Ομιλία Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού στο πολιτικό μνημόσυνο Δημήτρη Χριστόφια

 

«Κύριε Χριστόφια είπατε την τελευταία σας λέξη;» τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος πριν λίγα χρόνια.

«Την τελευταία μου λέξη θα την πω όταν θα ξεψυχήσω» απάντησε.

Και την είπε. Το πλήθος του κόσμου που οδήγησε τον Δημήτρη Χριστόφια στην τελευταία του κατοικία ήταν συγκλονιστικό. Τον κατευόδωσε με δάκρυα στα μάτια. Αληθινά δάκρυα. Γνήσια αγάπη. Σπάνια τιμή για ένα δημόσιο πρόσωπο.

Αυτή ήταν η τελευταία του λέξη. Η τελευταία του απάντηση στις επιθέσεις που δεχόταν για χρόνια ολόκληρα. Η υπενθύμιση σε φίλους και εχθρούς ότι πορεύτηκε για μια ζωή ολόκληρη μαζί με το λαό για το λαό. Ότι υπήρξε άνθρωπος που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στους αγώνες των εργαζομένων˙ πολιτική φυσιογνωμία που βγήκε από τα σπλάχνα τους˙ που ουδέποτε διανοήθηκε να παραστήσει ή να συμπεριφερθεί ως κάτι άλλο. Ήταν και παρέμεινε από την αρχή ως το τέλος, ο Δημήτρης.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας ήταν όλα αυτά που ορισμένοι πολιτικοί σήμερα προσπαθούν να παραστήσουν, με τις οδηγίες επικοινωνιολόγων. Απλός, σεμνός, ειλικρινής, γνήσιος, έντιμος, αξιοπρεπής, ακέραιος, δυναμικός και ευαίσθητος. Ένας άνθρωπος για τον οποίο δεν υπήρχαν σκιές. Ήταν αυτό που έβλεπες. Με τα χαρίσματα και τα ελαττώματα του. Δεν προσπαθούσε να κρυφτεί, δεν παρίστανε κάτι άλλο από αυτό που ήταν.

Ο Χριστόφιας τίμησε την εμπιστοσύνη που του έδειξε το ΑΚΕΛ και οι εργαζόμενοι με τον καλύτερο τρόπο. Ήξερε ποιους εκπροσωπούσε και τους δικαίωσε, γιατί πορεύτηκε σε όλο τον πολιτικό του βίο με καθαρά χέρια. Πλέον στέκεται ως παράδειγμα απέναντι από τα αντιπαραδείγματα πολιτικών που είναι δέσμιοι συμφερόντων, που λένε άλλα στο προσκήνιο και άλλα στο παρασκήνιο, που περηφανεύονται κιόλας για την ικανότητα τους να δολοπλοκούν και να πολιτεύονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Πάνω από όλα, ο Δημήτρης Χριστόφιας πίστευε και έκανε και τους άλλους να πιστεύουν. Πίστευε στην ιστορική αποστολή του Κόμματος των εργαζομένων και στις δυνάμεις του. Πίστευε στην προοπτική της Κύπρου να επανενωθεί και στην προοπτική του λαού της να χτίσει από κοινού ένα άλλο μέλλον από αυτό που του επιφύλασσαν όσοι τον ήθελαν δεμένο χειροπόδαρα.

Γι’ αυτό και μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους της γενιάς του σήκωσαν στις πλάτες τους το βάρος να μείνει το ΑΚΕΛ όρθιο τα χρόνια της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Να παραμείνει πρωταγωνιστής για την κοινωνική και πολιτική πρόοδο του τόπου, να παλέψει και να κατακτήσει κοινωνικά, εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα. Να φέρει την ανανέωση, να κάνει την πολιτική και πολιτιστική δράση υπόθεση των πολλών, να επαναβεβαιώσει την ιστορική του παρακαταθήκη αλλά και να χαράξει το δρόμο για το μέλλον.

