Εισαγωγική παρέμβαση Γιώργου Λουκαΐδη στη θεματική συζήτηση με τίτλο: «Η πρόταση του ΑΚΕΛ προς την κοινωνία»
Συντρόφισσες, σύντροφοι,
Το θέμα της σημερινής θεματικής συζήτησης αποτελεί εκ των πραγμάτων, συνέχεια των δυο άλλων θεματικών που συζητήσαμε χθες.
Η ιδεολογική φυσιογνωμία του κόμματος μας, η ισχυροποίηση του οργανωτικού του μηχανισμού και η συνεχής ανάπτυξη της παρέμβασης του ΑΚΕΛ στα κοινωνικά κινήματα, αποτελούν αλληλοσυμπληρούμενα και αλληλοτροφοδοτούμενα στοιχεία στην αέναη προσπάθεια μας να αναλύουμε και να κατανοούμε ορθά τις κοινωνικές εξελίξεις και κυρίως στην πάλη μας για να αλλάξουμε την κοινωνία προς όφελος των εργαζομένων και του λαού μας.
Παράλληλα με την επιβεβλημένη κριτική ανάλυση των εξελίξεων, στις «θέσεις» που ήδη κατατέθηκαν ενώπιον του κομματικού συνόλου, υπάρχει επικέντρωση στην συμπερίληψη συγκεκριμένων, ρεαλιστικών προτάσεων επί της πληθώρας των ζητημάτων που πραγματευόμαστε σ’ αυτή τη θεματική ενότητα.
Στο σύνολο του, αυτό το κεφάλαιο αποτελεί την απάντηση της Αριστεράς στις σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός μας.
Είναι σαφές, βεβαία, ότι οι προτάσεις και θέσεις που περιλαμβάνονται σ’ αυτή τη θεματική ενότητα, ανεξαρτήτως του πόσο προοδευτικές ή ριζοσπαστικές είναι, δεν αποτελούν πρόταση σοσιαλιστικής οικοδόμησης και κατά συνέπεια έχουν σαφείς περιορισμούς ως προς τη δυνατότητα τους να οδηγήσουν σε τελικές- οριστικές λύσεις εντός του υφιστάμενου κοινωνικό- οικονομικού συστήματος.
Τούτη η διαπίστωση, ποσώς δεν υποβαθμίζει την αξία των προτάσεων και των θέσεων που καταθέτουμε. Αντίθετα, οι αποφάσεις του 22ου Συνεδρίου μας, θα είναι ιδιαίτερα σημαντικές όχι μόνο για το ίδιο το κόμμα αλλά και ευρύτερα για την κυπριακή κοινωνία, η οποία για μια ακόμη φορά στρέφει το βλέμμα της στην αγωνιστική δράση της Αριστεράς, εναποθέτοντας τις ελπίδες της στο ΑΚΕΛ για ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο και το λαό μας.
Παρά το γεγονός ότι πλέον το κόμμα μας βρίσκεται σε θέση αντεπίθεσης, πρέπει να καταγραφεί ότι ιδιαίτερα μετά τον Ιούλιο του 2011 και για σειρά ετών, βρεθήκαμε σε μια πάρα πολύ δύσκολη θέση, χωρίς ακόμη και σήμερα να έχουμε αφήσει πίσω μας οριστικά τις δυσκολίες και τις προκλήσεις.
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο, κάτω από το βάρος των συντονισμένων επιθέσεων από πλευράς του πολιτικό- οικονομικού κατεστημένου και της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Επιθέσεων κατά βάση άδικων και όχι λίγες φορές, πολιτικά ανήθικων και εμποτισμένων με μίσος.
Αντέξαμε όμως. Αντέξαμε γιατί είχαμε και έχουμε βαθιές ρίζες ανάμεσα στην εργατική τάξη και τον κυπριακό λαό. Όπως και σ’ ολόκληρη την 90χρονη ιστορία μας, έτσι και τώρα, καμιά θύελλα, όσο ισχυρή κι αν υπήρξε, δεν αποδείχτηκε ικανή να ξεριζώσει τον πλάτανο που λέγεται ΑΚΕΛ.
Μείναμε όρθιοι, γιατί σε αντίθεση με τους πολέμιους μας, που έκτισαν ολόκληρους μύθους στηριγμένους στο ψέμα και τη διαστρέβλωση, εμείς λέγαμε και λέμε την αλήθεια στο λαό.
