Κατηραμένη Έκθεση, του Τάκη Χατζηγεωργίου

Σχεδόν με αυτά τα λόγια απέρριψε ο κος Μποσκίρ την Έκθεση που ψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την Τουρκία.

Μια Έκθεση που όσον αφορά την Κύπρο περιέχει πολύ σημαντικά στοιχεία. Ζητά απόσυρση στρατευμάτων, επιστροφή της Αμμοχώστου, τερματισμό του εποικισμού, ομαλοποίηση των σχέσεων της Τουρκίας με την Κύπρο, άνοιγμα αεροδρομίων και λιμανιών προς τη χώρα μας, επικύρωση της σύμβασης για τη θάλασσα, αποφυγή νέων ενεργειών στη κυπριακή  ΑΟΖ, ουσιαστική συμβολή για την ανεύρεση των αγνοουμένων, περιγραφή της επιδιωκόμενης λύσης κλπ κλπ.

Γιατί τηρήσαμε αποχή; Πιστεύω κατ’ αρχήν πως θα μπορούσα να δικαιολογήσω και την υπερψήφιση με όσα ανέφερα προηγουμένως. Θεωρώ όμως πως η αποχή μπορεί και να θεωρηθεί ως μια πολιτική στάση που λέει πως την ώρα που η Τουρκία καταράται την Έκθεση, δεν βγάζεις τίποτα αν εσύ την ίδια ώρα αρχίζεις τους πανηγυρισμούς.

Νομίζω όμως πως η πιο ειλικρινής απάντηση είναι πως φοβόμαστε ακόμα να φανούμε θετικοί σε κάτι. Δεν καταφέραμε να μπορούμε να αισιοδοξούμε. Έχουμε μια αναπηρία στη χαρά. Αναφέρομαι εδώ σε μια γενικευμένη ιδιοσυγκρασία. Μπορεί αυτό να δικαιολογείται από την ιστορία και τις εμπειρίες, αλλά θεωρώ ότι σύντομα πρέπει να προσεγγίσουμε και να προσπεράσουμε το χρονικό εκείνο σημείο που θα μας οδηγεί σε μια άλλη εποχή.

Η Έκθεση περιέχει και πολλά άλλα που δεν αφορούν την Κύπρο. Κι αυτό γιατί είναι μια Έκθεση για την Τουρκία.  Δεν είναι μια Έκθεση για την Κύπρο. Είναι γι’ αυτό το λόγο που υποστηρίζω πως, αν είναι δίκαιο το ερώτημα γιατί αποχή, πολύ περισσότερο είναι δικαιολογημένο το ερώτημα γιατί καταψήφιση και βεβαίως τελείως ανεξήγητη ως θέση.

Η Έκθεση περιέχει επίσης έντονες αναφορές για την ανάγκη γρήγορης επίλυσης του Κουρδικού, έντονες αναφορές για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Παρ’ όλα αυτά η Έκθεση είναι επικουρικής σημασίας στην προσπάθεια της λύσης. Όλα είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Οι ηγέτες μπορούν να κινηθούν γρήγορα στη σύγκλιση πάνω στην εσωτερική πτυχή του κυπριακού έτσι ώστε να μπορέσουμε στη συνέχεια να αυξήσουμε τη διεθνή πίεση πάνω στη Τουρκία, για τις εγγυήσεις, την γρήγορη αποχώρηση του στρατού, τον εποικισμό.

Οι εκλογές στην Τουρκία;  Δεν νομίζω ότι μπορούν να επηρεάσουν την ιστορική πορεία των πραγμάτων.

Να κινηθούν λοιπόν, οι Αναστασιάδης και Ακιντζί , γρήγορα μεν αλλά και σταθερά.  Η Τουρκία έχει ωφέλη από τη λύση (μεγάλο εμπράγματο βάρος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενεργειακές διαδρομές, κλπ) αλλά μπορεί κοντόφθαλμα να δει και ωφέλη από το ναυάγιο. Μπορεί να σκεφτεί ότι ένα ναυάγιο αφήνει υπό την κατοχή της για ένα απρόβλεπτο βάθος χρόνου, όσα παρανόμως κατέλαβε με τα όπλα. Είναι γι αυτό το λόγο που έχει τεράστια σημασία η ανάδειξη του Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία των τουρκοκυπρίων. Γιατί απλούστατα σπρώχνει το μοχλό της Τουρκίας προς τη κατεύθυνση της λύσης.

Προσεχτικά βήματα λοιπόν και ομοψυχία. Γιατί το άνοιγμα νέων οδοφραγμάτων, η κοινή τηλεφωνία, η συνεργασία στον ηλεκτρισμό και άλλα, χωρίς λύση θα σημάνουν την αρχή της καλής, λειτουργικής και βιώσιμης διχοτόμησης.

Σημειώνω καταλήγοντας ότι ως εκπρόσωπος της Ομάδας της Αριστεράς, συμμετείχα σε όλες τις διαβουλεύσεις για την Έκθεση, (μαζί με άλλους επτά συναδέλφους, εκπρόσωπους των υπόλοιπων πολιτικών Ομάδων) και οργάνωσα ή παρευρέθηκα σε δεκάδες συναντήσεις για την υπό συζήτηση Έκθεση, η οποία επιμένω έχει επικουρική μόνο συμβολή στα τεκταινόμενα.