Παρέμβαση ΑΚΕΛ στην 20ή Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων
Παρέμβαση ΑΚΕΛ στην 20ή Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (Αθήνα, 23 – 25 Νοέμβρη 2018)
«Η σύγχρονη εργατική τάξη και η συμμαχία της.
Τα καθήκοντα της πολιτικής της πρωτοπορίας – των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων – στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για τα δικαιώματα των εργατών και των λαών, για την ειρήνη, το σοσιαλισμό»
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Από μέρους του ΑΚΕΛ χαιρετίζουμε την 20η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων και απευθύνουμε θερμό συντροφικό χαιρετισμό σε όλους τους εκπροσώπους των Κομμάτων που βρίσκονται σήμερα εδώ. Μέσω εσάς στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης και ενότητας δράσης από μέρους των κομμουνιστών της Κύπρου προς τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες όλου του κόσμου, σε όσους αγωνίζονται για τα δίκαια των εργαζομένων, για την ειρήνη, για το σοσιαλισμό. Ειδικότερα, προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας μεταφέρουμε τις ευχαριστίες μας για τη φιλοξενία της φετινής Συνάντησης και με την ευκαιρία των 100 χρόνων ζωής και ηρωϊκής δράσης του ΚΚΕ απευθύνουμε στα μέλη και τα στελέχη του εγκάρδιο συντροφικό χαιρετισμό.
Ως Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, μας ενώνουν αξίες, ιδανικά και Ιστορία. Μας ενώνει η μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, ο διεθνισμός και η υπόθεση του σοσιαλισμού. Είναι γνωστό βέβαια, ότι υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις σε θέματα στρατηγικής και τακτικής, τις οποίες μπορούμε και πρέπει να συζητούμε μέσα σε πνεύμα συντροφικότητας και αλληλοσεβασμού. Πιστεύουμε ωστόσο, ότι η ετήσια Διεθνής Συνάντηση εκπληρώνει την αποστολή της εφόσον καθίσταται ο χώρος γόνιμης ανταλλαγής εμπειριών και εκτιμήσεων, μα προπαντός, εφόσον καθίσταται το εργαλείο διασφάλισης και εμβάθυνσης της ενότητας δράσης των Κομμάτων μας σε ορισμένους βασικούς άξονες. Κτίζοντας σε αυτά που μας ενώνουν ανταποκρινόμαστε στο καθήκον που μας αναλογεί στη σημερινή φάση και κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η 20η Διεθνής Συνάντηση ΚΕΚ πραγματοποιείται μέσα στις διεθνείς συνθήκες της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης. Παρά τις διαβεβαιώσεις από διάφορα επιτελεία του καπιταλιστικού κόσμου και παρά τις φάσεις πρόσκαιρης και αναιμικής ανάκαμψης που καταγράφονται, η κρίση δεν έχει ξεπεραστεί. Ακόμα και με τη βίαιη καταστροφή τμήματος του κεφαλαίου, ακόμα και με το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν στα χρόνια της κρίσης σε όλο τον κόσμο προκειμένου να συμπιεστεί το εργατικό κόστος και τα κοινωνικά δικαιώματα, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις κρίσεις, τις αντιθέσεις, τα αδιέξοδα. H αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας ήταν και παραμένει η ρίζα των δραματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη. Των ταξικών ανισοτήτων. Της συγκέντρωσης γιγαντιαίου πλούτου σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Των σχέσεων εξάρτησης και εκμετάλλευσης ανάμεσα στα κράτη.
Της φτώχειας, της πείνας, της ανεργίας. Της περιβαλλοντικής καταστροφής. Της ανόδου του φασισμού.