Δεν λυγίσαμε, γιατί κάθε μέρα που περνά δικαιώνει τις θέσεις, την πολιτική και τις προειδοποιήσεις μας.
Από τις διεθνείς και περιφερειακές εξελίξεις, μέχρι τις εξελίξεις στο Κυπριακό, την οικονομία, την εξωτερική πολιτική και όχι μόνο, είναι χρήσιμο και αναγκαίο να αναφερθούμε, ενδεικτικά έστω, ποιανού τις θέσεις έχουν επιβεβαιώσει ή διαψεύσει τα γεγονότα και οι εξελίξεις.
Μήπως οι εξελίξεις στο διεθνές πολιτικό και οικονομικό στερέωμα έχουν δικαιώσει τους απολογητές του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, όταν εφτά χρόνια μετά, η καπιταλιστική κρίση συνεχίζει να ταλανίζει και να οδηγεί σε φτωχοποίηση ολόκληρους λαούς; Ή όταν οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται κατά δραματικό τρόπο για τους λαούς; Όταν οι ληστρικοί πόλεμοι και οι φανερές ή υπόγειες επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών συνεχίζουν να ματοκυλίζουν την ανθρωπότητα; Όταν η γειτονιά μας φλέγεται και η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε υγρό τάφο για τους απελπισμένους μετανάστες;
Μήπως οι εξωραϊστικές αναλύσεις της συναγερμικής δεξιάς για την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία μάλιστα ανήγαγαν σε ιδεολογία, έχουν επιβεβαιωθεί από την τη ζωή και τα γεγονότα; Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε σε όσα χαρακτηρίζουν την Ευρώπη των μνημονίων, της φτώχειας, της ανεργίας, της λιτότητας, της περιστολής των ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωμάτων και της στρατικοποίησης. Αρκεί μόνο να αναφερθούμε στην κυπριακή εμπειρία. Είναι άραγε την Ευρώπη της αλληλεγγύης που βιώσαμε τον Μάρτη του ’13, όταν κατά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη μας έβαλαν το πιστόλι στο κρόταφο;
Στο Κυπριακό, όσοι τότε πρωτοστάτησαν στη δαιμονοποίηση των συγκλίσεων Χριστόφια- Ταλάτ, σήμερα αναγκάστηκαν από τα γεγονότα ακόμη και να επικαλούνται τις συγκλίσεις, όπως αυτές για το φυσικό αέριο και για τη μια, μόνη και αδιαίρετη κυριαρχία.
Ποιανού οι θέσεις επιβεβαιώθηκαν στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής; Απάντηση δίνει το προεδρικό ξέσπασμα τον περασμένο Γενάρη και η πικρή διαπίστωση του κ. Αναστασιάδη ότι ξεγελάστηκε από τους στρατηγικούς του εταίρους και συμμάχους, στους οποίους τόσα είχε επενδύσει, παραγκωνίζοντας τον πολυεπίπεδο χαρακτήρα που πετυχημένα εφάρμοζε η κυβέρνηση Χριστόφια.
Στην οικονομία, η κατάρρευση των μύθων και ιδεολογημάτων που καλλιέργησαν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, σε μια απόπειρα ενοχοποίησης της Αριστεράς, υπήρξε ακόμη πιο παταγώδης.
Όταν εμείς έγκαιρα προειδοποιούσαμε ότι οι κίνδυνοι για την οικονομία προέρχονταν από το τραπεζικό σύστημα, οι πολιτικοί μας αντίπαλοι φόρτωναν την ευθύνη στους μισθωτούς, στους συνταξιούχους, στο κοινωνικό κράτος και στους μετανάστες.
Όταν το ΑΚΕΛ ασκούσε κριτική σε λάθη και παραλείψεις τραπεζιτών και του τότε κεντρικού τραπεζίτη, ο ΔΗΣΥ, κάνοντας πολιτικές πλάτες σ’ αυτούς που φέρουν ασήκωτες ευθύνες για την καταστροφή της οικονομίας, μας απαντούσε ότι έχουμε τους καλύτερους τραπεζίτες στον κόσμο και ένα από τους καλύτερους κεντρικούς τραπεζίτες στην υφήλιο.
Πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2013, οι κυβερνώντες διαβεβαίωναν τον κυπριακό λαό ότι έχουν τις λύσεις για όλα. Εδώ και σχεδόν 2,5 χρόνια όμως, μπροστά στα τεράστια αδιέξοδα που δημιούργησαν, αρκούνται να επαναλαμβάνουν ότι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι.