«Τα καταφέραμε γιατί τις καρδιές μας φλογίζουν ιδανικά και αξίες που πάνω από όλα θέτουν τον άνθρωπο…Τα καταφέραμε γιατί σταθήκαμε δίπλα στον ξωμάχο, στο μεροκαματιάρη, δίπλα στο γραφιά και στο δάσκαλο. Σταθήκαμε δίπλα τους σαν συναγωνιστές και σύντροφοι, ποτέ σαν από καθέδρας καθηγητές», δήλωνε από το Συνεδριακό βήμα.

Αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Ο ίδιος και η συλλογική ηγεσία του ΑΚΕΛ μέσα σε χρόνια δύσκολα άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες του ΑΚΕΛ στην κοινωνία, ενισχύοντας την  φυσιογνωμία του ως κοινωνική και πολιτική δύναμη που εκπροσωπεί την πλειοψηφία της κοινωνίας, που υπηρετεί τις ανάγκες και εκφράζει τις προσδοκίες των πολλών. Για να κερδηθεί αυτό το στοίχημα ο Δημήτρης Χριστόφιας έδωσε όλο του το είναι, χωρίς υπολογισμούς. Ξεπερνούσε εαυτόν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν συχνά. Το προσωπικό του παράδειγμα μάς έμαθε να δουλεύουμε νύχτα-μέρα.

Μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του ΑΚΕΛ, άνοιξε νέους δρόμους δίνοντας το παράδειγμα διαρκούς ανανέωσης. Με αυτή την έννοια, μάλιστα, τίμησε την ιστορία που έγραψε ως ο νεαρότερος ηγέτης κομμουνιστικού κόμματος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ανάπτυξη της εσωκομματικής δημοκρατίας, η πολύπλευρη και πολυεπίπεδη δράση του Κινήματος, η παρουσία και η συμβολή του στα πολιτικά, στα κοινωνικά και στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου με τρόπο πρωτοποριακό και ριζοσπαστικό, φέρουν τη σφραγίδα της εικοσαετούς παρουσίας του Δημήτρη Χριστόφια στην ηγεσία του ΑΚΕΛ.

Οι θητείες του στην Προεδρία της Βουλής ανέβασαν την κοινοβουλευτική διπλωματία σε άλλα επίπεδα. Αναβάθμισαν το θεσμικό ρόλο του Κοινοβουλίου, αλλά και την καθημερινή πολιτική του λειτουργία. Πήραν βήματα μπροστά τη Δημοκρατία στον τόπο μας.

Η θητεία του στην Προεδρία της Δημοκρατίας συνέπεσε με την τεράστια οικονομική κρίση που ξέσπασε διεθνώς. Η αντιμετώπιση και οι συνέπειες της υπήρξαν η αιχμή του ενός δόρατος που η τότε αντιπολίτευση πρόταξε εναντίον του. Το άλλο δόρυ ήταν οι εξελίξεις στο Κυπριακό. Η πρωτόγνωρη για τα πολιτικά πράγματα της Κύπρου επίθεση που εξαπολύθηκε στο πρόσωπο του, άρα και σε ό,τι εκπροσωπούσε το ΑΚΕΛ, υπήρξε πρωτίστως ιδεολογική. Αφορούσε στρατηγικής σημασίας ερωτήματα: ποιος θα πλήρωνε τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης; Ποια όφειλε να είναι η πατριωτική μας επιλογή: ένα κράτος μισό αλλά ελληνικό ή ολόκληρο και δικοινοτικό;

Oι καλόπιστοι δεν μπορούν παρά να εντοπίσουν στη διακυβέρνηση Χριστόφια στο Κυπριακό ιστορικά χαρακτηριστικά. Επί Χριστόφια κατατέθηκαν συνενωτικές προτάσεις επί αρκετών πτυχών για την επίλυση του Κυπριακού. Προτάσεις που έδιναν προοπτική στη συνύπαρξη ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων στο κοινό τους σπίτι: την Κυπριακή Δημοκρατία. Για πρώτη φορά το όραμα αυτό πήρε σάρκα και οστά με συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και προτάσεις, οι οποίες δικαιώθηκαν και δικαιώνονται από την ίδια τη ζωή.