Ειδικότερα για την άνοδο του φασισμού και της ακροδεξιάς πρέπει να τονίσουμε ότι συνιστά φαινόμενο που εμφανίζεται όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην αμερικανική ήπειρο. Πρόκειται για δυνάμεις, που ενώ παρουσιάζονται ως «αντισυστημικές» δυνάμεις, πίσω τους κρύβονται τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου και ποτέ δεν θίγουν το καπιταλιστικό σύστημα ως την αιτία των λαϊκών προβλημάτων. Ενώ στρέφονται ενάντια στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, στηρίζουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που προκαλούν την προσφυγιά. Ενώ παρουσιάζονται με φιλολαϊκό προσωπείο, η ρατσιστική ιδεολογία τους στοχεύει να καλλιεργήσει το μίσος και τη διαίρεση των εργαζομένων. Ο αντικομμουνισμός τους είναι ακόμα μια απόδειξη του βαθύτατα συστημικού χαρακτήρα τους. Η πάλη κατά της ακροδεξιάς –ως προϊόντος και εφεδρείας του καπιταλισμού, ως της πιο βάρβαρης και μισάνθρωπης εκδοχής του- αποτελεί ιστορικό και επιτακτικό καθήκον για τη σύγχρονη εργατική τάξη και τη συμμαχία της, για τα Κομμουνιστικά Κόμματα και το διεθνές κίνημα.
Η πιο επικίνδυνη, ωστόσο, έκφραση της καπιταλιστικής κρίσης είναι η δραματική και εκρηκτική όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων του πλανήτη που παίρνουν τη μορφή οικονομικών πολέμων (ακόμα και εντός του ευρωατλαντικού άξονα), ενεργειακών τιτανομαχιών στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και στον Καύκασο, αναζωοπύρωσης παλιών και νέων εστιών έντασης και συγκρούσεων (Συρία, Υεμένη, Ιράκ, Λιβύη, Παλαιστίνη) μαζί με μια κλιμακούμενη στρατιωτικοποίηση η οποία ξαναφέρνει στο προσκήνιο ακόμα και τον εφιάλτη του πυρηνικού ολέθρου. H στρατηγική των ΗΠΑ όπως εκφράζεται από τη διακυβέρνηση Τραμπ σηματοδοτεί μια νέα φάση στη οικονομικοπολιτική και στρατιωτική επιθετικότητα των ΗΠΑ προκειμένου να υπερασπιστούν την πρωτοκαθεδρία τους απέναντι στην ανερχόμενη ΛΔ Κίνας και τη Ρωσία. Η νέα «Στρατηγική Εθνικής Άμυνας» και η «Επανεκτίμηση της Πυρηνικής Διάταξης» (U.S. Nuclear Posture Review) ή αλλιώς το νέο «πυρηνικό δόγμα» Τραμπ συνιστούν ανοιχτή απειλή ενάντια στην παγκόσμια ειρήνη και τους λαούς του κόσμου. Οι ΗΠΑ ενισχύουν την στρατιωτική τους παρουσία σε περιοχές όπως ο Ειρηνικός και η Νοτιοανατολική Ασία ενώ το ΝΑΤΟ έχει αυξήσει δραστικά την παρουσία του στην Ανατολική Μεσόγειο –ακόμα και με το πρόσχημα του προσφυγικού- καθώς και στην Ανατολική Ευρώπη. Παράλληλα, εντείνεται η στρατιωτικοποίηση και ο επεμβατισμός της ΕΕ, η οποία βαθαίνει τη σύζευξη της με το ΝΑΤΟ, διοχετεύει δισεκατομμύρια στις στρατιωτικές δαπάνες, στις επενδύσεις στην πολεμική βιομηχανία και στη δημιουργία νέων στρατιωτικών δομών (PESCO, Ταμείο Άμυνας) ενώ επανέρχεται το σενάριο της συγκρότησης ευρωστρατού. Ισραήλ, Σαουδική Αραβία και Τουρκία –στην προσπάθεια τους να αναβαθμίσουν τη γεωπολιτική και οικονομική τους θέση και να διεκδικήσουν την πρωτοκαθεδρία στην ευρύτερη περιοχή- οξύνουν την στρατιωτικοπολιτική τους επιθετικότητα σε βάρος των γειτονικών τους λαών.
