Απόσπασμα ομιλίας Γιώργου Λουκαΐδη στην εκδήλωση της Ε.Ε. ΑΚΕΛ Λεμεσού για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940
Πολεμίδια, 27 Οκτωβρίου 2014
Τιμούμε σήμερα την 74η επέτειο της 28ης του Οκτώβρη 1940, μιας λαμπρής και ηρωικής σελίδας στη νεώτερη ελληνική ιστορία. Ενός σημαντικού γεγονότος στον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο των λαών. Ενός σταθμού στην πάλη για λευτεριά και δημοκρατία.
(…)
Η επέτειος του έπους του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης, για μια ακόμη χρονιά γιορτάζεται με την Κύπρο να βρίσκεται υπό διπλή κατοχή. Τη συνεχιζόμενη για 40 χρόνια τουρκική κατοχή, αλλά και την ιδιότυπη οικονομική κατοχή, αφού η χώρα μας συνεχίζει να είναι κάτω από το μνημονιακό ζυγό για δεύτερη χρονιά.
Οι συνθήκες που διερχόμαστε ως λαός, καθιστούν τα μηνύματα της επετείου ιδιαίτερα επίκαιρα. Γιατί ήσαν και παραμένουν μηνύματα αντίστασης. Μηνύματα και διδάγματα ελπίδας, αισιοδοξίας και πίστης στις ανεξάντλητες δυνάμεις και δυνατότητες του λαϊκού παράγοντα, του οργανωμένου- μαζικού αγώνα για την υπεράσπιση πανανθρώπινων αρχών και ιδανικών.
Τα μηνύματα του ’40 ήσαν και παραμένουν διαχρονικά, ακυρώνοντας με το αστείρευτο φως τους ηττοπαθείς, μοιρολατρικές θεωρίες και προσεγγίσεις.
Με οδηγό και πυξίδα αυτά τα διδάγματα δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστούμε με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος παρουσιάζεται ακόμη πιο επιθετικός, οδηγώντας στον όλεθρο και την καταστροφή ολόκληρους λαούς, όπως συμβαίνει τούτη την περίοδο στη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Ουκρανία και αλλού.
Ούτε ασφαλώς θα αποδεχτούμε ότι αυτή είναι η μοίρα του κόσμου, στην οποία πρέπει να υποκύψουμε στο όνομα ενός δήθεν ρεαλισμού. Ούτε την ίδια στιγμή ξεγελιόμαστε από τις προφάσεις περί καταπολέμησης της τρομοκρατίας και προώθησης της δημοκρατίας, που χρησιμοποιούν ως πρόσχημα οι ΗΠΑ και οι ΝΑΤΟϊκοί εταίροι τους για να επιχειρούν τη δικαιολόγηση των άδικων πολέμων που εξαπολύουν, έχοντας ως αποκλειστικό στόχο την προώθηση των στενών, εγωιστικών τους συμφερόντων.
Η 28η Οκτωβρίου ως η κατ’ εξοχήν επέτειος αντίστασης, μας καθοδηγεί και στον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης των πολυεθνικών, που οδηγούν σε εξαθλίωση χώρες και περιοχές του πλανήτη και ισοπεδώνουν την ξεχωριστή κουλτούρα του κάθε λαού.
Τα μηνύματα του έπους του ’40 αποτελούν πηγή έμπνευσης στην πάλη κατά του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που με πρόσχημα την οικονομική κρίση επιχειρεί να γκρεμίσει το κοινωνικό κράτος, να ισοπεδώσει κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων και να επιβάλει στις εργασιακές σχέσεις συνθήκες μεσαίωνα.
Το ιστορικό Όχι του ’40 και το έπος της Εθνικής Αντίστασης μας εμπνέει στους σημερινούς μας αγώνες ενάντια στην αναβίωση και τη διευρυμένη εκλογικά και όχι μόνο, απήχηση νεοναζιστικών οργανώσεων και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, η οποία συνοδεύεται από την αναζωπύρωση του αντικομμουνισμού. Φαινόμενα, που επτά σχεδόν δεκαετίες από τη λήξη του καταστροφικού Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όπως και τότε αντλούν την ύπαρξη τους όχι μόνο από τις δραματικές κοινωνικές συνθήκες που επιφέρουν οι αντιλαϊκές πολιτικές λιτότητας, αλλά και από την στήριξη και ενθάρρυνση που τυγχάνουν από το οικονομικο- πολιτικό κατεστημένο.