Επί Χριστόφια έγινε κατορθωτό τις δύσκολες ώρες για την οικονομία, να ανοίξει ένα άλλο παράθυρο προοπτικής: αυτό της ενέργειας. Η επιδίωξη να καταστεί η ενέργεια παράγοντας ειρήνης για την χώρα και ευημερίας για το λαό, θωρακίστηκε με την πολιτική που ακολουθήθηκε τότε. Επιπλέον σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, χαράκτηκε γραμμή αντίστασης και προστασίας, προς όφελος των εργαζομένων και των ευάλωτων ομάδων.

Επί διακυβέρνησης Χριστόφια ο κόσμος άκουγε την αλήθεια˙ είχε απέναντι του ανθρώπους που του μιλούσαν με ειλικρίνεια για το πώς θα μπορούσε ο τόπος να επανενωθεί˙ για το πώς θα μπορούσε να χτιστεί μια άλλη Κύπρος με το δεδομένο του ενεργειακού πλούτου ως πλεονέκτημα, για το πώς θα μπορούσε να ακολουθηθεί ένα άλλο μοντέλο που να προστατεύει όσους έχουν ανάγκη. Ταυτόχρονα προωθήθηκαν σημαντικές τομές και μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις, στην παιδεία και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Στην κοινωνική πολιτική, το υδατικό, τον τομέα του περιβάλλοντος και άλλα πολλά.

Η επίθεση στο πρόσωπο του ήταν προσωπική αλλά ταυτόχρονα βαθιά πολιτική.  Οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι πίστεψαν ότι μπορούσαν να στριμώξουν το ΑΚΕΛ στη γωνιά. Να το απονευρώσουν και να το απαξιώσουν. Δεν τα κατάφεραν, ούτε πρόκειται να τα καταφέρουν. Γιατί το ΑΚΕΛ ήταν και παραμένει η ρίζα της εργατιάς και της αγροτιάς, η  σοβαρή και συνεπής πολιτική δύναμη που γνοιάζεται και για τον τόπο και για τον άνθρωπο. Που δίνει ακούραστα τη μάχη για τη σωτηρία της Κύπρου.

Η καλύτερη τιμή στη μνήμη του Δημήτρη Χριστόφια είναι η ακούραστη δουλειά όλων μας για να δυναμώνει το ΑΚΕΛ. Για να δυναμώνει η πορεία προς μια άλλη Κύπρο, προς μια άλλη κοινωνία. Της ειρήνης, της δικαιοσύνης, του σοσιαλισμού.

Να δυναμώνει το ΑΚΕΛ για να στέκεται στην πολιτική ζωή του τόπου ως ένα Κόμμα ενωμένο και ισχυρό πολιτικά, οργανωτικά και ιδεολογικά. Που να έχει ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για τα μικρά και μεγάλα θέματα που απασχολούν τον τόπο. Με συνεπή παρουσία μέσα αλλά και έξω από τη Βουλή, όπου δίνονται αγώνες για τα πολιτικά, εργασιακά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Δ. Χριστόφιας καταξιώθηκε ως πολιτική φυσιογνωμία του διεθνούς κινήματος και της Κύπρου αλλά και ταυτόχρονα ως πολιτικό πρόσωπο που έζησε όχι δίπλα ούτε πάνω από τον κόσμο, αλλά μαζί του. Γι’ αυτό και από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών, τις Βρυξέλλες, τη Μόσχα, την Αγγλία, τη Γαλλία, την Ελλάδα μέχρι τους Συλλόγους, τα θέατρα, τα εργοστάσια, τα καφενεία, τους συνοικισμούς, τις φτωχογειτονιές, όλοι ρωτούσαν για τον Δημήτρη. Όλοι σήμερα πλέον θυμούνται τον Δημήτρη όπως του αξίζει. Πρώτα και πάνω από όλα ως άνθρωπο και έπειτα ως ηγέτη που αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή για την πατρίδα του, για τον κόσμο, για το λαό, για τους λαούς.

Αυτή ήταν η τελευταία του λέξη. Αυτή είναι και η δικαίωση της προσφοράς του από αυτούς που την είχε πραγματικά ανάγκη∙ τους απλούς και ταπεινούς, αυτούς που πάλεψε μαζί τους, πόνεσε μαζί τους, αγωνίστηκε μαζί τους.

Ας είναι αιωνία η μνήμη του.