Είναι λοιπόν κατά την άποψη μας, στις σημερινές συνθήκες, βασικό καθήκον της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων δηλαδή, η αποκάλυψη των ταξικών αιτιών που κρύβονται πίσω από τους ανταγωνισμούς, τη στρατιωτικοποίηση και τον κίνδυνο του πολέμου, ή με άλλα λόγια, η αποκάλυψη του τι είναι ο ιμπεριαλισμός. Την ίδια ώρα, άμεσο και επιτακτικό καθήκον είναι η κινητοποίηση των πλατιών μαζών στην υπεράσπιση της ειρήνης, στην απόκρουση του εφιάλτη ενός περιφερειακού ή γενικευμένου πολέμου. Πρόκειται για ένα καθήκον που υλοποιείται με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών μέσα στα φιλειρηνικά, αντιπολεμικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα των χωρών μας, στα οποία έχουμε καθήκον να συσπειρώνουμε όχι μόνο τους κομμουνιστές και τους αριστερούς, αλλά ολόκληρη την εργατική τάξη, κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη, τη νεολαία, όλους όσους συμμερίζονται τη σημασία του αγώνα για την ειρήνη. Έστω κι αν δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Έστω κι αν δεν τους έχουμε πείσει ακόμα ότι η ειρήνη δεν είναι μόνο η εξάλειψη του πολέμου, αλλά η εξάλειψη των αιτιών του πολέμου.
Αυτή η αντίληψη καθοδηγεί το ΑΚΕΛ στον καθήκον μας να διαφωτίσουμε και να κινητοποιήσουμε το λαό της Κύπρου απέναντι στα διαχρονικά σχέδια για μετατροπή του νησιού μας σε στρατιωτικό ορμητήριο και πεδίο ασκήσεων ξένων στρατών. Πρόκειται για ένα καθήκον που έχει τεθεί επιτακτικά ενώπιον μας αφού η κυβέρνηση Αναστασιάδη στην Κύπρο, από την εκλογή της το 2013, έδειξε τη βούληση της να υποστηρίξει ενεργά τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή και σε αυτή τη γραμμή συνεχίζει πιο έντονα μετά την επανεκλογή της το 2018. Εξ αρχής δρομολόγησε τον αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας προσεγγίζοντας τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ προωθώντας παράλληλα τη διάρρηξη των παραδοσιακών κυπρορωσικών σχέσεων και μετακίνηση από παραδοσιακές θέσεις αρχών στο Παλαιστινιακό. Δεν είναι τυχαίο που η κυβέρνηση ΔΗΣΥ-Αναστασιάδη χαρακτήρισε την πατρίδα μας ως το «προκεχωρημένο φυλάκιο της ΕΕ και της Δύσης στην ανατολική Μεσόγειο» και ως «ασπίδα του Ισραήλ» ενώ πλέον κάνει ανοίγματα ακόμα και στη Σαουδική Αραβία. Η συναίνεση στη χρήση των βρετανικών βάσεων που βρίσκονται στο έδαφος της Κύπρου για τη διενέργεια αεροπορικών επιθέσεων στη Συρία και το Ιράκ και η προωθούμενη στρατιωτική συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ (με στρατιωτικές συμφωνίες και ασκήσεις) ενέχει τεράστιους κινδύνους για το λαό μας και εμπλέκει τη χώρα μας πολεμοκάπηλους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Παράλληλα, το ζήτημα της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ ή στο ΝΑΤΟϊκό πρόγραμμα Συνεταιρισμό για την Ειρήνη –ζήτημα που διαπλέκεται και με το θέμα του Κυπριακού- αποτελεί διαρκή στόχο της κυβέρνησης αλλά και των άλλων κομμάτων, ο οποίος πλέον επανέρχεται. Αυτές οι επιλογές παρουσιάζονται από την κυβέρνηση ως θωράκιση της Κύπρου απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Χρειάζεται συστηματική δουλειά μέσα στο λαό για να αποκαλύπτονται οι κίνδυνοι και οι αυταπάτες που κρύβουν. Το ΑΚΕΛ αντιτάσσει ότι η ασφάλεια του λαού και της χώρας μας είναι η ειρήνη και όχι η εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τη στρατιωτικοποίηση. Η πρόσφατη μαζική Πορεία Ειρήνης του αντιπολεμικού κινήματος της Κύπρου έξω από τις βρετανικές βάσεις έδειξε ότι -παρά τη συστηματική προπαγάνδα- η υπεράσπιση της ειρήνης, η διεθνιστική αλληλεγγύη και η αντιιμπεριαλιστική δράση κινητοποιεί το πιο προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας μας.