Προεκλογικά διαβεβαίωναν τον κυπριακό λαό ότι θα μετέτρεπαν την καμένη γη, που δήθεν παρέλαβαν, σε ανοιξιάτικο τοπίο και ότι τα πράγματα θα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Αυτό όμως που αισθάνονται στο πετσί τους οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία, οι άνεργοι, οι ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, οι μικρομεσαίοι και ευρύτερα η κοινωνία, είναι ότι από τον Μάρτιο του 2013 τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Για να αναρριχηθούν στην εξουσία, οι κυβερνώντες δεσμεύονταν ότι θα ακολουθούσαν μια διεκδικητική πολιτική απέναντι στην τρόικα. Στην πράξη, αφού συμφώνησαν στο χειρότερο μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ευρώπη, ανακήρυξαν το μνημόνιο ως το ιδεολογικό και πολιτικό τους μανιφέστο.
Προεκλογικά και μετεκλογικά, δεσμεύονταν ότι δεν θα αποδέχονταν την καταστροφική λύση του κουρέματος καταθέσεων. Αφού πρώτα συναίνεσαν σ’ αυτό που οι ίδιοι αποκαλούσαν καταστροφή, αμέσως μετά το βάφτισαν σωτηρία της οικονομίας.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και δεν μπορεί να εξαντληθεί στο πλαίσιο αυτής της παρέμβασης. Είναι όμως ενδεικτικός για να καταδείξει ποιους έχουν επιβεβαιώσει και ποιους έχουν διαψεύσει τα γεγονότα και οι εξελίξεις.
Καταδεικνύει επίσης το αυτονόητο. Ότι δηλαδή, όση αλήθεια και όση αξιοπιστία αποδείχθηκε ότι είχαν οι προεκλογικές δεσμεύσεις των κυβερνώντων, τόση αλήθεια και τόση αξιοπιστία είχε και η αφοριστική κριτική τους απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση και στο ΑΚΕΛ.
Συντρόφισσες, σύντροφοι,
Είμαστε δικαιολογημένοι να αισθανόμαστε θυμό και αγανάκτηση για την άδικη, εξοντωτική και αρκετές φορές πολιτικά ανήθικη πολεμική που δεχτήκαμε κατά τα προηγούμενα χρόνια.
Το ΑΚΕΛ όμως, ποτέ στην 90χρονη ιστορία του δεν καθοδηγήθηκε στην πολιτική του από συναισθήματα, όσο δικαιολογημένα κι αν ήταν. Μακριά από ρεβανσιστικές διαθέσεις ή μικροκομματικές σκοπιμότητες, κριτήριο των επιλογών και των θέσεων μας ήταν και θα παραμείνει η προσπάθεια για εξυπηρέτηση των καλώς νοούμενων συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού μας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, δεν έχουμε καμιά αναστολή να στηρίξουμε τη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού και να συμβάλουμε δημιουργικά για την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση του παράθυρου ευκαιρίας που δημιουργήθηκε με την ανάδειξη Ακκιντζί στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων.
Υπογραμμίζουμε ότι αυτό προϋποθέτει, ανάμεσα σ’ άλλα, τη σταθερή προσήλωση της πλευράς μας στη λύση ΔΔΟ. Πιθανή στρεψοδικία μας από τη συμφωνημένη εδώ και δεκαετίες μορφή λύσης, όπως ορισμένοι εισηγούνται, με μαθηματική ακρίβεια θα αποδειχθεί καταστροφική και θα οδηγήσει στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης.
Στο βαθμό που οι χειρισμοί του Προέδρου της Δημοκρατίας θα είναι αποτέλεσμα συλλογικής διαβούλευσης και θα εντάσσονται στο καθορισμένο πλαίσιο αρχών λύσης του Κυπριακού, ουδείς θα πρέπει να αμφιβάλλει ότι το ΑΚΕΛ θα λειτουργήσει με ψηλό αίσθημα πατριωτικής ευθύνης. Το όραμα για μια ελεύθερη και επανενωμένη Κύπρο, κοινή πατρίδα όλων των παιδιών της, ήταν και θα παραμείνει η κορυφαία προτεραιότητα και στόχος για το κόμμα μας.
