Χαιρετισμός Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού στο πρόγευμα για γυναίκες που συμμετέχουν στη δημόσια ζωή
Σας ευχαριστώ θερμά για τη θετική ανταπόκριση σας στην πρόσκληση μας. Αυτή η πρωτοβουλία που καθιερώνεται πλέον ως θεσμός, αναλαμβάνεται για ένα πολύ απλό λόγο. Για να προβάλουμε την ανάγκη να δοθεί μεγαλύτερος ρόλος και λόγος στις γυναίκες. Για να αναδείξουμε το σημαντικό ρόλο που έχουν, που θέλουμε να έχουν, στην πολιτεία, την κοινωνία και την πολιτική.
Επιδιώκουμε σταθερά να συζητούμε με τις γυναίκες για τις γυναίκες με στόχο να αναδείξουμε τα ζητήματα που τις απασχολούν και να συμβάλουμε στην προώθηση τους. Ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες γυναίκες; Όσο και αν φαίνεται παράξενο προβλήματα πολλά υπάρχουν και στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες που θέλουν να παρουσιάζονται ως πιο προηγμένες από άλλες.
Η έμφυλη βία και συγκεκριμένα η ενδοοικογενειακή βία, έχει καταστεί για τις Ευρωπαίες, η πρώτη αιτία αναπηρίας και θανάτου. Περισσότερο και από τα τροχαία δυστυχήματα ή τα περιστατικά καρκίνου. 1 στις 3 γυναίκες άνω των 15 ετών, υπέστη βία, ενώ το 55% δέχθηκε τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της, σεξουαλική βία.
Στην Κύπρο το 89% των θυμάτων της βίας μέσα στην οικογένεια είναι γυναίκες.
Στη Βρετανία, κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα.
Στη Σουηδία, κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από το σύζυγο ή σύντροφό της.
Στην Ισπανία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερεις μέρες.
Στη Γαλλία, δολοφονείται κάθε πέντε μέρες εξαιτίας κακοποίησης στο σπίτι.
Από αυτές το 1/3 μαχαιρώνεται, το 1/3 φονεύεται με πυροβόλο όπλο, το 20% στραγγαλίζεται και το 10% ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου.
Πενήντα γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση δολοφονούνται κάθε εβδομάδα από νυν ή πρώην σύντροφό τους.
Κάθε δολοφονία, κάθε περιστατικό βίας που λαμβάνει χώρα επειδή μια γυναίκα δεν υποτάχθηκε στα όσα της επιτάσσουν σάπιες αντιλήψεις, είναι προσβολή για το γυναικείο φύλο. Και αφού είναι προσβολή για το γυναικείο φύλο, είναι προσβολή για όλους μας.
Η βία δεν είναι ιδιωτική υπόθεση της κάθε γυναίκας. Δεν υπάρχει άλλοθι. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Ο θύτης δεν είναι καλός οικογενειάρχης κατά τα άλλα, αν ασκεί βία. Δεν θα «χαλάσουμε» μια οικογένεια αν καταγγείλουμε τη βία, αν στηρίξουμε τα θύματα, αν κάνουμε μαζί τους τα βήματα για να γλυτώσουν από την κόλαση.
Είναι λυπηρό που αναγκαζόμαστε να συζητούμε τα αυτονόητα. Οι εξελίξεις οι ίδιες μας αναγκάζουν. Θυμίζω μόνο την πρόσφατη απόφαση ιρλανδικού δικαστηρίου που αποφάνθηκε ότι υπήρξε συναίνεση στο βιασμό γιατί το θύμα φορούσε δαντελένιο εσώρουχο. Για τη βία, για τη σεξουαλική παρενόχληση δεν υπάρχει δικαιολογία. Δεν υπάρχει πρόσχημα. Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί συναίνεση σε ένα βιασμό. Σε αυτό πρέπει να είμαστε όλοι ξεκάθαροι.
Σε ότι αφορά τη συμμετοχή των γυναικών στη δημόσια ζωή, οφείλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν αρκούν οι εξαγγελίες, δεν αρκούν οι διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια. Το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο τις φορτώνει με διπλά καθήκοντα και τις χρεώνει με διπλή εκμετάλλευση. Το ζήτημα είναι να προωθηθούν εκείνες οι πολιτικές, εκείνες οι πρωτοβουλίες που θα απελευθερώσουν τη γυναίκα και θα ενισχύσουν τη φωνή της στα κοινά. Την κύρια ευθύνη για την προώθηση αυτών των πολιτικών έχει η Κυβέρνηση. Ευθύνες όμως έχουμε και το σύνολο των πολιτικών κομμάτων και θα πρέπει να τις αναλάβουμε.
Το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα κατατάσσει την Κύπρο 27η ανάμεσα στους 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Χάσμα στις αμοιβές, άρα χάσμα στις συντάξεις. Χάσμα στο ποσοστό ανέργων, χάσμα στα ποσοστά υποαπασχολούμενων. Όλα αυτά θέλουμε να τα θέσουμε στη συζήτηση και να προωθήσουμε πολιτικές προτάσεις που να απαντούν στα προβλήματα.
Δεν θα μπορούσα να κλείσω τη σύντομη εισαγωγή μου δίχως να υπογραμμίσω τη σημασία που έχει ο αγώνας που διεξάγει το γυναικείο κίνημα στον τόπο μας για την επανένωση και την ειρήνη. Μαζί μας εδώ, όπως κάθε χρόνο, βρίσκονται και τουρκοκύπριες συμπατριώτισσες. Κάθε εικόνα που έχουμε από τη σύγχρονη ιστορία του τόπου μας κλείνει μέσα της μια γυναίκα που θρηνεί πάνω από τα ερείπια, που κρατά με αγωνία μια φωτογραφία, που περιμένει τον γιο της, που παλεύει με δύναμη για το ειρηνικό μέλλον των παιδιών της. Μακάρι στα χρόνια που έρχονται αυτές οι εικόνες να μπουν στα μουσεία. Μακάρι στα χρόνια που έρχονται οι γυναίκες του τόπου μας, ελληνοκύπριες και τουρκοκύπριες να αγωνίζονται μαζί για το μέλλον που τους αξίζει. Όλα αυτά θα τα πετύχουμε με δίκαιη λειτουργική και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.