Μέσα στο εκρηκτικό πλέον σκηνικό της Ανατολικής Μεσογείου διεξάγεται σήμερα ο αγώνας του κυπριακού λαού ενάντια στη 44χρονη κατοχή και τον εποικισμό του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία και τη ντε φάκτο διχοτόμηση του νησιού και των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. Για το ΑΚΕΛ, ο αγώνας για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας αποτελεί το άμεσο καθήκον του ως του Κόμματος της Εργατικής Τάξης και του Εργαζόμενου Λαού ολόκληρης της Κύπρου. Στη δική μας αντίληψη, η επανένωση του λαού -Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων- του εδάφους, του κράτους, της κοινωνίας και της οικονομίας της Κύπρου αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση για να τεθεί ο στόχος του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στη χώρα μας. Λύση του Κυπριακού που θα επιτυγχάνει τον τερματισμό της κατοχής και του καθεστώτος των ξένων εγγυητριών δυνάμεων, την αποκατάσταση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, την αποστρατιωτικοποίηση του νησιού και την επανένωση του λαού θα συνιστά ανατροπή του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος που συντελέστηκε σε βάρος της Κύπρου το 1974. Θα συνιστά επίσης μια σημαντική συμβολή στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα των λαών και στην υπόθεση της ειρήνης στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σήμερα, το σύνθετο ζήτημα του Κυπριακού Προβλήματος διασταυρώνεται με τα οικονομικά, γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντα που συγκρούονται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Οι απειλές και επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που έχει προχωρήσει, κατά τα τελευταία χρόνια, σε ενέργειες για τη διασφάλιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων στην ΑΟΖ της, δυναμιτίζουν το τοπίο ενώ το ενδεχόμενο να μην ανανεωθεί η παρουσία της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο[1] συνεπάγεται προφανείς κινδύνους. Την ίδια ώρα, η πάροδος του χρόνου δημιουργεί σοβαρότατα και ενδεχομένως μη αναστρέψιμα αρνητικά τετελεσμένα επί του εδάφους αλλά και στη δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού, ένεκα της συστηματικής πολιτικής που εφαρμόζει η Τουρκία για την πολιτισμική-θρησκευτική, οικονομική και πολιτική αφομοίωση του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου και της ίδιας της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Η διαχρονική γραμμή του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό συμπυκνώνεται στη θέση ότι αφ’ ενός είμαστε έτοιμοι για ένα έντιμο συμβιβασμό μεταξύ Ε/κ και Τ/κ αλλά αφ’ ετέρου δεν θα δεχθούμε κανένα συμβιβασμό με την κατοχή, τη διχοτόμηση και το ΝΑΤΟ. Για αυτό το ΑΚΕΛ, στην τρέχουσα περίοδο αγωνίζεται, κινητοποιεί το λαό και παίρνει πρωτοβουλίες εντός και εκτός Κύπρου στην κατεύθυνση του στόχου για επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό στη βάση του Πλαισίου του ΓΓ του ΟΗΕ, το οποίο επιλύει ορθά τα ζητήματα που άπτονται της ουσίας του Κυπριακού Προβλήματος, δηλαδή τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής και την κατάργηση του καθεστώτος εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων Τουρκίας, Ελλάδας και Ηνωμένου Βασιλείου επί της Κύπρου.
Ταυτόχρονα, ως ΑΚΕΛ απορρίπτουμε με αποφασιστικότητα τα σενάρια για ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ ή ΝΑΤΟϊκές εγγυήσεις για τη λύση του Κυπριακού, κάτι που ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κύπρου, Ν. Αναστασιάδης έχει επαναφέρει το τελευταίο διάστημα. Το ΑΚΕΛ, που αποτελεί τη βασική δύναμη για επίτευξη λύσης αρχών στο Κυπριακό, έχει καταστήσει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχτεί λύση που να προβλέπει ΝΑΤΟϊκές εγγυήσεις και παρουσία του ΝΑΤΟ στην Κύπρο.