Ειδικότερα, στην Κύπρο του 2014, τα διαχρονικής αξίας διδάγματα της επετείου, παραμένουν πολύτιμα στον αγώνα για απαλλαγή από την τουρκική κατοχή και την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας και του λαού μας.
Η πολιτική της μαξιμαλιστικής, ανυποχώρητης συνθηματολογίας, από τη μια και από την άλλη η επίκληση της αδυναμίας της ελληνοκυπριακής πλευράς ώστε να αποδεχτούμε οποιαδήποτε λύση, είναι στην ουσία τους αμφότερες ηττοπαθείς, αφού οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης ή σε παραλλαγή της.
Η συνεπής, διεκδικητική γραμμή αγώνα που υπερασπίζεται τις βασικές αρχές λύσης και το στρατηγικό στόχο για λύση ΔΔΟ και που ταυτόχρονα επιδεικνύει ευελιξία στην τακτική, ήταν και παραμένει η μόνη ορθή επιλογή για να μεγιστοποιήσουμε τις προοπτικές λύσης του Κυπριακού.
Ήταν αυτή η πολιτική που σε συνδυασμό με τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Χριστόφια, έφερε χειροπιαστά αποτελέσματα. Πέραν των σημαντικών συγκλίσεων που επιτεύχθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του Κυπριακού, όταν την ηγεσία των Τ/κ ανέλαβε ο κ. Έρογλου με τις γνωστές αδιάλλακτες θέσεις του, η διεθνής κοινότητα ακόμη και οι στενοί σύμμαχοι της Τουρκίας, σ΄ αυτόν είναι που καταλόγιζαν την ευθύνη για την τύχη των συνομιλιών. Η πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης οδήγησε ταυτόχρονα σε μια ισχυρή πολιτικο- διπλωματική θωράκιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ώστε όταν η Τουρκία το 2011 επιχείρησε τυχοδιωκτικές ενέργειες αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ, δέχτηκε την άμεση αποφασιστική αντίδραση της διεθνούς κοινότητας και υποχρεώθηκε σε πολιτικο- διπλωματική ήττα.
Σήμερα, στο όνομα του ενταφιασμού των συγκλίσεων Χριστόφια- Ταλάτ και εξαιτίας της μονοδιάστατης εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης ΔΗΣΥ- Αναστασιάδη με την επικράτηση του δόγματος ότι η Κύπρος ανήκει στη Δύση, ήδη πληρώνουμε ακριβό τίμημα. Πρώτον, η ε/κ πλευρά πλέον θεωρείται συνυπεύθυνη για την στασιμότητα στις διαπραγματεύσεις και τη διεύρυνση του χάσματος στις θέσεις των πλευρών. Την ίδια στιγμή οι δυτικοί στρατηγικοί εταίροι και σύμμαχοι των κυβερνώντων, μπροστά στη νέα επικίνδυνη κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας στην κυπριακή ΑΟΖ, τηρούν μια χλιαρή έως ουδέτερη αντίδραση, επιτρέποντας στην Άγκυρα να δημιουργεί τα χειρότερα τετελεσμένα από την ανακήρυξη του ψευδοκράτους και εντεύθεν.
Κατά συνέπεια ως ΑΚΕΛ προειδοποιούμε ότι ενόσω ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν επαναφέρει τις συγκλίσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μαζί και αυτές που αφορούν το φυσικό αέριο που από μόνες τους απαντούν στις τουρκικές αιτιάσεις για τα δικαιώματα των Τ/κ στο φυσικό μας πλούτο· ενόσω το δόγμα ότι η Κύπρος ανήκει στη Δύση δεν αντικατασταθεί από τη θέση ότι η Κύπρος ανήκει στους Κυπρίους και ότι είναι τα συμφέροντα του λαού μας που πρέπει να ορίζουν την εξωτερική μας πολιτική, τότε είναι αδύνατο να προσβλέπουμε στην επανάκτηση της διεθνούς μας αξιοπιστίας και πολιτικο- διπλωματικής θωράκισης.
