Η περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής

Οι ενεργειακοί ανταγωνισμοί αποτελούν το έδαφος στο οποίο εκτυλίσσονται οι εξελίξεις στη γειτονιά της Κύπρου, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Παλιά και ανοιχτά διεθνή προβλήματα (Παλαιστινιακό, Κουρδικό, Κυπριακό) διαπλέκονται με νέα (εμφύλιος στη Συρία, προέλαση φανατικών ισλαμιστών στο Ιράκ, κατάσταση στο Λίβανο, εξελίξεις στην Αίγυπτο και τη Λιβύη). Παράλληλα, συνεχίζεται η περιφερειακή ενδοϊμπεριαλιστική διελκυστίνδα μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας για την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή.

Στη Μέση Ανατολή, η επαναχάραξη των συνόρων γίνεται κυριολεκτικά με το αίμα των λαών. Το κράτος του Ισραήλ εντείνει τα τετελεσμένα της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών, μέσα από την κλιμάκωση του εποικισμού και των δολοφονικών επιθέσεων σε βάρος των Παλαιστινίων, προκειμένου να καταστήσει πρακτικά ανέφικτη τη λύση δύο κρατών. Το ΑΚΕΛ στηρίζει εμπράκτως μαζί με άλλες προοδευτικές δυνάμεις τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου, βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, στα σύνορα του 1967, καθώς και τη θέση να τερματίσει το κράτος του Ισραήλ τις μονομερείς παράνομες ενέργειές του και την κατοχή της Παλαιστίνης και να αποδεχθεί μια ανάλογη συνολική λύση του προβλήματος.

Το Ιράκ, μετά από δέκα χρόνια αμερικανικής κατοχής, είναι ντε φάκτο τριχοτομημένο. Στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ έχουν διασφαλίσει τη μονιμοποίηση της στρατιωτικής τους παρουσίας, ενώ έχουν προεκτείνει τις επιδρομές τους και στο Πακιστάν. Στη Συρία μαίνεται μία από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις στη σύγχρονη ιστορία. Η χρηματοδότηση και εξοπλισμός των εξτρεμιστών ισλαμιστών από Τουρκία, ΗΠΑ, Βρετανία και μοναρχίες του Κόλπου, προκειμένου να ανατρέψουν την κυβέρνηση Άσαντ, έχει προκαλέσει έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Έτσι, απελευθέρωσαν τις σκοταδιστικές δυνάμεις του «Ισλαμικού Κράτους», οι οποίες αξιοποιούνται διαχρονικά από τους ιμπεριαλιστές. Αποδείχτηκε, τέλος, ότι η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» έφερε στο προσκήνιο ακραία κινήματα.

Οι επεμβάσεις στη Βόρεια Αφρική αποκαλύπτουν την τάση νεοαποικισμού. Η Λιβύη που το 2011 δέχτηκε τη νατοϊκή επιδρομή είναι βυθισμένη στο χάος και ουσιαστικά έπαψε να λειτουργεί ως κράτος.

Το ΝΑΤΟ έχει συγκεντρώσει σημαντικές δυνάμεις στην περιοχή. Επιπρόσθετα, η Ε.Ε. στρατιωτικοποιεί περαιτέρω -στο όνομα της ενεργειακής ασφάλειας- τη Μεσόγειο. Ως αποτέλεσμα, τη ναυτική της παρουσία στην περιοχή ενισχύει διαρκώς και η Ρωσία.

Ο αναπροσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας υπέρ του αμερικανικού παράγοντα, η υποβάθμιση των σχέσεων με παραδοσιακά φίλα κράτη όπως με τη Ρωσική Ομοσπονδία και χώρες του αραβικού κόσμου, η στήριξη στις πολεμικές επιδρομές στην περιοχή, η θέση για ένταξη στο ΝΑΤΟ ή τον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, είναι θέσεις που υπηρετούν τα στρατηγικά συμφέροντα ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης, αλλά όχι τα συμφέροντα της πατρίδας και του λαού μας. Αναπόφευκτα αυτή η πολιτική επηρεάζει και τη λύση του Κυπριακού.

Το ΑΚΕΛ εργάζεται ώστε οι λαοί της περιοχής να δυναμώσουν τους αγώνες τους για ειρήνη και ασφάλεια, για απαλλαγή των χωρών από τις ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις, για να ανήκει ο φυσικός πλούτος στους ίδιους και όχι στα μονοπώλια, για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Σημαντικό στόχο για το φιλειρηνικό κίνημα της περιοχής αποτελεί η ανακήρυξη της Μέσης Ανατολής σε περιοχή ελεύθερη από όπλα μαζικής καταστροφής.