Τούτων λεχθέντων, ουδείς επίσης θα πρέπει να αμφιβάλλει ότι το ΑΚΕΛ θα συνεχίσει να πολιτεύεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στα θέματα της εσωτερικής διακυβέρνησης, της οικονομίας και των θεσμών. Έχοντας, δηλαδή, πάντοτε ως καθοδηγητική πυξίδα τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού μας. Τα οποία, ενόσω δεν διαφοροποιείται η κυβερνητική αντιλαϊκή φιλοσοφία και η απροκάλυπτα ταξική της προσέγγιση, θα οδηγούν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση τα βήματα μας στην κατεύθυνση του αγώνα και της αντίστασης.
Αγώνα και αντίστασης κατά της αντιλαϊκής μνημονιακής πολιτικής λιτότητας και του κυβερνητικού δόγματος περί του μνημονιακού μονόδρομου, με στόχο να δημιουργηθούν πραγματικές προϋποθέσεις ανάπτυξης και ανάκαμψης της οικονομίας, από την οποία θα επωφεληθούν οι πολλοί και όχι οι λίγοι προνομιούχοι.
Αγώνα για προστασία της κύριας κατοικίας και της μικρής επαγγελματικής στέγης και αντίσταση μέχρι τέλους απέναντι στο προωθούμενο κούρεμα της ακίνητης ιδιοκτησίας, μέσω των εκποιήσεων σε βάρος των μικρό-οφειλετών και των εγγυητών τους.
Αγώνα και αντίστασης κατά των κυβερνητικών μεθοδεύσεων για ξεπούλημα των νευραλγικής σημασίας κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών.
Κατά της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων νοσοκομείων και της εισαγωγής του πολυασφαλιστικού στο ΓΕΣΥ, κατά τρόπο ώστε να εξυπηρετηθούν μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα σέ βάρος του δικαιώματος των πολιτών για ισότιμη πρόσβαση όλων στο πολύτιμο κοινωνικό αγαθό της υγείας.
Αγώνα για προστασία των μικρομεσαίων, που πέραν των συνεπειών της κρίσης, δέχονται αλλεπάλληλα πλήγματα από τις αυθαίρετες κυβερνητικές παρεμβάσεις υπέρ μιας χούφτας πολύ μεγάλων επιχειρήσεων στο λιανικό εμπόριο.
Αγώνα και αντίσταση απέναντι στην αντιμεταρρύθμιση και τη στασιμότητα στην παιδεία, για την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, για σύγχρονη, αποκεντρωμένη, με ενισχυμένες αρμοδιότητες και διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια τοπική αυτοδιοίκηση.
Ανειρήνευτο αγώνα για αναστύλωση και προοδευτικό εκσυγχρονισμό των θεσμών, οι οποίοι βρέθηκαν σε ακόμη πιο δεινή θέση εξαιτίας των κυβερνητικών επιλογών και αυθαιρεσίας.
Συντρόφισσες, σύντροφοι
Οι αγωνιστικοί στόχοι και οι προτάσεις μας δεν εξαντλούνται ασφαλώς σ΄ όσα σε συντομία αναφερθήκαμε. Για αυτά και πλείστα άλλα ζητήματα που απασχολούν γενικότερα την κοινωνία ή ειδικότερα ξεχωριστές κοινωνικές ομάδες, το 22ο συνέδριο μας θα συζητήσει και θα λάβει σημαντικές αποφάσεις.
Αποφάσεις τις οποίες θα καλεστούμε συλλογικά να κάνουμε ζωή και πράξη. Γιατί πρωτίστως είναι από τα έργα που κρινόμαστε από τον λαό μας και τους εργαζόμενους. Στις προσδοκίες των οποίων έχουμε ελάχιστο καθήκον και υποχρέωση να ανταποκριθούμε με επιτυχία, διαψεύδωντας ταυτόχρονα τους ευσεβείς πόθους όσων ακόμα αναμένουν την αποδυνάμωση του ΑΚΕΛ.
Σε πείσμα των καιρών, θα καταφέρουμε και αυτή τη φορά να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της ιστορίας, στηριγμένοι στις ένδοξες, αγωνιστικές, γεμάτες με προσφορά παραδόσεις της τιμημένης 90χρονης πορείας του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ. Αλλά και στο γεγονός ότι το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζόμενου Λαού ήταν και παραμένει η τίμια, η ανιδιοτελής, η μαχητική πρωτοπορία του Κυπριακού λαού. Γιατί η Αριστερά ήταν και παραμένει συνώνυμο της ελπίδας, του μέλλοντος και της προοπτικής για την Κύπρο και τον λαό μας.