Παρόμοια είναι δυστυχώς τα δεδομένα και στην κυπριακή οικονομία, η οποία συνεχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με τους εργαζόμενους, τα νοικοκυριά, τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού και τις μικρές επιχειρήσεις να βλέπουν τη θέση τους να επιδεινώνεται συνεχώς. Η Κύπρος παραμένει πρωταθλήτρια στην Ευρώπη στην αύξηση του δημόσιου χρέους στην αύξηση της ύφεσης, στις μειώσεις των μισθών, στη μείωση της απασχόλησης, στην αύξηση της μακροχρόνιας ανεργίας, στο ύψος των μη εξυπηρετούμενων δανείων, στο ύψος των δανειστικών επιτοκίων, στις χαμηλότερες δαπάνες για τις κοινωνικές παροχές και την Υγεία.
Βέβαια, οι κυβερνώντες έχουν άλλη, ακριβώς αντίθετη θεώρηση των πραγματικοτήτων. Θεωρούν ότι πάμε από το καλό στο καλύτερο. Ότι βιώνουμε ένα νέο οικονομικό θαύμα. Ότι αυτό το θαύμα που ζούμε από το Μάρτιο του 2013 και εντεύθεν είναι το αποτέλεσμα των σωτήριων μνημονιακών πολιτικών, τις οποίες θεωρούν ως το ιδεολογικό μανιφέστο τους που θα έπρεπε να εφαρμόζαμε, ανεξαρτήτως της εδώ παρουσίας της τρόικας.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Δεν μας προκαλεί καμιά έκπληξη η στάση της κυβέρνησης ΔΗΣΥ- Αναστασιάδη.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν οι αρνητικές επιπτώσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στην κυπριακή οικονομία, με την κρίση από το 2010 να εξελίσσεται σε αμιγώς τραπεζική, το κρίσιμο ερώτημα και διακύβευμα ήταν και παραμένει μέχρι αυτή τη στιγμή, το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα. Ποιος θα αναλάβει το τίμημα που προκάλεσε η ασίγαστη μανία και απληστία για ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη, η οποία επέφερε την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την τραπεζική ληστεία των €19 δις στην Κύπρο.
Τα ίδια τα γεγονότα τεκμηριώνουν με ξεκάθαρο τρόπο ότι ο ΔΗΣΥ, στην αρχή ως αντιπολίτευση και στη συνέχεια ως κυβέρνηση, επιδιώκει να φορτώσει τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης και της τραπεζικής ληστείας στους ώμους των εργαζομένων, των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού και των μικρών επιχειρήσεων. Αυτό εξηγεί γιατί ΔΗΣΥ και κυβέρνηση δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα με το μνημονιακό ζυγό, αλλά αντίθετα θεωρούν ως μανιφέστο τους τις αντιλαϊκές μνημονιακές πολιτικές λιτότητας που οδηγούν σε φτωχοποίηση τον λαό μας και σε εκποίηση έναντι πινακίου φακής τον εθνικό μας πλούτο.
Εξηγεί ακόμα την άδικη, αφοριστική επίθεση που δέχτηκε η κυβέρνηση Χριστόφια και την προσπάθεια ενοχοποίησης της Αριστεράς για την καπιταλιστική κρίση και την τραπεζική ληστεία μέσα από τη βάναυση διαστρέβλωση της αλήθειας και την εκ των υστέρων επινόηση μύθων.
Αποκαλύπτει, πρόσθετα, τις τεράστιες ευθύνες όσων έκαναν πολιτικές πλάτες σε τραπεζίτες και στον πρώην κεντρικό τραπεζίτη, τους οποίους στον ουσιώδη χρόνο θεωρούσαν ως τους καλύτερους στον κόσμο, δρώντας αρχικά ως τσιλιαδόροι της τραπεζικής ληστείας και επιζητώντας μέχρι και σήμερα να τις διασώσουν σε βάρος των ήδη θυμάτων της τραπεζικής κρίσης.
