, εμπλουτίζουμε. Ο στόχος μας είναι να καταστήσουμε το ΑΚΕΛ τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας που αγωνίζεται να απαλλαγεί από τα δεσμά του Μνημονίου και των προνοιών του. Αυτά τα δεσμά, όπως απέδειξε και η εμπειρία από τις άλλες χώρες, δεν τερματίζονται με την τυπική λήξη του Μνημονίου σε ένα ή δύο χρόνια. Συνεχίζουν λόγω της δανειακής σύμβασης αλλά και της νομοθεσίας της ΕΕ που διαλαμβάνει ότι μέχρι να αποπληρωθεί το 75% του χρέους τους τα κράτη βρίσκονται υπό επιτήρηση. Είναι για αυτό που η διεθνής συνεργασία, η πολιτική ρήξης με αυτές τις πολιτικές για τους λαούς είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα ξανά να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο του Κόμματος Εργατών Βελγίου Πήτερ Μέρτενς και το επιτελείο του για την επίσκεψη και να παραδώσω τη σκυτάλη σε εκείνον για την παρουσίαση των θέσεων του.