Η διχοτόμηση του νησιού αποτελούσε διαχρονική επιδίωξη της Τουρκίας με την προώθηση της συνομοσπονδίας ή της λύσης δύο κρατών. Το γεγονός ότι τέτοιες απόψεις –για αναζήτηση δηλαδή λύσεων έξω από το πλαίσιο του ΟΗΕ που προνοεί λύση ομοσπονδίας- εκφράζονται πλέον και μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα αποκαλύπτει αλλότρια συμφέροντα και οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια. Το ΑΚΕΛ ήταν και είναι η δύναμη που εκφράζει με συνέπεια τη θέση «Κύπρος: μια πατρίδα – ένας λαός» και προειδοποιεί ότι τυχόν εγκατάλειψη του στόχου για λύση ομοσπονδίας ισοδυναμεί με την αρχή του τέλους για το Κυπριακό αλλά τελικά και για την ίδια την Κύπρο αφού θα οριστικοποιήσει τη διχοτόμησή της. Για το ΑΚΕΛ καθίσταται ιστορικό καθήκον για το μέλλον και την ενότητα της πατρίδας μας η προάσπιση του πλαισίου λύσης του Κυπριακού που προνοεί τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα και με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων. Αυτό συνιστά τον έντιμο συμβιβασμό για τη λύση της εσωτερικής πτυχής του Κυπριακού στον οποίο συναντώνται οι προοδευτικές δυνάμεις της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Καθίσταται λοιπόν πολύτιμη η διεθνιστική αλληλεγγύη των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος προς τον αγώνα του κυπριακού λαού για μια ελεύθερη ανεξάρτητη, επανενωμένη και ομοσπονδιακή Κύπρο, χωρίς συρματοπλέγματα, ξένους στρατούς και ξένους κηδεμόνες.
Τέλος, συντρόφισσες και σύντροφοι, ως ΑΚΕΛ είχαμε και έχουμε την αντίληψη ότι για να εκπληρώνει το Κόμμα, τα άμεσα και τα μακροπρόθεσμα καθήκοντα του ως πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, πρέπει πρώτα από όλα να κερδίζει την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης και ευρύτερα των εργαζομένων μέσα στους αγώνες για τις άμεσες λαϊκές και κοινωνικές διεκδικήσεις. Για τα καθημερινά προβλήματα και αιτήματα του κόσμου της δουλειάς και της νεολαίας. Για την αποτελεσματική υπεράσπιση των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων από τις επιθέσεις του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων που το υπηρετούν. Είναι με αυτό το φακό που αξιολογούμε και τη δική μας δράση και τις δικές μας αδυναμίες.
Τα τελευταία χρόνια, η Κύπρος βιώνει μια πρωτοφανή συγκέντρωση πλούτου σε ελάχιστα χέρια σε συνδυασμό με μια δραματική όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και ένα μεγάλο πισωγύρισμα στις εργασιακές σχέσεις. Πρόκειται βέβαια για διαδικασία που συντελείται σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, της οποίας πλέον τα αδιέξοδα, οι ανισότητες και οι αντιφάσεις που παράγει και που αντιμετωπίζει δεν μπορούν να αποσιωπηθούν ή να συγκαλυφθούν. Είναι τα αποτελέσματα της ταξικής φύσης της ΕΕ όπως διαμορφώθηκε από τις Συνθήκες και εξελίχθηκε από τις πολιτικές που εκπορεύονται από αυτές. Είναι τα αποτελέσματα και των πολιτικών σε εθνικό επίπεδο που ευθυγραμμίζονται
Η πολιτική της κυβέρνησης Αναστασιάδη, με την εκ περιτροπής στήριξη των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, συνιστά μια προκλητική αδίστακτη εξυπηρέτηση του τραπεζικού κεφαλαίου και της μεγαλοεργοδοσίας. Δημόσια παιδεία και υγεία βρίσκονται υπό διαρκή υπόσκαψη ενώ τα συνδικαλιστικά δικαιώματα έχουν τεθεί στο στόχαστρο της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου. Η μερική και προσωρινή απασχόληση έχουν διευρυνθεί. Το ΑΚΕΛ είναι η μόνη δύναμη που ασκεί αντιπολίτευση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και αποτελεί την κινητήρια δύναμη και το βασικό όγκο σε όσες λαϊκές και κοινωνικές κινητοποιήσεις έχουν πραγματοποιηθεί την τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Η μέχρι σήμερα αποτροπή των ιδιωτικοποιήσεων των τηλεπικοινωνιών και του ηλεκτρισμού πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στην αποφασιστική στάση του ΑΚΕΛ και του εργατικού κινήματος. Στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα της ΠΕΟ πιστώνεται επίσης το γεγονός ότι σε δεκάδες συλλογικές συμβάσεις που ανανεώθηκαν τον τελευταίο χρόνο επιτεύχθηκε αποκατάσταση απωλειών που συντελέστηκαν στα πρώτα χρόνια της κρίσης, με επαναφορά μισθών και ωφελημάτων, ενώ σε πολλές υπήρξε και αύξηση μισθών.