Σ’ αυτό το πλαίσιο είναι που πρέπει να εξετάσουμε την χθεσινή ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των stress tests για τις τράπεζες. Τι θα σημαίνει δηλαδή, στην πράξη αυτή η εξέλιξη για τους εργαζόμενους, τα νοικοκυριά, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και την πραγματική οικονομία; Θα τερματιστούν εδώ άραγε οι προσπάθειες να φορτωθεί και άλλο κόστος στους βασικούς συντελεστές της οικονομικής ανάπτυξης, ώστε να πάψει να τροφοδοτείται ο φαύλος κύκλος ύφεσης; Θα πάψουν οι κυβερνώντες να προτάσσουν εκβιαστικά διλήμματα για την επόμενη δόση της τρόικας και να καλλιεργούν πανικό ως προς τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, ώστε να προωθούν τις αντιλαϊκές και κοινωνικά ανάλγητες πολιτικές τους;
Πρόσθετα, οι πολίτες, αφού πλήρωσαν όσα πλήρωσαν για να σωθούν οι τράπεζες, θα δουν τα δανειστικά επιτόκια που τους φορτώθηκαν να μειώνονται; Θα δουν τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη διαφορά δανειστικού με καταθετικό επιτοκίο να μειώνεται; Θα δουν τις τράπεζες να προχωρούν σε θαρραλέες αναδιαρθρώσεις δανείων που θα διακρίνονται από κοινωνική ευαισθησία απέναντι στους δανειολήπτες που πλήγηκαν από την τραπεζική κρίση ή θα προχωρήσουν να τους πάρουν την κύρια κατοικία και την επαγγελματική τους στέγη;
Εκφράζουμε τις έντονες αμφιβολίες μας, αν όχι τη βεβαιότητα μας, κατά πόσο στο επόμενο διάστημα θα αλλάξουν ριζικά τα πράγματα. Οι επόμενες εβδομάδες και μήνες θα αποδείξουν αν έχουμε δίκαιο ή όχι.
Σε κάθε περίπτωση η επιλογή του ΑΚΕΛ, ως της πρωτοπορίας των εργαζομένων, είναι αυτή που η σημερινή επέτειος ορίζει.
Αυτή δεν είναι άλλη από τη σθεναρή αντίσταση κατά του μνημονιακού ζυγού, κατά της τρόικας, κατά των αντιλαϊκών πολιτικών λιτότητας και κατά όλων όσων επιδιώκουν την κατάργηση των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων που κέρδισε ο λαός μας τα τελευταία 90 χρόνια, με μπροστάρη το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζόμενου Λαού.
Επειδή όμως η αντίσταση δεν αποτελεί απλώς θεωρία, αυτή αποκτά ουσιαστικό και ελπιδοφόρο περιεχόμενο, μόνο όταν εκφράζεται με την ενεργό συμμετοχή και την οργανωμένη πάλη του κάθε ΑΚΕΛικού, Αριστερού, προοδευτικού πολίτη στον τόπο μας.
Ενεργός συμμετοχή σημαίνει στην πράξη συνεχή επαφή με το λαό μας και τους εργαζομένους. Σημαίνει να αφουγκραζόμαστε τη φωνή του απλού ανθρώπου, που σε αρκετές περιπτώσεις είναι φωνή απελπισίας.
Σημαίνει συνεπή και μαχητική υπεράσπιση, σε όλα τα επίπεδα, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, των μικρομεσαίων, της νεολαίας και των φοιτητών μας, των συνταξιούχων και των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Το έπος του Σαράντα και της Εθνικής Αντίστασης συνιστά αστείρευτο ηθικό κεφάλαιο για το λαό μας από το οποίο αντλούμε δύναμη για να ξεπεράσουμε τις σημερινές πολύ δύσκολες καταστάσεις και να αντιπαλέψουμε την αθλιότητα που κάποιοι επιμένουν να τον ρίξουν. Η όποια μορφή κατοχής κάποτε τερματίζεται και η καταχνιά υποχωρεί στο φως της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.