Εντούτοις, το γεγονός ότι τα πλείστα από αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης Αναστασιάδη –παρά την κοινωνική κατακραυγή- εντέλει επιβλήθηκαν (όπως η νομοθεσία για τις εκποιήσεις, η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών και το ξεπούλημα του Συνεργατισμού, μιας κορυφαίας κατάκτησης του κυπριακού λαού) έχει εμπεδώσει σε μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων την απαξίωση για την αξία της οργανωμένης πάλης και της συνδικαλιστικής δράσης, αλλά και την απογοήτευση προς το Κόμμα και το Κίνημα. Και από τη δική μας εμπειρία –αλλά και την Ιστορία- αποδεικνύεται ότι η αποτελεσματικότητα των αγώνων είναι καθοριστικός παράγοντας στο πώς διαμορφώνεται η αντίληψη των εργαζομένων –ιδιαίτερα των στρωμάτων που πλήγηκαν περισσότερο από την κρίση- για το Κόμμα και το εργατικό κίνημα. Δεν αρκεί λοιπόν να διακηρύσσουμε ότι είμαστε η πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Πρέπει να κατακτούμε αυτό το ρόλο μέσα από αγώνες αποφασιστικούς και προπαντός αποτελεσματικούς και νικηφόρους.
Η ουσιαστική αύξηση της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων ιδιαίτερα των νέων, η σφυρηλάτηση της ενότητας της εργατικής τάξης και των εργαζομένων πέρα από τις εσωτερικές (τεχνητές) διαιρέσεις (δημοσίου-ιδιωτικού, ντόπιοι-ξένοι, άνεργοι-εργαζόμενοι, «υψηλόμισθοι»-χαμηλόμισθοι), ο συνδυασμός της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής πάλης για τα ευρύτερα λαϊκά δίκαια, η συστηματική ιδεολογικοπολιτική δουλειά είναι ορισμένα από τα άμεσα διακυβεύματα στα οποία καλείται το Κόμμα να επιτύχει προκειμένου να υπερβεί αδυναμίες και ελλείψεις, και να ξεδιπλώσει αγώνες που θα αρχίσουν σταδιακά να φέρνουν αποτελέσματα και νίκες, δικαιώματα και κατακτήσεις.
Ο δρόμος των αγώνων είναι αυτός με τον οποίο το Κόμμα κερδίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας, καταξιώνεται ως η πρωτοπορία του και ανοίγει το δρόμο για τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές και ανατροπές. Και τελικός προορισμός αυτού του δρόμου δεν μπορεί να είναι άλλος παρά ο σοσιαλισμός. Η κοινωνία που επιλύει ριζικά τα άμεσα προβλήματα και ανάγκες των εργαζομένων. Που αναχαιτίζει τις αιτίες που γεννούν τους πολέμους, το φασισμό και την οικολογική καταστροφή. Που απελευθερώνει τις τεράστιες δυναμικές της ανθρωπότητας και της επιστήμης. Γιατί ο σοσιαλισμός δεν είναι ένας ευσεβής πόθος ούτε μια ρομαντική ουτοπία. Πάνω από όλα ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος, επίκαιρος και εφικτός. Τα πισωγυρίσματα και οι χειμώνες της Ιστορίας είναι προσωρινά. Ο τροχός της Ιστορίας πάντα θα προχωρεί και η ανθρωπότητα στο τέλος θα κάνει το βήμα προς τα εμπρός. Ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον των λαών.
[1] Η Ειρηνευτική Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο (UNFICYP) βρίσκεται στο νησί από το 1964 και από το 1974 επιτηρεί τη νεκρή ζώνη μεταξύ του τουρκικού στρατού και της κυπριακής Εθνικής Φρουράς. Ένεκα της πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ για τις ειρηνευτικές αποστολές του ΟΗΕ, υπάρχει ο κίνδυνος αν δεν υπάρχουν συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού Προβλήματος, ούτε μέχρι τον επόμενο Γενάρη, να μην ανανεωθεί η παρουσία της.
